СВИ МОЈИ ПРЕЦИ

       
MARKO (Mar) Raković, RAKOV unuk, bijaše visok, lijep i stasit, crnomanjasti mladić u najljepšim godinama.Jednoga dana se lijepo obuče, fino se ugladi, dotjera, spremi i krenu u Kuče da vidi svoju đedovinu, da poseti i upozna svoju rodbinu i prijatelje, koji se vratiše da žive na ognjištima svojih predaka.  Bijaše to nakon mnogo godina od kada im beg Zetović i paša Aliagić pomogoše, da se nakon PRVE POHARE i punih sedam godina potucanja po krševitim Rovcima i Morači, vrate na svoja ognjišta i ponovo usele u svoje razorene i uništene domove.   
 Prelazeći tako, narednog dana, preko Klopota, sa još nekoliko svojih drugova, napade na Klopoćanske čobane izaplijeni preko dvadeset ovaca. Čobani se požališe Bratonožićkom kapetanu Vuksanu Mušikinom Grujiću. On o ovoj otmici preko pisma izvijesti vojvodu Marka Miljanova koji je tada upravljao Kučima i Bratonožićima. Marko Miljanov izdade naredbu da se na svaki način pronađu otmičari i dovedu kod njega.       
Sjutradan Marko sa četiri druga dođe pred Marka Miljanova. Rekoše mu da su oni plijenili Klopoćanske brave i da su, pošto su saznali za Markovu naredbu, došli sami da se jave. Marko Miljanov se malo zamisli, pa ih upita:       
-        Što vam bi - Kuči, da plijenite brave svojih komšija i prijatelja? Ne bih se čudio da su to Turskibravi, ali ovako...  Marko ne završi jer ga jedan od ove petorice prekide riječima:     
-  Nijesmo mi, vojvodo, brave ukrali niti što nemamo svojijeh tuđe oteli.Osvetili smo nekih naših pedeset brava koje su nam, ima deset godina, Klopoćani plijenili. Neka bude jedno za drugo... No, oni nam duguju još dvadeset ovaca.      
Vojvoda Marko ne prihvati ove razloge i naredi da se ovih pet Kuča, zajedno sa ovcama, preda kapetanu Vuksanu i da im on sudi. Još reče da se i one plijenjene ovce vrate Klopoćanima. Markova naredba bi izvršena. Kuči su došli u Bratonožiće zajedno sa plijenjenim ovcama. Straža ih dovede pred kapetana Vuksana.       
Vuksan naredi da se zakolje nekoliko brava i prigotovi ručak i za Kuče i za Klopoćane čije su ovce bile plijenjene, a koji su se tu bili našli.  Razgovor uz ručak poče o nekim sitnim stvarima, ali se ubrzo pređe i na zaplijenu Klopoćanskih ovaca. Svi gledaju put
Vuksana i čekaju šta će on reći. Naposletku se i Vuksan obrati Kučima i upita ih šta im bi da plijene Klopoćanske ovce. Kuči mu odgovoriše isto kao i Marku Miljanovu.       
-          Dobro, Kuči,  -  nastavi Vuksan,   
-  Što se prije ne osvetiste no čekaste toliko vrijeme. I mrtva glava bi se više zaboravila, a ne nekoliko ovčijih skubulja. Da ste meni i vojvodi Marku ispričali o tijem bravima, mi bi vas sa Klopoćanima nagodili. A to što ste se sami naplatili za stare dugove, kosi se sa Zakonom knjaza Danila u čije se ime danas sudi. Kuči mu ništa ne odgovoriše.
Pošto se završi ručak, Vuksan ustavi Kuče da noće, s tim da sjutradan ostanu na velikoj svetkovini u Bratonožićima, da tamo presude o ovcama Klopoćani. Kuči pristadoše.
Sjutradan, pred Bratonožićkom crkvom okupilo se malo i veliko i staro i mlado. Stariji posijedali, puše i razgovaraju o bojevima i megdanima i o junacima svoga plemena. Mlađarija pjeva i kolo igra. U kolu se ističu lijepe Bratonožićke djevojke na daleko po svojoj ljepoti čuvene. I Kuči, svi zgodni momci, igraju i pjevaju i ispod oka pogleduju cure Bratonožićke. Marko (Mar) Raković se podobro primakao jednoj djevojci i nešto s njom poče da šapuće. Podne je već uveliko prevalilo, a veselje još traje. Vuksan pozva Kuče kod svoje kuće i zapita ih kako im se dopada ovaj Bratonožićki narod i današnje veselje. Svi u glas odgovoriše da ne može biti bolje, a Marko, koji je šaputao sa onom djevojkom zavika:
- Sve vam je dobro i lijepo, ma su vi djevojke sve nadmašile!
- A da se nijesi u koju zagledao?
- Jesam, vjere mi kapetane!
- A bi li je uzeo, kad bi te ona šćela?
- Bih, tako mi boga, jedva dočekao!
Odmah se Vuksan raspita za ovu djevojku i rekoše mu da je to kći Stojanova iz Klopota, baš onoga čije su ovce Kuči bili plijenili, a momak koji se zagledao u kćer Stojanovu bio je jedan od one petorice koji su ovce plijenili.
Kapetan odmah pozva Stojana i reče mu o čemu se radi. Dodaše još i to da je Kuč od junačke kuće i da je zgodan i viđen momak. Da mu damo ovu našu odivu i neka od danas Kuči i Bratonožići žive kao braća i prijatelji, završi Vuksan. Stojan bez pogovora pristade na njegov predlog, zovnuše djevojku, da čuju šta će ona reći. Djevojka pristade da ode za Marka, jer joj se momak bješe mnogo dopao. Kad se dade riječ, Vuksan izađe pred skup i objavi veridbu između Marka i kćeri Stojanove, a za plijenjene ovce nije trebalo mnogo nagađanja. Ovce su dali onome čije su.
Sad nastade pravo veselje. Donijeli su odnekuda piće, pilo se i nazdravljalo
prijateljstvu i slozi Kuča i Bratonožića, plemena koja ista sudba povezuje i čeka.
Marko odmah predloži da vodi djevojku, a svatovi da budu oni Kuči koji su se tu zadesili. Svi pristadoše na ovo. Sjutradan veliko veselje i svadba. Pošto su Klopoćani spremili djevojačke darove, svatovi se digoše da idu. Vuksan i Bratonožići se bratski s njima oprostiše. Pet izabranih Bratonožića isprati Kučke svatove. Čitavim putem svatovi isturaju puške, a narod ih presreće i čestita im. Kad su bili ispred kuće Marka Miljanova nastade veliki pucanj i pjesma. Mladoženja utrča u kuću Markovu i pružajući mu bocu rakije zavika: Ovo ti je poslao kapetan Vuksan Grujić i rekao ti da me vjenčaš s ovom njegovom djevojkom. Vojvoda Marko Miljanov još ne razabra o čemu se radi. Izađe pred kuću i viđe svatove i Bratonožiće. Bi mu sve jasno. Sve ih svrati u kuću i dobro počasti. Pošto ih malo otprati, reče mladoženji da ga čekaju sjutra ujutru pred crkvom gdje će ih vjenčati. Sjutradan skupi se mnogo Kuča i nastade veliko veselje. Pilo se i nazdravljalo više u čast prijateljstva i sloge sa Bratonožićima no u zdravlje ove svadbe. Poslije nekoliko dana gostovanja u Kučima, spremi se visoki, stasiti i lijepi mladoženja sa svojom mladom. Obuče košulju, preko nje džamadan, dolamu od čoje i modre čakšire, a preko džamadana kratki kaput od čoje. Nazu vunene čarape, preko njih kožne opanke, a glavu ukrasi okruglom Crnogorskom kapom. Od svojih rođaka sa Meduna i Dučića iznajmi još jednog dobrog konja, pojaha svoga zelenka i sa mladom nevjestom krenu na put u Moraču, odakle je stigao prije nekoliko dana.
I tako njih dvoje, na dobrim konjima stigoše tu, u te krševite predele Gornje Morače, u mestu Dragovića Polje, pa umorni od napornog putovanja sjahaše konje, privezaše ih za ogradu i uđoše u svoju kuću u kojoj zasnovaše svoju porodicu.
Ta kuća bješe ''Jelisejska palata'' u odnosu na kuću njegovog đeda RAKA, u Plani Moračkoj, pred kraj XVIII. vijeka, a koji u to vrijeme bijaše jedan od imućnijih seljaka.
Imao je njegov đed kuću od tri sobe i na dvema od njih nije bilo nikakvih prozora. Kuća je u tom selu bila jedna od najboljih i imala je u dužinu preko trideset, a u širinu otprilike dvadeset stopa, bez dimnjaka, sa dva otvora na istočnoj i zapadnoj strani, koji su se zvali vrata. Zidovi su bili od šumskih debala, zajedno sa korom, u visinu od desetak stopa (oko dva metra) i držali krov koji je bio pokriven slamom i mahovinom. Mesto prozora bili su prosečeni na brvnima sa istočne i južne strane otvori kvadratnog oblika. Jedan od njih, kada bi duvao silan vjetar ili kada bi zimi bila vejavica, zatvaran je kapkom od pošire hrastove daske debele tri prsta.
Takva su bila i vrata na kojima nije bilo ni parčeta gvožđa. Umesto dimnjaka sa strane stajala je badža koja je odozgo bila nadstrešena kao nekim kapkom. Na sredini kuće, koja nije imala drugi patos, sem zemlje, nalazilo se ognjište. Uza sama brvna bila je nameštena klupa za sedenje od jednog pošireg brvna. U kući nekoliko tronožnih stolica i to je bilo gotovo sve.
Oko ove kuće bili su vajati, mlekar, ambar i koš za kukuruz opleteni od pruća. Bila je to kuća, za ono vrijeme uglednijega i imućnijega domaćina, a on je i poticao od uglednijeg društvenog sloja i staleža, od čuvenog bratstva Drekalovića.
Kada su ovakve kuće bile kod imućnijih ljudi, može se zamisliti kakve su tek bile straćare, kolibe, savardaci i dubirozi mnogih ljudi.
Živjeći u takvim straćarama pod otvorenim nebom, ljudi su odmalena svoje telo navikavali na toplotu i žegu sunca, na studen oštrih i hladnih vjetrova, na kišu i sneg. Stoga je lako podnosio svaku promenu vremena, pa i najveću toplotu i hladnoću.
U jelu i piću narod je od malena naučio s malim biti zadovoljan i nije mnogo mario da ima bogatu i raskošnu trpezu i posteljinu.
Djeca su se veselo i rado igrala, a čuvajući stado koza ili ovaca najradije su
gradila od zove pucaljke, te se tako učila pucati. Drugih igračaka nije ni bilo.
Rastući tako pod vedrim nebom na suncu i čistom vazduhu u šumi i livadama djeca su navikavala podnositi sve tegobe koje život donosi. Inokosna kuća njihovih roditelja teško je mogla biti ono što je najpotrebnije i za najprostiji način života.
Marko je rođen oko 1833. godine. Bio je već odrastao momak kada se za vreme DRUGE POHARE KUČA naselio u Gornju Moraču. Kupio je, za ono vrijeme, dobro imanje, koje se sastojalo od ziratne, krševite zemlje, šume i stoke.
Kuću je napravio od kamena, zidanu krečom i zemljom ilovačom. Ovo imanje je obrađivao sa svojom ženom. U radu su mu ponekad pomagali inokosni seljaci, mada je većinom skoro sam uspijevao da savlada sve radove.
Imanje koje je kupio unapredio je za vrlo kratko vreme, jer su njih dvoje više po navici i običaju nego po sporazumu dijelili poslove. Marko je nadgledao zemlju, oranice i livade, a žena držala stoku i kućno domaćinstvo. Ove poslove obavljao je kao svaki domaćin. Malo se kad moglo vidjeti da ne radi ili da propusti priliku da ne završi ono što se moralo završiti. Pronalazio je rada i posla i tamo gde ga drugi nijesu nalazili. Na njivi je provodio najviše vremena.
Mnogo puta, kad je išao na kakav plemenski skup, sastanak ili gde drugo sa sobom je pored džeferdara uzimao i motiku, ostavljao je u grmlje na svom imanju, pa kad se vrati sa skupa odloži kaput i oružje pokraj sebe, a uzme motiku i sve do noći radi. Njegovo imanje po uređenosti bilo je na glasu. Ljudi nijesu zaludu govorili da ''Markova njiva i livada daju više žita i sijena''.
Marko je sa svojom ženom i sinovima: Petrom i Ivanom mogao da živi kao beg i da mu još dosta pretekne. No on je bio mimo ostale ljude. Nije bilo dana, a da neko od rođaka ili prijatelja sa njim ne ruča ili večera.
Nikada u svom životu nije ništa prodavao. Svo je piće i žito trošio u svojoj kući ili razdavao siromašnijim komšijama, a bilo je dosta seljaka koji su dolazili kod Marka da im da po bagaž (15 kg.) žita da bi prehranili svoju djecu.
Imao je on i veliki broj ličnih prijatelja, i ako je mnogim ljudima bilo krivo što je Marko uživao svestrani ugled u svojoj sredini. Kada bi svatovi prolazili kroz selo prvo se dizala Markova zdravica. Markova kuća, za ono doba, računala se kao najbolja i bila je svakome otvorena. U nju su svraćali i odmarali se mnogi, od slučajnog namernika do prijatelja, od običnog seljaka do najvišeg glavara. Kuća mu je bila omalena, otprilike 6 X 9 metara, ali nikada nikome nije bila tesna. Pola kuće je bilo potavanjeno bukovim šticama, a druga polovina pod zemljom i na njoj ognjište.
Na njoj su bila jedna vrata visoka oko dva metra, taman toliko da je Marko mogao kroz njih proći ili stati na prag i dodirnuti gornju gredu. U kući, pored nešto posuđa i dva drvena kreveta, u dva ćoška od kuće, bilo je i nekoliko tronožaca, a po zidu desetak klinova o kojima je vješano oruđe za rad, alat i odijelo.
Uz samo ognjište nalazila se okrugla stolovača na kojoj je samo on sjedio, ili kakav stidan i visoko cijenjen gost. U jednom dijelu kuće, u koševima razmještenim po gredama, bilo je žito, a po tavanu u drugom dijelu u mješinama ili kacama bijeli mrs, dok je u bačvama bila rakija.
Više vatre i uzduž šljemena, pod krovom, visilo je suvo meso. Tu i tamo bile su i druge potrebne stvari, kao okrugla trpeza, verige, sadžak i drugo. Sve što je bilo u kući bilo je uređeno i čisto, jer je ruka vrijedne domaćice, pored drugih važnijih radova, održavala u čistoći ovo malo stvari što su se nalazile u kući.
Morača se dijelila na Gornju i Donju. Ona je sve do 1820. godine smatrana kao istočni deo Hercegovine. Od tada je Crnogorska teritorija. Prisajedinjenje Crnoj Gori izvojevala je u krvavoj borbi uz pomoć susjednih plemena, a naročito Pipera i Bjelopavlića. Zemljište Moračko je vrletno i sa malo ziratne zemlje. Opkoljeno je visokim planinama, koje su obrasle stoljetnim hrastovima, bukvama, jelama i borovima. Iz njih se pomaljaju goli vrhovi i uzdižu visoko k nebu obavijeni, skoro uvijek, gustim oblacima. Između brda kroz obje Morače teče rijeka Morača. Probija se između planinskih kanjona i silazi u ravnicu gde se ulijeva u Skadarsko jezero.
Moračke visoke planine i njihovi vrhovi, plahovita rijeka Morača i veličanstveni kanjoni, mnoštvo izvora i gorskih potoka i njihova vesela huka i žuborenje, bujni pašnjaci i plodne vrtače, sve to ujedno čini neobičan i tajanstven utisak.
Nigde kao u Morači nije tako silno ispoljena snaga prirode, njena divljina i njena ljepota. Samo rijetka sela razasuta po podnožjima planina svjedoče da se čovjek tu nastanio i da živi, otimajući znojem i trudom komad hljeba od nepristupačne zemlje. Duh ovoga gorštaka, oštar kao planinski vrhovi, nije mogao slomiti ni teški trag vremena. On je slobodno, poput slobodnih ptica lebdio u najtežim iskušenjima.
Morački narod živi na siromašnom zemljištu. Ono malo ziratne zemlje, koja se nalazi tu i tamo po dolovima i vrtačama, nije moglo da ga ishrani. Zemljoradnjom se bavilo malo, ali je stočarstvo činilo glavno zanimanje. Ljudi su se mučili i jedva preturali iz
godine u godinu. Usled prirasta bili su primorani da se sele po raznim krajevima Crne Gore i Hercegovine.
U većim grupama selili su se i u Srbiju gde i danas postoje mnoga bratstva iz ovih krajeva. Isto tako mnogi su se ''trbuhom za kruhom'' odselili mnogo dalje u beli svet i ove krajeve zauvek napustili, ali svoje rodno mesto i svoje porijeklo nikada ne zaboravljaju. Moračani su uglavnom živeli kao i njihovi najbliži susedi – okolna plemena: Rovčani, Vasojevići, Piperi, Kuči i Bratonožići, otimajući od vrletne zemlje komad hljeba. Borili se protiv Turaka braneći hrabro svaku stopu svoje siromašne zemlje. Kroz težak život i borbu izoštravao se duh ljudi: Oni su postajali dušom osetljiviji, a tijelom snažniji. Kod njih se razvijaju i izoštravaju, daleko više nego kod ravničara, osobine: pravičnost, skromnost, istinoljubivost, nepokornost, žilavost i mnoge druge osobine. Bez njih oni nijesu mogli zamisliti čovjeka. On je bio za njih viši i vrijedniji, ukoliko su njegov karakter,
život, rad i borba više odgovarali njihovim predstavama o ovome. Istovremeno baš radi ovoga oni čuvaju, iznad svega, ljudsku čast, ponos i dostojanstvo. Poštuju i cijene u čovjeku ono što ga čini čovjekom. Vjeruju da su ljudska prava svojina svakoga čovjeka, da se ona ne mogu gaziti, potcjenjivati, izigravati ili prodavati. Kult slobodna, pravedna i istinita čovjeka čuva se iznad svega.
Uporedo sa ovim pretstavama gorštak ima i svoje donekle posebne poglede na čovjeka – junaka. Junak za njega je nešto sveto i veliko. To je čovjek koji u svakom boju, bitci, podvigu ili ma kakvoj drugoj odbrani ili napadu, gdje učestvuje, ili on ili njegovo pleme, pokazuje hrabrost, smjelost, inicijativu, samoodricanje, snalažljivost, hladnokrvnost i druge osobine bez kojih se junak neda zamisliti. Ove junačke osobine razvijao je, kalio i čeličio kroz neprekidnu borbu protiv ovog ili onog neprijatelja. S kultom čojstva uporedo se razvija i njeguje kult junaštva. Razumljivo je radi toga zašto se primeri čojstva i junaštva tako ljubomorno čuvaju i vole. Samo onaj koji dobro zna što je to biti junak i čovjek može i da cijeni veličinu toga.
Marko je učestvovao u mnogim velikim bitkama, koje su vođene protivTuraka, a za čast i slobodu Crne Gore, gdje su učestvovali i mnogi poznatiCrnogorski junaci kao: Vojvoda Marko Miljanov, Miljan Vukov, Jole Piletić, Mina
Radović, Novica Cerović i drugi. On je dao sve, koliko je smrtni čovek mogaodati, na oltar junaštva, časti i slobode. Plašili su se Turci njegovog džeferdara kaogroma sa nebesa, a od ljutog jatagana i njegove snažne desnice drhtali su i kadga nema, jer misliti na ovakvog gorskog junaka isto je što ga i dočekati nakrvavoj poljani.
Poslije čuvene bitke na Grahovcu, 1858. godine u kojoj je Crnogorskavojska izvojevala istorijsku pobedu, gde pogibe Turski komandant Kadri-paša, teiste godine u ranu zoru na sami Ilin-dan učestvovao je u bitci za Kolašin.
Herojski je napadao na glavni ''Ar Mušovića'' u Kolašinu i u manitom jurišu, nevodeći računa o onima koji su padali, navaljivao je na utvrđenu kulu. Nije mnogo potrajalo, a njena odbrana je savladana. Među prvima je ušao u nju, a odmah nakon ove savladane su i ostale Turske kule. Tako je tvrdi grad Kolašin i njegove visoke kule za samo nekoliko sati postao ruševina. Učestvovao je i u bitci na Previji 1862. godine, gde je ogromna Turska vojska pod komandom Omer-paše nadirala na Crnu Goru, gde je jedna kolona kojom je komandovao Husein-paša išla preko Polimlja, a druga pod komandom Selim-paše išla na Đurđeve Stupove.
Istorija je zabeležila ovu slavnu bitku u kojoj je do nogu potučena Turska vojska, a njen komadant Husein-paša, strmoglavo bježeći vas jadan i okrvavljen obreo se u Plav, gdje se samo nekoliko dana pred početak ove bitke kleo pred svoju svitu ''da će smrviti leglo pobune''. Učestvovao je i u velikoj bitci na Morači 1876. godine, gde je do nogu slomljena Mehmed-pašina vojska, koja je tada poražena i od Morače do Tare i Kolašina doživela pravu pustoš. 1879. godine učestvovao je u mnogim lokalnim borbama sa Turcima do Plava i Gusinja. U Morači je za sve vrijeme bilo mnogo ljudi koji nijesu hteli ni da čuju da postoji sultan. Oni su svojim junačkim podvizima utjerivali strah u kosti Turcima, okupljali narod i kada zatreba vodili ga u borbu protiv Turskih haračlija i zulumćara. Junak od naroda priznat morao je na krvavim poljanama da junački ispit polaže. Da u bojevima svoju hrabrost i smjelost svojom krvlju zalije. Da u životu primjerom kao čovjek služi, da u radu svojim radom među prvima bude. Narod je htio junake i rađao ih je. U borbi ih je stvarao. Dao ih je mnogo. Svi oni zajedno i svaki od njih posebno čine u istoriji naroda najjasnije i najljepše obilježje vremena u kome su živeli. I tako prođe vrijeme. Marko je bio u godinama. Zaokupila ga starost i privezala za kuću. S večeri su dolazili ljudi i razgovarali, a ponekad bi ostajao sam i dugo na svojoj naslonjači sjedio, pa bi onda uz pomoć štapa, do drvenog starog kreveta nekako došao, legao i tako dočekivao novi dan, gazeći sve više u starost i očekujući smrt. Jedne večeri uzmutiše se oblaci i prosu se velika kiša. Ispred pola noći prestade padati, ali tamni oblaci i mrkla noć i dalje pritiskivaše zemlju. Marko se pomoću štapa iz naslonjače jedva privuče do svog kreveta, položi štap ispod glave i zaspa večitim snom iz kojeg se više ne probudi. Sahranjen je uz veliku žalost i veliko učešće naroda. Ožaljen je od cijelog plemena. Bila je prava narodna žalost. Iz svih plemena došli su ljudi da se oproste od hrabrog junaka, poštenog, dobrog i čestitog čovjeka – Marka (Maraša) – Rakovića.

IVAN MARKOV RAKOVIĆ, rođen je 1876. godine, a to je baš ona godina kada je bila velika bitka na Morači, gde je učestvovao i njegov otac Marko, koji je bio veliki junak i borac, kao i svi njegovi plemenici, a isticao se veoma velikom hrabrošću, te je bio strah i trepet za ondašnje Kolašinske i Podgoričke Turke, koji su ga stalno imali na oku i umu i između sebe govorili – ''Čuvajte se Mara''. Po tome je i dobio nadimak Maraš, a taj nadimak je kasnije i prenet na njegove potomke - (Maraši – Rakovići).
Poslije sramnog napada vojske kneza Danila i njegovog brata Mirka na Kuče 1856. godine to jest nakon DRUGE POHARE KUČA Marko se naselio u Gornju Moraču. Tamo je dobio sinove: Ivana i Petra.
Negde pred kraj XIX. vijeka, prodadoše imanje u Morači i preseliše se u Kolašin. Ivan tamo izuči šnjajderski zanat i sebi kupi najbolju šivaću mašinu. Ubrzo se oženi Miljom Peković iz Krnje Jele rođenom 1891. godine. Još kratko vrijeme su živeli u Kolašinu, a onda se presele u Bjelopoljsku opštinu, gde kupe ogromno imanje u mestu zvanom Tustvo, te se tu nastaniše. 
Pošto je Ivan bio veoma dobar šnjajder vrlo brzo postade poznat u čitavoj Bjelopoljskoj opštini, kao najbolji majstor ovog zanata, a i veoma pošten i dobar čovek, a njegova žena Milja izuzetno dobra, vredna i čestita domaćica. Radeći danonoćno veoma brzo se obogati, kupi još dve kuće sa imanjima u selu Duga Njiva i (Šahoviće) – današnje Tomaševo, te postade najugledniji gazda i domaćin u ovim krajevima. S obzirom da je imao ogromnu površinu zemljišta, sa veoma povoljnim prirodnim uslovima, pogodnog za zemljoradnju i stočarstvo, to je sa svojom vrednom ženom Miljom, od njega mlađom 15 godina, veoma uspešno znao iskoristiti. 
Pošto je imao oko stotinu kosa livade, kao i velike površine šume i pašnjaka uvek je držao preko 400 grla ovaca, 50 govedi, nekoliko konja, koza, svinja i ostale krupne i sitne stoke. Napravio je veliku vodenicu na Zekića Rijeci u kojoj se mlelo žito iz više od 13 okolnih sela. Iako su na Zekića Rijeci postojale još tri vodenice, žito se uglavnom mlelo u Ivanovoj vodenici jer je zahvaljujući dobrom stručnjaku, davala najbolje i najkvalitetnije brašno, s jedne i zbog ugleda Ivana Rakovića s druge strane. 
Ivan je uvek imao više od deset svojih stalnih radnika koji su isključivo kod njega radili sve kućne i vanjske poslove, a za svoj rad su bili pošteno i dobro plaćeni.
Čije stado pase po tih strana?
To je buljuk Raković Ivana,
A čuva ga od plemena dika
Kršna vila Raković Darinka.

Da ne bude od nje dokonija,
Pomaže joj sestra Ikonija
I dva brata kojim nema mane,
Dva sokola: Veljko i Dušane.

Ovce pasu brda i useke
Sa vrh Tustva do Zekić Rijeke,
Gde meljaše njina vodenica
Čitavoga kraja uzdanica.

Žito melje Raković Ivane
Donose ga sa svakoje strane.
On bijaše steko poverenje
Jer je bio veliko poštenje.

I danas se priča po selima
O njegovim velikim delima,
Da potomstvo sa njime se divi
Blago tome ko dovijek živi...

Kao što se iz navedenih stihova vidi Ivan je imao dvije kćeri i dva sina. Darinka je bila najstarije Ivanovo i Miljino dete. Rođena je 1908. godine, a umrla 1992. Bila je udata za Perišu Medenicu u selo Žari. Sa njim je imala tri sina i četiri kćerke. Sinovi: Spasoje, Stevo i Mišur žive u selu Žarima. Kćeri: Branka i Kata u Podgorici, Cila u Kraljevu, a jedna je udata u Makedoniji. Ikonija je mlađa Ivanova kćer, rođena 1911. godine. Umrla je 1993. godine u Mojkovcu. Bila je udata za Bogdana Josova Boškovića u selu Žarima – zaseok Odolje u Mojkovačkoj opštini. Sa njim je imala četiri sina i dvije kćeri: Slobodan u Mojkovcu, Vukota u Odoljama, Svetozar u Savinom Selu, Vukomir u Ruskom Krsturu, Rosa, udata Popović u Savinom Selu i Jelena, udata Ristić u Lipničkom Šoru kod Loznice. Ivanovi sinovi bili su: Veljko i Dušan. 
Kada je Ivanova žena Milja bila u najljepšem cvetu svoje mladosti i trebala uživati u plodovima njihovog rada i blagostanja, snađe je zla sudbina. Razbolje se i vrlo brzo umrije 1927. godine u svojoj 36. godini života. Ostade Ivan sam sa svojom tugom i četvoro djece da večno pati bez svoga najboljeg druga. Sahranjena je u selu Pali, odakle su njeni posmrtni ostaci kasnije preneti i sahranjeni u porodičnoj grobnici u selo Tustvo.
Nekoliko godina posle Miljine smrti Ivan se ponovo oženi Milosavom Rakočević iz sela Trebaljevo kod Kolašina. Došavši u bogatu kuću Ivanovu reši Milosava da ostatak života provede po sopstvenoj želji i svom nahođenju, smatrajući da se puna kuća ne može lako raskućiti.
Darinka i Ikonija su već bile udate, a Velimir i Dušan oženjeni. Nije Milosavi odgovarao život u zajednici, pa zato istjera Stoju Dušanovu, a odmah potom i Velimira sa Mijoljkom. Najuri iz kuće sve ''sluge i sluškinje'' među njima i Dušana koji ostade bez ikakvih sredstava za život. Svu stoku prodade, uze novac i ode na put po Evropi, da vidi malo sveta. Brzo potroši stado Ivanovo pa se vrati da rasproda kuće i imanja. Zatvori vodenicu, prodade veći deo Tustva i ode ponovo na put. Na ostatku imanja u Tustvu ostade Velimir (Veljko) sa ženom Mijoljkom (Dućom), rodom od Rosića i tu dobiše kćer i dva sina. Kćerki su dali ime Jela, a sinovima Mile (Mićo) i Milorad. Tu je i Dušan (Dujo) dobio svoje prvo dijete Blagu, koja jedno vreme ostade kod svog strica i strine u Tustvo, a Dušan nekako kupi jednu poveću šumu od Jovana Rosavljevića iz Jabučna. Šuma beše blizu puta, pored rijeke Ljuboviđe, na relaciji Slijepač Most – Tomaševo (ondašnje Šahoviće). Iskrči Dušan veliki deo te šume, drva prodade i na krčevini napravi kuću, nabavi nešto stoke i pokućstva te se tu nastani.

Sam nije mogao živjeti u šumi i pustinji, pa odluči da se ponovo oženi. I nađe Vidnu Bukilić iz Gornje Morače, koja u to vreme beše prebjegla sa Kosova, jer su im Albanski teroristi i seperatisti kuću zapalili i opljačkali im čitavu imovinu, pa je morala bježati u Crnu Goru i tražiti spas kod svoje sestre Milke, udate za Miraša Mirovića u selo Poznanoviće, gde je Dušan upozna, radeći kod Mihaila Mirovića i njome se oženi. Prilikom progona Srba sa Kosova, negde u Metohiji, teroristi su ubili Vidninu majku, kojoj nikada ni kosti nisu nađene tako da se za njen grob ni sada nezna. 
Sa dalekog puta Milosava se ponovo vrati, pa sa Ivanom 1937. godine preseli iz Tustva u Tomaševo. Odmah potom nastade teško predratno i ratno stanje. Njemci i Italijani okupiraše Državu, a domaći izdajnici: četnici, ustaše, domobrani i drugi izrodi čuda rađahu po celoj zemlji. Ivan nije mogao stati na put Milosavinim prohtevima, a ona navikla na udoban život prodade i to imanje i kuću u Šahoviće, te se negde ponovo izgubi. Ivan se odseli u Dugu Njivu, gde ubrzo obolje i ponovo se prebaci kod Velimira u Tustvo. Ubrzo nakon toga umrije i Milosava i bi sahranjena u selo Tustvo.

Bješe IVAN RAKOVIĆ, ne samo veliki karakter i ljudsko poštenje, nego i veoma odvažan i hrabar junak i ratnik. Učestvovao je u svim ratovima od 1912 – 1918. godine, kao i u bitci na Mojkovcu i Bojnoj Njivi. Za učešće u ovoj bitci dobio je i odlikovanje od Crnogorskog kneza Nikole. U mnogim narodnim pjesmama opjevana je strašna i krvava Mojkovačka bitka. Iz jedne takve pjesme evo samo nekoliko stihova:

'' Snijeg pada, oblaci se mute
Dvije vojske pod Mojkovcem ćute,
U najtežem vaktu i zemanu
Spremaju se boju i megdanu,
Crnogorci mrznu u snijegu
Na Brskovu tvrdome brijegu,
A Njemačka svoje divizije
Oko Cera i Lepenca krije,
Od svud kud joj trupe pridolaze
Misle Taru vodu da pregaze,
Vjetar duva i goru savija
I vuk gladan poče da zavija,
A kad poče brdom da fijuče,
Tada s Krsca top Njemački puče,
Crnogorski sa vrha Bojišta,
Glas mu grđi ne bijaše ništa.....''

Iako dosta star i iznemogao učestvovao je i u Narodnooslobodilačkom ratu 1941 – 1945. godine. Pomagao je na svakom koraku Narodnooslobodilački pokret i partizanske jedinice velikom količinom hrane, odeće i obuće, a gde je mogao stići i sa puškom u ruci.
Njegov hrabri i junački put nastavi mu i sin Velimir, ali ga izdadoše domaći zločinci, zlotvori i izdajnici, koji se prodadoše Švabama i Italijanima
za šaku makarona, a kojima je on mnogo puta glave spasavao.

Godine 1954. u svojoj sedamdeset osmoj godini života Ivan Markov Raković, tragično izgubi svoj život u selu Toševine, gde ga nađoše okruženog ogromnim brojem svojih ''anđela'' čuvara. Blizu njegove glave, u
Crnogorskoj kapi, bilo je nekoliko spletova najljućih zmija otrovnica, a i svuda oko njega, tako da ga je veliki
broj ljudi, s teškom mukom mogao od njih uzeti. Među njima je čak bila i jedna potpuna bela zmija, kao neki
fenomen, jer takvu zmiju do tada, a ni posle toga nikada niko nije video.

Znao je u svim većim nevoljama ili samoodbrani zviznuti i odmah dozvati veliki broj zmija u pomoć, a samo jednu bi malo dotakao štapom, nešto prošaputao i pokazao joj put, te bi za njom odmiljele i sve ostale. Ovu prirodnu moć je kasnije imao i moj brat, odnosno njegov unuk Blažo, ali ne u toj meri kao on.

Ivan Markov Raković je sahranjen u porodičnoj grobnici u selu Tustvo.

DEDA IVAN

MOJ DEDA IVAN, DOBRO GA ZNAJU,
BIO JE POZNAT U CELOM KRAJU
NA SEVER ODE, BRDOVIT KRAJ
DA SVOJOJ DUŠI PRONAĐE RAJ.

SEVERU TUŽNI, BESPUĆA TVRDA
U TEBI SVE SU PLANINE I BRDA,
BEZ VRELOG DANA I LEPAPUTA
GDE HLADNO CUNCE PO MAGLI LUTA.

TRIDESET LJETA DEDA JE IVAN
SELIMA IŠO NA RAZNI DIVAN,
PONEKAD LJUĆI OD SABLJE BRITKE
MNOGE JE VAŽNE DOBIO BITKE.

I ČESTO TAKO, USRED PARADA
U GUSTOJ ŠUMI BANDI I BRADA,
STARI JE IVAN SANJAO SAN
KAD SVANE LIJEP I SUNČAN DAN

DA TOGA DANA PEŠICE ODE
NA VRHU SELA, NA BELE VODE.
SA TOGA BRDA, VIDI SE ZBILJA
GDE MU POČIVA SUPRUGA MILJA

SEOCE MALO, ZOVE SE PALI
SMEŠTENO ISPOD VELIKIH ŽARI,
DO NJEG’ SE MOŽE STIĆI BEZ MUKE
KOLIMA, LEVO OD PAJSKE LUKE

DA OTLE VIDI I SELO ŽARI
KOJE JE OSTALIM SELIMA DIKA,
A U TOM SELU VEĆ DUGO ŽIVI
NJEGOVA VREDNA KĆERKA DARINKA.

TU BLIZU ŽIVI, OD NJE DOKONIJA
DRUGA MU MLAĐA, KĆERKA IKONIJA
SUSEDNO SELO, TU MALO DOLJE
MALENO SEOCE, ZVANO ODOLJE.

TOGA SE DANA VRATIO NIJE
IZ SNEŽNOG KRAJA, GDE SEVER VIJE
BANDA MU SKRATI NJEGOVE MUKE
U ONOJ ŠUMI KOD PAJSKE LUKE.

( OVIH NEKOLIKO STIHOVA POSVETIO SAM MOM DEDI IVANU RAKOVIĆU, POVODOM ŠEST DECENIJA OD NJEGOVE SMRTI - MIRKO RAKOVIĆ )

   
PETAR MARKOV RAKOVIĆ, rođen je u Gornjoj Morači (Dragovića Polje) negde
oko 1870. godine, odakle se preselio u Kolašin, verovatno poslije oslobođenja
Kolašina od Turske 1878. godine, zajedno sa bratom Ivanom. Imao je dva sina i
dvije kćeri: Mašana, Voja, Ikoniju (Iku) - udatu za Vojina Šimuna u Kolašinu.
Imali su sina Nikolu. Ne zna se šta je bilo sa njim. Druga Petrova kćer Zorka,
mlada je umrla. I ona je bila udata u Kolašinu. Petar je bio veoma razvijen, visok, lijepog stasa i izgleda. Kada mu je brat Ivan preselio u Bjelopoljsku opštinu, u selo Tustvo, često je kod njega dolazio. Umro je u 92. godini u Bijelom Polju, gde je i sahranjen.

MAŠAN PETROV RAKOVIĆ, rođen je oko 1900. godine u Kolašinu. Često je sa ocem Petrom ili sam dolazio u Tustvo, gdje se kao momak od dvadesetak godina oženio iz ovog sela – Vukosavom Zejak - sestrom Milivoja i Janka Zejaka. Bio je crnomanjast, suv i visok, a veoma lijep. Po zanimanju je bio šuster, a bio je poznat i dobar majstor. Za vreme rata 1941 – 1945. živeo je u Tomaševu odakle je i interniran. Imao je kćer Canu, udatu za Vlada Cakića u Bijelom Polju, a imali su dva sina.

VOJO PETROV RAKOVIĆ, rođen je u Kolašinu oko 1905. godine. Još kao momak
od dvadesetak godina negde je ostupio i više se nije javljao svojima, pa se tako ne zna dali je negde živio, jeli imao svojeg potomstva, ili je možda nestao na misteriozan način. Možda ga je i snaha Milosava negde odvela dok je krstarila po Evropskim zemljama. Prema nekim saznanjima do kojih sam dolazio, prilikom povlačenja Njemačkih divizija, u vrijeme II. svetskog rata, preko Prijepolja, zajedno sa Mašanom i Ikom stigao je do Zidanog Mosta u Sloveniji, odakle im se gubi svaki trag.

VELIMIR IVANOV RAKOVIĆ, rođen je 1910. (po nekim podacima 1912. godine u Morači), ali je verovatno najpouzdaniji i najtačniji podatak sa borovog krsta na njegovom grobu, koji je izuzetno dobro odoleo zubu vremena i sačuvao se do današnjih dana, a gde piše da je rođen 17.04.1917. godine u Kolašinu. Njegovi roditelji, Ivan i Milja,  su se doselili u Tustvo kod Bijelog Polja, posle 1912. godine. Selo Tustvo je u tom vremenu pripadalo opštini Ravna Rijeka. Nižu školu je pohađao u Kolašinu i Beranama, a otvaranjem niže gimnazije 1926/27. godine u Bijelom Polju, nastavio je školovanje i sa odličnim uspjehom završio polu maturu u Bjelopoljskoj gimnaziji. Zbog siromaštva, dalje se nije mogao školovati iako je bio odličan đak i jedan od najboljih učenika Bjelopoljske gimnazije. Radio je kod seoskih gazda i na državnim objektima  većinom na izgradnji puteva, mostova i slično.  Idejno je pripadao  naprednoj radničkoj klasi i naprednom omladinskom pokretu. Učesnik je mnogih demonstracija ne samo u Ravnorečkoj opštini nego i šire. Bio je član KPJ od početka 1936. godine. Organizator je 13. julskog ustanka 1941. godine. Bio je borac Bojištanske partizanske čete i kao borac Ravnorečkog bataljona učestvovao je u borbi  za oslobođenje Bijelog Polja 20. jula 1941. godine, a već 22. jula stupio je u borbu protiv ustaša na Ugrincu. Bio je aktivan član partijske ćelije i organizacije SKOJ-a. Uoči  samog  aprilskog rata  u Ravnorečkoj opštini  partijsku ćeliju su sačinjavali kandidati i  članovi KPJ i SKOJ-a:  Ilija Bulatović iz Okladi, Vojin i Nikola Janketić iz Bojišta, Miraš Nišavić iz Majstorovine, Živojin Vlahović iz Cerova,
te Velimir (Veljko) Raković i Špiro Dacić iz Tustva i dr.  Kao delegat iz Ravnorečke opštine učestvovao je na zboru održanom početkom jula 1941. godine na Bojnoj Njivi kod Mojkovca. Do pohoda partizanskih jedinica za Bosnu, krajem maja 1942. godine borio se u sastavu jedinica Bjelopoljskog NOP  odreda. Poslije povlačenja ustaških snaga, 6. avgusta 1941. godine, sa sektora Bare Sjeničke – Ugrinac, odmah su na terenu  Ravnorečke opštine formirani gerilski odredi  na inicijativu sekretara partijske ćelije druga Miloša Žurića i mjesnog komiteta KPJ Bijelo Polje, u saradnji sa članovima štaba Ravnorečke čete i Okladskog voda. Formirana su četiri odreda za sela i zaseoke, a u trećem gerilskom odredu bio je i Veljko Raković. (vidi Ravnorečka opština  u NOR i revoluciji od 1941 – 1945. godine).
Bio je Velimir (Veljko) Raković i u zloglasnom Kolašinskom zatvoru, gde je bilo uhapšenih partizanskih boraca iz svih krajeva Crne Gore, Sandžaka, Srbije, Hercegovine i drugih krajeva. Zatvor je bio pravo mučilište, na smrt osuđenih najboljih sinova naših naroda. Po načinu i sredstvima mučenja, bio je jednak sa mučilištima u Jasenovcu, Sajmištu, Jajincima i sličnim fašističkim mučilištima širom Jugoslavije i Evrope. U Ravnorečkoj opštini porodicama boraca NOP-a četničke vlasti su ograničavale kretanje sa svojih imanja, bez njihove pismene dozvole. U toku NOR-a okupator je sa četnicima palio i spaljivao kuće pripadnika NOP-a,  pa je tako zapaljena i kuća Velimira (Veljka) Rakovića u Tustvu. Nakon puštanja iz Kolašinskog zatvora ponovo se aktivira u gerilu, ali ga domaći zlikovci i izdajnici izdaju, te ga 15. decembra 1942. godine, u njegovoj kući, uhvate četnici Mira Sošića, zajedno sa braćom Novakom i Mirašem Žižić i Vukom Dacićem. Žižiće i Dacića sprovode u Kolašinski zatvor, a Veljka Rakovića su istog dana strijeljali u Šahovićima (današnjem Tomaševu). Pred strijeljanje je  uzviknuo!

                                 '' Dolje izrodi !  -  Dolje sluge Talijanske !
                                   Živjela narodna borba !          
                                   Živjela Komunistička Partija ! ''
       
Za slobodu i čast svoga naroda, junački je dao svoj život u trideset drugoj godini života. Njegova žena Mijoljka (Duća) – rodom od Rosića, ostala je tako mlada udovica da živi u Tustvu, sa kćerkom Jelom i sinovima: Milem (Mićom) i Miloradom. Jela se kasnije udala za Tadić Radojka – vojno lice – i živela u Horgošu, a nakon njegovog penzionisanja žive u Baru. Imaju tri kćeri: Milku, Nevenku i Garu       
Velimir je sahranjen u porodičnoj grobnici u selu Tustvo, gde je kasnije 1988. godine sahranjena i njegova supruga Mijoljka, kao i sinovi Mićo i Milorad.

VELJKO (IVANOV) RAKOVIĆ

(OVE NAREDNE REČENICE I STIHOVE POSVEČUJEM, KAO USPOMENU I  VEČNO SJEĆANJE SVOM STRICU VELIMIRU (VELJKU) RAKOVIĆU – HEROJU NARODNOM, ORGANIZATORU TRINAJESTO JULSKOG USTANKA U CRNOJ GORI, VELIKOM RODOLJUBU I PATRIOTI, NEUSTRAŠIVOM BORCU PROTIV FAŠIZMA, A ZA SREĆU, ČAST I DOSTOJANSTVO SVOJEG NARODA ONDAŠNJE RAVNO-RIJEČKE OPŠTINE, KOJI ZA SLOBODU HRABRO DADE SVOJ MLADI ŽIVOT U NAJLJEPŠIM SVOJIM
GODINAMA – MIRKO RAKOVIĆ 10.06 2013.)

                SASTAVIT’ ĆU I OVU PESMICU  MOM STRICU VELJKU RAKOVIĆU,              
 
                                            DASE SETIM  VELIKOG JUNAKA                        
                                            POKRETAČA NARODNOG USTANKA.              
                                            PROČITAJTE OVU PESMU MOJU                        
                                            O JEDNOME NARODNOM HEROJU,                

                                            KOJI SLAVNO U GROBU POČINU                    
                                            KAO DETE U KRILU MAJČINU,                      
                                         A IME MU OSTADE DA BLISTA                        
                                            U SRCIMA SVIJE’ KOMUNISTA,                        

                                            DA PRIMEROM NJEGOVIM SLIJEDE                  
                                            JER MU DELA NEĆE DA BLIJEDE.                    
                                            TIM DELIMA MNOGO JE NAPISO                  
                                            MARKSOVU JE RAZRAĐIV’O MISO.                

                                            PROŠAO JE PUTE TRNOVITE                          
                                            ZA RADNIČKE RUKE ŽULJEVITE,                    
                                            BORIO SE ZA RADNOG  ČOVEKA                      
                                            NIT JE ZASTO, NITI JE POKLEKA,                      

                                            ČITAVOGA SVOJEGA ŽIVOTA                              
                                            BORIO SE NA OBADVA FRONTA,                        
                                            KAKO S PUŠKOM NA POLJU VOJNIČKOM,          
                                            TAKO S  PEROM I NA POLITIČKOM,                    

                                            POD ZASTAVOM OD CRVENE BOJE                    
                                            POGODITI NIJE TEŠKO KO JE,                            
                                            ON JE NAŠU ISTORIJU STVARA                            
                                            IZ TVRDOG JE NIKO KAMENJARA,                    

                                            A TAJ JUNAK KOJEM NEMA MANA                      
                                            TO JE VELJKO RAKOVIĆ IVANA.                        
                                            ON JE ROĐEN NA MORAČKOJ KOSI                
                                            ĐE ORUŽJE JUNAČKO SE NOSI,                      
   
                                            ĐE ZASTAVA SLOBODE SE VIJE,                      
                                            ĐE DUŠMANIN SMI’O DOĆI NIJE,                
                                            ĐE SE UVEK PEVA O SLOBODI                            
                                            KAD UMIRU I KADA SE RODI,                        
     
                                            ĐE KAZUJU GUSLE SA ZVUCIMA                          
                                            O HEROJSTVU I O JUNACIMA,                    
                                            ĐE TO DRVO SA PARČETOM KOŽE                
                                            I KLONULE OHRABRITI MOŽE,                            

                                            DA DUŠMANA ZA MILOST NE MOLI                      
                                            DA SLOBODU IZNAD SVEGA VOLI,                      
                                            IZ TAKVOG JE JUNAČKOG GNIJEZDA                      
                                            POLETELA VELJKOVA ZVIJEZDA                          

                                            PRATILA GA SVUDA PO SVIJETU                    
                                             DOK JE NAŠU OBIŠO PLANETU.  
                                       
DA VAM KAŽEM, OD MENE SE IŠTE
IZ MORAČE VELJKA ŠTA OTIŠTE,
ZLA NEPRAVDA I MALA BAŠTINA
NEMAŠTINA I SIROMAŠTINA.

NIKO NIJE TU ŽIVEO BOLJE
U MORAČKO DRAGOVIĆA POLJE,
TO MESTO JE VELIKO BESPUĆE
NIJE LAKO DOĆI NI DO KUĆE,

TU SE RADI I ZNOJ SE PROLIJE,
A NI SUVA HLEBA DA SE IJE,
TU SE RADI BEZ KONJA I VOLA
VLASTODRŠCI UZIMAJU POLA.

VIĐE VELJKO U TE DANE MLADE
SVOG NARODA MUKE I NEPRAVDE,
VIĐE VELJKO KAKO SELJAK STRADA
NIJE VLASNIK OD SVOJEGA RADA,

PA SE VELJKO JOŠ TADA ZAREKA,
DA SE BORI ZA RADNOG ČOVEKA,
DA BI RADNIK SVOJU SREĆU KOVO
DA SE STVORI UREĐENJE NOVO.

DA SE ŽIVI OD SVOJEGA RADA
TO JE REKO PA SE KRENU TADA,
PO ŠKOLAMA DA OJAČA ZNANJE
U MORAČI OSTAVI IMANJE,

UČI ŠKOLU S VELIKIM POLETOM,
UPOZNA SE S RADNIČKIM POKRETOM,
ZA TAJ POKRET POČE DA SE BORI
ZA BUDUĆNOST LEPŠU CRNOJ GORI,

KNJIGE MARKSA I LENJINA ČITA
JEDNOG DANA UPOZNA I TITA.
A DRUG TITO, VELIKI MARKSISTA
VIĐE ČVRSTI OSLONAC ZAISTA,

TVRDA ČELA, VELIKE SMELOSTI
DIPLOMU JE DOBIO ZRELOSTI,
PA GA PRIMI U REDOVE SVOJE
OBUČE GA U CRVENE BOJE.

NA DJELU GA TITO PROVJERIO
BLIZU SEBE MESTO POVERIO,
TAKO OVAJ CRNOGORAC MLADI
PO TITOVOJ DIREKTIVI RADI,

NI DAN NI NOĆ NEĆE DA SE SMIRI
NEGO ’’VATRU’’ NA FAKULTET ŠIRI,
SILNU ’’VATRU’’ STAČE I RAZGORE
KOJU NEBI UGASILO MORE.

NIJE VATRA, ŠTO OD DRVA GORI                        
NEGO MLADOST, ZA PRAVDU SE BORI,            
KOJU VELJKO SILNO ZATALASA,                          
U BEOGRAD KOD STUDENTSKIH MASA.            

TE VELIKE SVECKE METROPOLE                            
OVAJ PLAMEN CRVENI NE VOLE,                        
JER SE OTLE DIZAHU ’’VARNICE’’                        
PRELIJEĆU I PREKO GRANICE.                            

NAZVAŠE GA OPASNO ŽARIŠTE,                        
PA IH MISLI PROGONE I TIŠTE.                          
OZNAČIŠE ZA OPASNU ZONU                            
STRAH BERLINU, BEČU I LONDONU,                    

ŠALJU VLADI U BEOGRAD NOTE                          
DA PROGONE OVE PATRIOTE.                            
NO NI SAMI REŽIM MONARHIJE                            
U BEOGRAD DRIJEMAO NIJE,                              

BLISTAJU IM OŠTRI BAJONETI                              
DA SE SVOME NARODU OSVETI                          
UBIJAJU, - U TAMNICE BAČE                              
A NAJVIŠE TE VATRE LOŽAČE,                            

TE I VELJKO, JUNAK IZ MORAČE,                        
OD LANACA NJINIH NE IZMAČE                            
MUČIŠE GA, NO ŠTA BI MU DRUGO,                
A ON IM SE IZ LANACA RUGO.                    

NI MUČENJE, NITI KAZAMATI                            
NIJE MOGLO VELJKA DA ODVRATI                        
OD IDEJE ZA KOJU SE BORI,                                
ČAST I PONOS, NEK JE CRNOJ GORI.                  

VLASTI SU GA BILE KORBAČIMA,                      
A ON IH JE TUKO RIJEČIMA.                                  
TO JE BILA NJEGOVA ODMAZDA,                        
TAKO IH JE POBJEĐIVO VAZDA                          

I SVE RADNE PRIDOBIJO MASE                              
JER SE ZA NJIH I BORIO, ZNA SE.                          
ON JE BIO ATOMSKO ORUŽJE                            
U RUKAMA ŠTO SE ZOVU, D R U Ž E                    

TE SA TIME PROTIVNIKE TUKU,                          
OD NJIH PRAVE GRDILO I BRUKU.                        
NIJE MNOGO TREBALO PAMETI,                            
PA DA VIDE REŽIMSKE AVETI,                                

ODAKLE IH GRANATA POGAĐE                              
TE IM TONU U DUBINE LAĐE,                              
PA NASTADE TEROR I OSVETA,                            
PROTERAŠE MNOGE S FAKULTETA.                      

TADA MORA VELJKO DA SE SKLONI                        
OD REŽIMA KOJI GA PROGONI.

PARTIJA JE IZDALA MU VIZU,
PRVO U PRAG, ZATIM U PARIZU,
DA SE TAMO PO SVIJETU MUČI
ZAPOČETE ŠKOLE DA IZUČI
I DA TAMO ZA PARTIJU RADI
DA OKUPLJA SVETSKI POKRET MLADI,
A RAKOVIĆ VELJKO, KOMUNISTA
GDE GOD RADI, KO DIJAMANT BLISTA,
ĐE GOD DOĐE OVAJ ’’ORO’’ GORSKI
TRAG OSTAVLJA SVUDA METEORSKI,
U PARIZU USPJEHE POSTIŽE
PROLETERSKU ZASTAVU UZDIŽE.
OTLE KRENU SA DOBROVOLJCIMA
DA POMOGNE ŠPANSKIJEM BORCIMA
ŠTO SE TAMO BORE ZA SLOBODU
I ZA PRAVDU SVOJEMU NARODU.
PUN PREGNUĆA I PATRIOTIZMA
BORIO SE PROTIVU FAŠIZMA
MLADI MOMAK, CRNOGORSKE KRVI
BORIO SE I SVUD BIO PRVI,
ŠPANSKA BORBA PROTIVU FAŠISTA
TO JE BILA ŠKOLA KOMUNISTA,
I AKO SU TAMO POTIŠTENI
ONI  NISU BILI UNIŠTENI,
NO NA DRUGE PREŠLI MERDIJANE
DA SE BORE, DOK FAŠIZAM PANE.
ONDA VELJKO, ZBOG SVOJE IDEJE
JEDNOG DANA PREĐE PIRINEJE,
IZ ŠPANIJE ZEMLJE KAD IZAĐE
PONOVO SE U PARIZU NAĐE
SA ZADATKOM KOJI JE SAD IMA,
DA POMAŽE JUGOSLOVENIMA
KOJI ŠPANSKI DOBROVOLJCI BIŠE
PROTIV FRANKA, TE BORBE VODIŠE,
A SAD TAMO PO LOGORA PATE,
DOMOVINI DA SE PRIJE VRATE.
DOK IH VELJKO IZ ROPSTVA IZBAVLJA,
DOZVOLE IM PIŠE I NABAVLJA.
PARTIJA GA IZABRALA SVOJA
U CENTRALNOM KOMITETU SKOJ-a
PA GA ONDA U MOSKVU POSLAŠE
DA ZASTUPA INTERESE NAŠE.
TAMO VELJKO PRIČA KOMITERNI
DA SMO I MI TOJ PARTIJI VERNI,
DA JE NAŠA PARTIJA DOZRELA
ZA PREGNUĆA I VELIKA DELA.

BIJE NAROD NJEMAČKIM MECIMA.                
SVOGA BIJE I PROGONI BRATA,  
 PARTIJA JE OD FRAKCIJA ČISTA,                  
PREDVODI JE VELIKI MARKSISTA                  
NENADMAŠNOG ZNANJA I MUDROSTI,        
STRATEGIJE, DALEKOVIDOSTI.                    
DOK JE TAKVE REFERATE DAVA,                  
TA VELIKA CIJENJENA GLAVA                          
TU SE VELJKO, U TIJEM DANIMA                      
UPOZNAO SA VELIKANIMA.                          
NADAHNUTIM IDEJOM MARKSIZMA,              
ŠTO SE BORE PROTIVU FAŠIZMA.                  
TU JE STEKO ZNANJE OBILATO,                      
NEKA MU JE VAZDA HVALA ZATO.              
ON ULOŽI SVE TO IMOVINE                       
ZA INTERES SVOJE DOMOVINE.                    
KADA HITLER U JUGOSLAVIJU                      
SILOM SVOJU UVEDE ARMIJU                        
I CIJELU EVROPU POROBI                              
VELJKO NOVA NAREĐENJA DOBI                      
OD PARTIJE IZ JUGOSLAVIJE,                            
DA SE TAMO U MOSKVU ZATEČE                  
I DA ZA NAS ISPRIČA I REČE,                            
RADIJI SMO MRIJET NA MUKAMA,              
NO TRPLJETI LANCE NA RUKAMA                
TEŠKO  ZEMLJI I TOME NARODU,                    
KOJI ČEKA OD DRUGOG SLOBODU.            
PARTIJA JE POZVALA NARODE                        
DA SE BORE, DOK SE OSLOBODE.
NAŠ JE NAROD USTO DA SE BIJE,
IL’ SLOBODU, ILI DA GA NIJE.                                          
TADA VELJKO STUPI NA TRIBINU,
KO ŠTO LIČI OVAKOME SINU,                            
PA OTALE GOVORITI STADE,                                        
NEKA SVIJET CIJELI SAZNADE.                            
’’MOJA ZEMLJA OD EVROPE PRVA                    
ZA SLOBODU S NJEMAČKOM SE RVA                
PARTIZANI U JUGOSLAVIJU,                                
BORBU VODE S NJEMCIMA SE BIJU,                  
TITO VODI HRABRU VOJSKU OVU,                    
VOJSKOVOĐA, RAVAN SUVOROVU,                  
A NAROD GA CIJELI POMAŽE,                          
BORBU VODI I PROTIVU DRAŽE.                      
TOG MINISTRA IZBJEGLIČKE VLADE,                  
KOJI NAROD, ROĐENI IZDADE.                        
KALJA OBRAZ SVOJIJEM PRECIMA,                      
NJEMCE GRLI, S NJIMA SE SVOJATA.’’
OVO VELJKO NJEGOVIJEM GLASOM
PRVI JAVI RADIO TALASOM
I MNOGE JE NAPIS’O STRANICE,
ČITANE SU S RADIO STANICE
KOJU JE ON U MOSKVI STVORIO
POLITIČKI  DA BI SE BORIO
DA TAJ TERET JUNAČKI IZVUČE,
PROTIVNIKE, FAŠISTE POTUČE
I UBEDI SAVEZNIČKE SILE
ŠTO SU DUGO U ZABLUDI BILE,
TE PRIZNANJE DAŠE ZEMLJI OVOJ
DRUGU TITU I ZEMLJI NJEGOVOJ.
POSLAŠE MU POMOĆ POVELIKU
KAO SVOJEM RATNOM SAVEZNIKU,
KOJI DADE VELIKOG UDJELA
ZA SLOBODU SVIJETA CIJELA,
ON SA MNOGO SVOJE KRVI VRUĆE
OSVAJAČA IZAGNA IZ KUĆE,
DA SE PJESMA RADOSNA IZVIJA
ŽIVEO NAM TITO I PARTIJA,
I NAŠ VELJKO SVIJETLA OBRAZA
KOJI NAS JE SVIJETU PRIKAZA,
TE NAŠ NAROD NEĆE DA SE STIDI
NA ŠTA ĆE NAM DRUGI DA ZAVIDI,
NA HEROJSKOJ BORBI ZA SLOBODU
SVOJOJ ZEMLJI I SVOME NARODU.

- II –

KAD BEOGRAD HITLER BOMBARDOVA
NAŠ VELIMIR, JUNAČKOGA KOVA
CRNOJ GORI BRZO POHITAO
DA BI POMOĆ SVOM NARODU DAO,
DA USTANAK SA NJIME PODIGNE
I SLOBODA TAMO DA GA STIGNE,
UPUTI SE U ONE VRLETI
I PRIDRUŽI BOJIŠTANSKOJ ČETI
TRINAJESTOG JULA DA SE DIGNU,
DO MOJKOVCA S ČETOM DA PRISTIGNU,
DA FORMIRA SVOJE JEDINICE
S ROĐACIMA SVOJIM IZ BISTRICE.
DA POKUPE MLADE PARTIZANE
I OGNJIŠTA SVOJA DA ODBRANE,
PARTIZANSKE STVORE JEDINICE
OD BOJIŠTA, PA DO ŠTITARICE.
RASPOREDE PORED REKE TARE,                    
DA ČEKAJU ŠVABE I VARVARE-                        
FORMIRAJU GERILSKE ODREDE.                      
FAŠISTIMA DOČEK DA PRIREDE.                        
U ZASEDE ČEKAJU ZLOTVORE,                          
KOJI ZNAJU BRZO DA SE STVORE                  
OD BERANA NIZ DOLINU LIMA,                      
GDE NJIHOVIH DOUŠNIKA IMA.                        
DA ČEKAJU PROLAZAK FAŠISTA,                      
KOJI NIKOG NE PITAJU NIŠTA,                          
NO PLJAČKAJU KUĆE I DVOROVE,                    
A ODVODE U ROPSTVO DRUGOVE.                
U NJEMAČKU ILI ITALIJU,                                  
NIKAD KUĆI DA SE NE SAVIJU.                          
MNOGE OD NJIH PROGUTAĆE TAMA,            
DA IH VIŠE NEMA MEĐU NAMA.                      
SVE PLJAČKAJU, ŠTO STIGNU OD REDA,          
GDE GOD IMA KOZA IL GOVEDA,                      
NE PITAJUĆ’ OVE SOKOLOVE                            
TJERAJU IM KRAVE I VOLOVE.                          
NI MAČKA IM NESME OSTAT ŽIVA                    
NO SVE ŽIVO MORA DA S’ UBIVA.                  
JADNA RAJA, SADA GLADNA OSTA,                  
TOG TERORA VIŠE JOJ JE DOSTA.                      
TALIJANSKI CRNO-KOŠULAŠI,                              
IZGLEDAJU KAO ROBIJAŠI,                                  
UBIJAJU SVAKOG ŽIVOG STVORA                    
NIKO S NJIMA NEMA DOGOVORA.                      
I NJEMAČKE CRNE HAUBICE,                            
MNOGIMA SU OJADILE LICE.                            
SA SRBIMA NEMAJU MILOSTI,                            
KUDA PROĐU, OSTAVLJAJU KOSTI,                
A DRAŽINI ČETNICI,  KOLJAČI
SVAKI OD NJIH OČI ISKOLAČI,                          
PRIMIČU SE KA RIJECI TARI,                              
IZGLEDAJU KO NEKE SATVARI.                            
BISTRA TARA, PLANINSKA RIJEKA,                      
ZAPAMTIĆE TEROR DOVIJEKA.                        
SVAKOJ MAJCI KOJOJ SUZA PADNE,                  
BACAJU JE U TALASE HLADNE.                          
GERILCI SE KRIJU PO TIH STRANA,                    
DOK IM CESTA BUDE ZATRPANA,                      
BELIM SNEGOM I LEDENIM MRAZOM,            
MESTO PUTEM, DA IDU BOGAZOM.              
ŠVABA UVEK SPREMAN JE DA KRENE                
PA SE KRIJU U BISTRIČKE STENE                        
U PEĆINE I KRŠNE LITICE,                                    
GDE NEMOGU PRISTUPIT NI PTICE.
KAD JE STIGLA ZIMA, JEDNOG DANA
SILNA VOJSKA STIŽE OD BERANA,  
DESETINE HILJADA VOJNIKA:
TALIJANA, ŠVABA I ČETNIKA.
’’SNIJEG PADA, OBLACI SE MUTE
DVIJE VOJSKE KOD MOJKOVCA ĆUTE,
U NAJTEŽEM VAKTU I ZEMANU,
SPREMAJU SE BOJU I MEGDANU,
CRNOGORCI MRZNU U SNIJEGU
NA BRSKOVU TVRDOME BRIJEGU,
A NJEMAČKA SVOJE DIVIZIJE
OKO CERA I LEPENCA KRIJE,
OD SVUDKUD JOJ TRUPE PRIDOLAZE
MISLE TARU VODU DA PREGAZE,
VJETAR DUVA I GORU SAVIJA
I VUK GLADAN, POČE DA ZAVIJA,
A KAD POČE BRDOM DA FIJUČE
TADA S KRSCA TOP NJEMAČKI PUČE,
CRNOGORSKI IZ SELA BOJIŠTA
GLAS MU GRĐI NE BIJAŠE NIŠTA’’...
NA SMRZNUTOM SNEGU TOGA DANA
LJUTA BITKA TU SE ODIGRALA,
PO VJETRINI I STUDENOJ ZIMI
I ONI SU MRZNULI KO I MI,
ONI BITKU ZAPOČEŠE PRVI
PA SU ZATO OGREZLI U KRVI
CRNOGORCI GOLORUKI,  STISLI
OD SVUDKUD SU FAŠISTE PRITISLI,
U ČELINJU REKU IH SKUPIŠE,
ODATLE IH MRTVE POKUPIŠE.
I NAŠIH JE POGINULO DOSTA
SAMO JEDNA USPOMENA OSTA,
DA SE PEVA I UZ GUSLE SVIRA
MOJKOVAČKA BITKA KAD JE BILA,
DA SINOVI SAZNAJU OD OCA
KAD JE BILA BITKA KOD MOJKOVCA,
U KOJOJ JE VELJKOV OTAC BIO
I DRUGOVE HEROJSKI VODIO,
SLAVA NJIMA I VELIKO   H V A L A,
NEMA VEĆEG LJUCKOG IDEALA,
NEGO ŽIVOT ZA SLOBODU DATI
I OKOVE DUŠMANSKE KIDATI,
GOLORUKI PROTIV MOĆNE SILE,
U RUKAMA SJEKIRE I VILE.
NAROD VOLI NAŠE JEDINICE,
A PREZIRE SRAMNE IZDAJICE,
KOJI SVOJU ZEMLJU IZDADOŠE
I ŽIVOTE SRAMNO IZGUBIŠE.

B U K I L I Ć I

S obzirom da je moja majka Vidna
bila rodom od Bukilića iz sela Požnja u Gornjoj Morači, koja se kasnije udala
za mojeg oca DUŠANA RAKOVIĆA (kako je već napred napisano) smatrao sam svojom
obavezom da kao malu dopunu ovog rodoslova uvrstim i njenu najužu familiju,
imajući u vidu da je to moja ujčevina, kako ne bi bila zanemarena i
zaboravljena, jer sam kod mojeg ujaka Sava
u Podgorici živeo više od godinu dana za vreme mog školovanja, a njegova
porodica mi je pružila svesrdnu pomoć oko mog školovanja, odnosno smeštaja –
čime im ovim putem izražavam veliku zahvalnost za svu brigu koju su mi pružili
u tim najtežim danima.

Detaljni pasovi za Bukiliće
obrađeni su na strani 81 ove knjige, pa se nebih upuštao u neko dalje i šire izučavanje njihovog porekla, već
ću rodoslov uraditi od NOVELJE (oca moje majke) i uzeti u obzir samo njenu
najužu porodicu, smatrajući da je ona to i zaslužila.

NOVELJA Marka Jokova – BUKILIĆ, sa suprugom Stanom, imao je sina Sava
i pet kćeri:

1. Staka – koja je bila udata,
ali nije imala djece jer je veoma mlada poginula sa svojim mužem u Novom Selu,
blizu Biteša kod Peći – na Kosovu.

2. Mileva – koja je bila udata u
Obradoviće i živela u Bukovičkoj Banji, u
Aranđelovcu. Imala je sina Nenada, a on MILOVANA.

3. Novka – koja je bila udata u bratstvo Maliniće, a živela je u selu
Gornja Draguša kod Blaca. Imala je sina Lola i kćer Božiku – udatu za Milorada
Ilića iz Prokuplja – koji su živeli u Užicu i Aranđelovcu, a imali kćerku
Slavicu i sina Bobana.

4. Milka – udata za Miraša Mirovića u selu Duga Njiva, zaseok
Poznanovići kod Tomaševa u Crnoj Gori. Imala je dva sina i dvije kćeri: Milana
(Malina) – koji se nije ženio i Manojla – koji je umro 1968. godine kao momak
od 18 godina ne oženjen. Starija kćerka Milica – nije se udavala, a živela je u
selu Poznanoviće sa bratom Milanom, do
svoje smrti 18.09.2007. godine. Mlađa kćer Milijana – bila je udata za Sima
Skokovića iz Sevojna, ali nisu imali djece.

5. Vidna – udata za DUŠANA Ivanova RAKOVIĆA iz sela Jabučno, kod Bijelog
Polja. Imaju: Božidara, Blaža, Mirka i Milovana (u daljem tekstu, ovaj
rodoslov).

SAVO Noveljin BUKILIĆ, rođen je u
Gornjoj Morači, odakle se najpre odselio u Makedoniju i u Skoplju završio
kamenorezački zanat. Tamo se i oženio i imao troje djece. Iz Skoplja se odselio
u Metohiju u selo Biteš – kod Đakovice, gde je imao dva kupljena imanja, ali su
ih 1941. godine Albanski seperatisti odatle istjerali, pa su morali bježati u
Andrijevicu, gde mu se rodio i drugi sin Vojo. Tu mu je verovatno umrla i majka
STANA (žena Noveljina). Prema nekim saznanjima sahranjena je u selu SEOCE blizu
Andrijevice. Kasnije se i odatle morao preseliti u Podgoricu – gde je do svoje
smrti živeo sa suprugom Milenom – koja je bila rodom od Miličkovića iz Pipera –
sa kojom ima sinove: Dragoslava (Draga) i Vojislava (Voja), kao i kćeri:
Radmilu (Belu) koja živi u Podgorici, a
nije se udavala i Olgu – koja se udala za Katrinku u Subotici. Ima dve kćeri: Mariju (Seku) – koja je zadržala
prezime Bukilić, a ima dve kćerke: Slavicu – udatu Kovač u Subotici koja ima sina Darka (Bata) i kćerku Slađanu
(Seku) i Dušanku – udatu za Podgoričanina Dautovića, koji živi u Subotici, a sa njim ima kćerku Jelenu.

DRAGO Savov, sa suprugom Ružom, živeo j u Subotici. Nemaju djece.

VOJO Savov, sa suprugom Fređom – koja je rodom iz Poljske, živi u
Podgorici. Imaju dve kćeri: Milenu i Nataliju (Bebu).

RAHOVIĆI

U Bjelopoljskoj opštini - naseljima
Potkrajci, Sutivan i Nedakusi, živi nekoliko porodica RAHOVIĆA – koji tvrde da potiču iz Kurikuća,
ali se ne smatraju da su u nekom
bližnjem svojstvu sa RAKOVIĆIMA iz Kurikuća i Lubnica – što je
najverovatnije tačno s obzirom da isto tako i ovi drugi navode da nisu ni u
kakvom bližnjem srodstvu, iako imaju skoro iste običaje i tradiciju.

Moguće je da su to prezime dobili po njihovom pretku RAHU, a ne Raku,
mada je isto tako moguće, i moglo se desiti
(što nije utvrđeno – niti dokazano), da je slovo K – zamenuto u H – imajući u vidu
okolnosti i sredinu u kojoj su živeli njihovi preci pre 1878. godine.

Istražujući moje korene – RAKOVIĆE,
nailazio sam na ovo prezime iz ovog malenog bratstva, koje ni na koji
način nisam mogao povezati ni u kom ogranku rodoslova Rakovića jer su u mnogim
telefonskim imenicima, pa i na internetu upisani kao Rakovići, što je kod mene
često izazivalo neku određenu znatiželju i interesovanje, pa sam se zbog toga i
odlučio da i tom malom bratstvu ovom prilikom poklonim izvesnu malu pažnju i
njihov rodoslov svrstam u ovu knjigu, bez obzira da li vode poreklo od nekog
zajedničkog pretka ili ne.

Kao svoje najstarije pretke oni kazuju: DIKA, JOLA i MAKSIMA Rahovića,
ali se ne sjećaju i ne pamte čiji su oni bili sinovi.

DIKO RAHOVIĆ sa suprugom Stanojkom imao je sina Sekulu i četiri kćeri: Cvijetu,
Kseniju, Lenu i Milijanu – udatu u porodicu Balšić.

SEKULA Dikov, sa suprugom Vidom ima dva sina: Nikolu i GORANA.

NIKOLA Sekulin, sa suprugom Bebom ima tri sina: MILORADA, IVANA i VELIZARA.

JOLE RAHOVIĆ, sa suprugom Radosavom ima tri sina: Petka, Zdravka i Pera.

PETKO Jolev, sa suprugom Radom ima sina Radonju i dve kćeri: Luciju i
Radojku – udatu u Lukače, koja ima dve kćerke i sina.

RADONJA Petkov (084-477-043), živi u gradu Vami u Nemačkoj. Sa suprugom Ljubicom ima kćer Sanju – koja
živi u Bijelom Polju.

ZDRAVKO Jolev, sa suprugom Ljubicom ima sina Luku i kćeri: Milicu –
udatu u Kojoviće, koja ima troje djece i
Dragicu – udatu u Boškoviće, a ima sina i kćer.

LUKA Zdravkov, sa suprugom Radicom ima kćer Katarinu i sinove: STEFANA i ANDRIJU.

PERO Jolev, sa Vukosavom ima tri sina: Dušana, Mitra i Živka.

DUŠAN Perov, sa Stojankom ima tri kćeri: Bojanu, Jelenu i Katarinu. Žive u Beogradu.

MITAR Perov je razveden. Ima jednu kćer.

ŽIVKO Perov, sa suprugom Vojkom nema djece.

MAKSIM RAHOVIĆ, sa suprugom Rosom ima sina Miodraga i kćer Angelinu –
udatu u Šćepanoviće, a ona ima dva sina i kćer.

MIODRAG Maksimov, sa suprugom Ivkom ima sina MAKSIMA (po dedi) i dve
kćeri: Snežanu i Biljanu.

GRUJICA RAKOV, imao je sinove: Paša, Panta i Marka.

PAŠO Grujičin je živeo u Lubnicama. Imao je sinove: Radivoja, Novaka, Mihaila (Mela) i Novicu.

Kao uspomenu na svog pretka Paša, ovaj ogranak RAKOVIĆA dobio je ime:



P A Š O V I Ć I - R A K O V I Ć I

NOVAK Pašov, rođen je 1873. godine. Živeo je u Lubnicama. Godine 1907, kada je imao 30 godina, iz Kolašina je otišao na rad u inostranstvo. Imao je sina Spasoja.

SPASOJE Novakov, je kao momak živeo u Lubnice, a onda se odselio na Kosovo u mesto Dobruša. Sa suprugom
Milicom imao je tri sina: Dragišu, Dušana i Dragoljuba, kao i dve kćeri: Natu i Dušanku. Svi su živeli u Dobruši.

Nata se nije udavala, jer se otrovala još kao devojka, a Dušanka se udala u Aleksiće, a imala je dva sina: Radoša i Dragana.

DRAGIŠA (Drago) Spasojev, živeo je u Dobrušu, Peć, pa onda u Požarevac. Tel. 039-29-681, (012)-531-324. Sa suprugom Novkom – koja je rodom od Banjevića ima sinove: Branka i Nebojšu (Boću), kao i kćeri: Natašu i Branku.
Nataša je udata u Đurđeviće, a ima Luku i Jovana. Branka je udata u Spaleviće i ima tri sina: Aleksandra (Sašu), Slobodana (Sloba) i Nikolu.

BRANKO Dragišin, rođen je 1962. godine. Sa suprugom Marijom živi u Požarevcu. Imaju sina Miljana i kćer Magdalenu.

MILJAN Brankov, živeo je u Požarevcu, a sada živi u Poljskoj.

NEBOJŠA-BOĆA Dragišin, rođen je 1960. godine. Sa suprugom Valerijom živi u Australiji. Imaju sinove: VUKA i DRAGOLJUBA (Draga) koji takođe žive u Australiji.

DUŠAN Spasojev, sa suprugom Milevom – koja je rodom od Babića, živi u Vrbi kod Kraljeva. Imaju sinove: Miodraga i Momčila, kao i kćer Ljiljanu (Ljilju) – koja je udata i ima kćer Tamaru i sina Dušana.

MIODRAG Dušanov, rođen je 1952. godine. Živi u Beogradu. Oženjen je i ima sina DUŠANA (po dedi).

MOMČILO Dušanov, rođen je 1950. Živi u Beogradu. Tri puta se ženio. Sa prvom suprugom Radom Đokić ima
sina IGORA – koji je oženjen i ima kćerku i SINA. Sa drugom ženom – Mirom ima dva sina: NEMANJU i STEFANA. Sa trećom – Oljom ima takođe dva SINA.

RADIVOJE Pašov, rođen je u Lubnice 1871. godine, kada je imao 36 godina, iz Kaličana na Kosovu, otišao je na rad u inostranstvo. Imao je sinove: Radovana, Radoša, Marka, Mića, Milinka i još dvojicu.

RADOVAN Radivojev, imao je Milorada i Voja.

MILORAD Radovanov, je kao student podlegao mučenju i umro.

VOJO Radovanov, se odselio u Vučitrn. Ima sina Slobodana.

SLOBODAN Vojov, živeo je u Vučitrnu. Sada živi u Užicu.

RADOŠ Radivojev, je kao oficir bio smrtno ranjen. Živeo je u Peć zajedno sa braćom: MARKOM i MIĆOM. Sada supruga Krstinja živi u Podgorici. 081-640-660.

MARKO Radivojev, sa suprugom Marijom živeo je u Peć, pa onda u Đakovicu.

Jedno vreme su živeli na Moravskim ostrvima i Bratislavi u Češkoj – gde su im se rodili tri sina: Bogdan, Vasko
(039-025-898) i Milan (039-025-495).
BOGDAN Markov, je verovatno negde
stradao jer je njegova sudbina neizvesna i za njega se ništa ne zna.

MILAN Markov, (039-025-495) sa suprugom Miljom – koja je rodom od
Milačića, imao je sinove: Slobodana, Mašana i Miloša, kao i tri kćeri: Milijanu – udatu u Dodiće u selu Jasika kod
Kruševca, a ona ima: Radomira, Slavicu,
Dragicu i Đokicu. Druga kćer Magdalena – udata je u Crnoj Gori za Radunovića u
Bijelom Polju, a imaju dve kćeri: Snežanu – udatu za Vuka Konatara u Bijelom
Polju i Lidiju – udatu takođe u Bijelom Polju za Slavka Markovića. Treća kćer Angelina (Anka) – udata je u
Kraljevu za Dragana Radovanovića, a imaju kćerku Stanicu (Tanju) i sinove:
Predraga i Mimu.

SLOBODAN Milanov, sa suprugom
Zlatanom (Zlatom) živeo je u Đakovici, a onda se preselio u selo Mudrakovac kod
Kruševca. Tel. 037-21-278, 037-455-243. Imaju troje djece: Draganu –
037-480-387, Dragoslava i Dragoljuba.

DRAGOSLAV Slobodanov, živi u Mudrakovcu. Tel. 037-480-387. Oženjen je i
ima kćerku Janu.

DRAGOLJUB Slobodanov sa suprugom Borkom ima sina SLOBODANA (po dedi).

MAŠAN Milanov, sa suprugom Milankom – koja je rodom od Popovića iz sela
Čitluk, od manastira Duboki Potok - iz
Zubin Potoka, živi u Mudrakovcu. Tel. 037-481-012. Imaju dve kćerke: Lidiju i Violetu.

MILOŠ Milanov, sa suprugom Slavicom ima sina BOGDANA.

VASKO Markov, (039-025-898) sa suprugom Bosiljkom ima sinove: Marka (po
dedi), Radomira i Ljubišu, kao i četiri
kćeri: Dragicu – udatu za Miletu Repanovića iz Peći. Sada žive u Novom Sadu i
imaju sina Srđana i kćer Slađanu (Slađu) – udatu u Jagodini. Druga kćer Desa –
udata je u selo Mušotište kod Suve Reke. Sada živi u Beogradu i ima dva
sina. Treća kćer Rada – udata je u Prizren.
Sada je i ona u Beogradu, a ima tri kćerke, od kojih su dve bliznakinje.
Četvrta kćer Jelica – udata je za Lazara
(Laza) Pešića u Kraljevu. Imaju tri kćerke: Sunčicu, Snežanu (Snežu) i
Simonidu.

RADOMIR Vaskov, je ne oženjen.

LJUBIŠA Vaskov, takođe nije oženjen.

MARKO Vaskov, sa suprugom Ljubinkom ima sina Predraga i kćeri: Svetlanu, Milicu i Ivanu.

PREDRAG Marka (mlađeg), je na žalost ubijen od strane Albanaca na
Kosovu, meseca januara 1999. godine u dvadesetoj godini, kao momak ne oženjen.

NOVICA Pašov, preselio se iz Lubnica u Dobrušu kod Peći – na Kosovu.

MIHAILO (Mele) Pašov, preselio se iz Lubnica u Peć i Dobrušu. Imao je
sinove: Vučića, Vukosava, Vukašina, Vuksana, Vukića, Vukmira i Vukajla.

VUČIĆ, VUKOSAV i VUKAŠIN su poginuli 1919, a VUKSAN 1921. godine, tako
da sada neki njihovi bratstvenici misle da nisu imali svog potomstva – što
verovatno nije utemeljeno i tačno, ali isto tako nije pouzdano i autentično
dokazano da imaju svoje potomke.

VUČIĆ RAKOVIĆ, kao dečak sa Kosova - gde su ih Albanci zvali H U L I Z E,
došao je u selo ERDEČ kod Kragujevca da
služi u najam kod jednog imućnog i bogatog domaćina i tako ostao kao sluga,
odnosno najamnik. Kasnije se tu i oženio, verovatno sa kćerkom tog gazde – čije
ime nije upamćeno i imao tri sina i dve kćeri: Borisava, Iliju i Aleksu, te
kćeri: Daru i Saru – koja je imala dve kćeri: Seku i Lepu – koja je imala sina
Ljubišu, a on je bio trgovac i radio u ''Varteksu'' u Kragujevcu.

BORISAV Vučićev, sa suprugom
Milenijom imao je sina Petra i kćer Darinku (Daru) – kasnije udatu u Miniće u
Grošnici. Ona je imala kćer Micu – koja se udala u Ristiće i ima dve kćeri:
Mikicu i Miru.

PETAR Borisavljev, živeo je u selu ERDEČ i bio jedan od najpoznatijih
harmonikaša u opštini Kragujevac, a nosio je zvanje prvog harmonikaša u ovom
delu Šumadije. Oženio se Vukosavom iz Beloševca (iz Bugar Male) – sa kojom je
imao dva sina: Branislava i Vojislava (Vojkana). Petar i Vukosava su kratko
vreme živeli zajedno, pa su se rastali, a djecu uzeli na izdržavanje neki
humanitarni Kragujevčani - ljudi dobrog
srca i duše.

BRANISLAV (Brano) Petrov, rođen je 1930. godine. Dva puta se ženio. Sa
prvom suprugom Slobodankom Stefanović iz Leskovca, imao je dva sina: Nebojšu i
Borisava (po pradedi). Sa drugom ženom Dadicom (Dadom) ima kćer Valentinu –
koja je rođena 1963. godine i udata u Paraćinu, a sada živi u Kuli.

NEBOJŠA Branislavljev (Branov), sa suprugom Branislavom – rodom od
Lepojevića iz sela Borin Do kod Vlasotinca, živi u Nišu i Kragujevcu. Tel.
018-716-440, 018-216-440, 034-221-196, 034-321-196. Rođen je 1951. godine. Imaju kćerku Biljanu,
rođenu 1984. godine – koja studira muzičku akademiju u Novom Sadu i sina Đorđa – rođenog 1981. godine.

ĐORĐE Nebojšin, je ne oženjen.

BORISAV Branislavljev, sa suprugom Jelicom živi u Leskovcu. Tel. 016-213-450.
Imaju dve kćeri: Aleksandru (Sašku) – rođenu 1980. godine – koja radi u
zabavištu u Leskovcu i Anu – rođenu 1983. godine – udatu u Cvetkoviće u
Leskovcu. Ona ima sina Vukaša.

VOJISLAV (Vojkan) Petrov, kao i njegov otac bio je poznati harmonikaš u
Kraljevu. Sa suprugom Milom živi u Kragujevcu i Kraljevu. Tel. 036-336-627,
036-235-133. Više puta se ženio. Ima sina Slavoljuba i kćer Draganu – rođenu
1955. godine. Udata je u Kragujevcu i ima dva sina i kćer.

SLAVOLJUB Vojkanov, sa suprugom Jagodom Ristić živi u Kragujevcu. Tel.
034-324-886, 034-34-377, 034-211-640. Imaju kćer Kristinu i sina PETRA (po
dedi) - rođenog 1984. godine.

ILIJA Vučićev, izgleda nije imao potomstva.

ALEKSA Vučićev, kao i njegov brat, verovatno da nije imao potomstva.

VUKIĆ Mihailov živeo je u Peć, a onda se preselio u Beograd. Ima kćer Dragicu.

VUKAJLO Mihailov (Melev), takođe je živeo u Peć.

VUKMIR Mihailov, isto tako živeo je u Peć. Ima četvoro djece: Nadicu
(Nadu) – koja je živela u Peć – 039-23-012, a sada živi u Kotoru – 082-322-467,
Zoricu, Miodraga (Milorada ?) i Dragana.

DRAGAN Vukmirov, rođen je 1952. godine. Živi u Kotoru. Tel.
(082)-322-647. Ima sina ALEKSANDRA i kćerke: Aleksandru i Tatjanu.

MIODRAG Vukmirov, živi u Požarevcu. Tel. (012) 22-154. Rođen je 1955.
godine. Ima kćer Milenu i dva sina: Bojana i Marka.

BOJAN Miodragov, živi u Požarevcu.

MARKO Miodragov, takođe živi u Požarevcu.

NOVICA PAŠOV, rođen je u Lubnice. Odatle se odselio u Dobrušu, a onda u
Ljubovo na Kosmetu. Imao je sinove: Miljana, Milivoja (Mika), Rista, Milisava,
Miliju, Radisava (Ratka), Velja, Miloša, Vidoja i Pera. Svi su se rano, kao
djeca, iselili na Kosmet.

MILISAV Novičin, je umro u Lubnicama još prije iseljenja 1922. godine,

VELJO Novičin, je umro pre Milisava 1912, a MILIJA je umro 1923. tako da nisu ostavili svoje potomke.

RISTO Novičin, je došao iz
Amerike kao dobrovoljac u prvom ratu. Živeo je u Peći do 1974. godine. Imao je
dva ili tri sina: Jovana i Ivana, a možda i Dušana.

JOVAN Ristov, je poginuo 1941. godine kao momak i nema potomke.

IVAN Ristov, živi u Kragujevcu. Ima kćer Živanu (Živku) - koja živi u Kragujevcu. Tel. 034-45-542.

MILIVOJE-MIKO Novičin, je umro 1976. godine. Ima kćer Stanu koja živi u Mojkovcu.

RADISAV-RATKO Novičin, ima dve kćeri: Zoricu i Zagorku. Umro je 1957. godine.

MILOŠ Novičin, je rođen 1908. godine. Živeo je u Beogradu. Ima dve
kćerke: Radu i Veru koja živi u Beogradu. Tel. (011)-183-494.

VIDOJE i PERO Novičini, živeli su u Dobruši na Kosovu. Nemaju muškog potomstva.

MILJAN Novičin, je živeo na Kosovu u Obiliću. Umro je 1976. godine. Ima
sina Rada i sedam kćeri: Anđeliju, Ružicu, Danicu, Julijanu, Dragicu, Milijanu i Anku.

RADE Miljanov, rođen je 1952. godine. Živi u Inđiji. Tel. (022)-54-575.

PANTO GRUJIČIN, imao je: Miletu, MILUTINA i VUKAJLA.

MILETA Pantov ima DRAGA.

Četvrti RAKOV sin bio je Vujica.
VUJICA Rakov – RAKOVIĆ, imao je dva sina: Ivana i Mila.

IVAN Vujičin, rođen je 1881. godine. Kada je imao 26 godina (1907) otišao je na rad u inostranstvo. Sa ženom ĐURĐOM, takođe je imao dva sina: Iliju i Đola. Po Ivanovoj ženi Đurđi ovaj ogranak Rakovića nazvan je:


Đ U R Đ I Ć I - R A K O V I Ć I

ILIJA Ivanov, živeo je u Lubnicama. Imao je sinove: Zariju, Radula, Goluba i Radovana.

ZARIJA Ilijin nije imao muških potomaka. Imao je tri kćeri, od kojih je najstarija Stana bila udata u Šekularce, a imala je kćer Milijanu (Micu) – koja je umrla mlada kao devojka u 24 godini, kao i sinove: Radovana, Radoja i Radonju.

RADULE Ilijin, sa suprugom Božanom – koja je bila rodom od Koraća iz Ruišta živeo je u Lubnicama, a imali su sina Milivoja (Mila).

MILO Radulev, sa suprugom Milosavom – koja je bila rodom od Obradovića imao je sinove: Miletu, Miomira, (Mima), Boža,
Radomira i Miloša – koji je umro kao dete od jedne godine, kao i kćer Danicu (Danu) koja je udata u Obradoviće, a imala je troje djece: Draganu, Dejana i Dragana.

MILETA Milov, odselio je u Smederevo, gde živi sa suprugom Jelenom (Lenkom) – koja je rodom iz Makedonije iz mesta Kočani. Tel. 026-230-321, Mob. 064-511-96-50. Imaju sina Nenada i kćerke Draganu i Nevenku – koja je udata i ima dva sina.

NENAD Miletin, sa suprugom Gordanom (Gocom) živi u Smederevu. Tel. (026)-230-321.
Imaju kćerku Tamaru i sina NIKOLU.

MIOMIR (MIMO) Milov, Tel. 017-546-389, 087-249-315. Sa suprugom Brankom – koja je rodom iz Vranjske Banje živeo je u Vranjskoj Banji. Sada žive u Lubnicama kod Berana. Imaju sina Srđana i kćer Sanju – koja je udata
i ima sina i kćer.

SRĐAN Miomirov, živi i radi u Nišu. Tel. (018)-515-141. Sa suprugom Draganom ima dve kćerke: Marijanu i još jednu.

BOŽO Milov, sa Milenom iz Slivova kod Prištine i Gnjilana (038-65-076), živeo je na Kosovu - u Gračanici i Prištini. Sada su se naselili u Smederevo – gde su napravili kuću. 026-226-171, 026-615-255. Imaju kćerku Maricu i tri sina: Zorana, Gorana i Ivicu.

ZORAN Božov, sa suprugom Danijelom ima kćerku Nevenu.

GORAN Božov, skoro je oženjen sa Jasminom sa Kosova.

IVICA Božov je student ne oženjen.

RADOMIR Milov, živi u Podgorici. Tel. 081-23-006, 081-625-264. Ima sina Aleksandra i kćer Aleksandru.

ALEKSANDAR (Aco) Radomirov, živi u Beogradu.

GOLUB Ilijin, nema potomstva.

RADOVAN Ilijin, živi u Bijelom Polju. Ima kćer Milicu i sinove: Vukadina i Vukotu.

VUKADIN Radovanov, sa Slavkom živi u Bijelom Polju. 084-24-380, 084-433-188. Imaju sinove: Miška i Radovana.

MIŠKO Vukadinov, živeo je u Podgorici. Tel. (081)-638-954. Sada živi u Beogradu. Ima NIKOLU – koji živi u Beogradu i VLADA – koji živi u Podgorici.

RADOVAN Vukadinov živi u Herceg Novom.

VUKOTA Radovana Ilijina, živi u Bijelom Polju – u selu Boljanina. Tel. (084)-481-631. Ima sinove: VESELINA, ILIJU – 084-21-624, 084-481-015, RAJKA (Raja) – 084-26-355, 084-231-847 i VUČETU. Žive u Bijelom Polju – Boljanini.

ĐOLE Ivanov, rođen je u Lubnicama. Imao je dva sina: MILOVANA i Miloša.

MILOŠ Đolev, je prije II. svjetskog rata bio visoki oficir u gardi (konjici). Bio je veliki junak.

MILE Vujićin, rođen je u Lubnicama. Imao je sinove: Mirka i Raka, kao i dve kćeri: Stanojku – koja nije imala djece i Staku – udatu u Obradoviće, a imala je jednog sina koji je bio vojno lice.

MIRKO Milev, nije ostavio potomstvo jer se nije ženio.

RAKO Milev, sa suprugom Miljom – koja je bila rodom od Bubanja, imao je sinove: Mašana i Marka, kao i kćer Jelisavu – udatu u Femiće – koja je imala kćeri: Radojku i Radmilu i sinove: Rajka, Slobodana (Sloba) i Dragomira.

MAŠAN Rakov, je izgleda rano umro.

MARKO Rakov, odselio se u Zajač na Zlatiboru, gde i sada živi. Sa suprugom Nevenom živi u selu Stubla. Tel. 031-840-237. Imaju sinove: Dragana i Dragutina. Imali su i kćer Zoru – koja se udala u porodicu Žunić, ali je veoma
mlada izvršila samoubistvo (vešanjem). Od nje je ostao sin Momčilo – koji je sada Markov unuk.

DRAGAN Markov, sa suprugom Vinkom živi u Čajetini. Tel. 031-831-215. Ima tri kćerke: Radojku, Ružicu i Maricu.

DRAGUTIN Markov, sa suprugom Vidom živi u Stubli – zaseoku Živkovići na Zlatiboru. Tel. 031-840-237. Imaju dve
kćerke: Dragicu i Milju.

RAKOV drugi sin zvao se Radun. Živeo je u Lubnicama.

RADUN Rakov, navodno je imao samo jednog sina - Todora. Međutim, možda je imao idrugog sina MILIVOJA – koji je rođen 1912. godine u Lubnicama, a poginuo u II. svetskom ratu 1944. godine u Podgorici.

Po Todoru Radunovom ovaj ogranak RAKOVIĆA nazvan je


T O D O R O V I Ć I - R A K O V I Ć I



TODOR Radunov, imao je sinove: Nikolu, Radoja, Vasa i Sava. Živeli su u Lubnicama.

NIKOLA Todorov, sa suprugom Stankom, imao je sinove: Radonju, Milana, Mijata, Milosava i Mijajla (Maja), kao i
dve kćeri: Jovanu – udatu u Šćekiće, koja ima dve kćeri i dva sina: Draga i Mija. Druga Nikolina kćer Savka – udata je u Čukiće, a ona ima kćer Anđu i sinove: Ljuba, Mila, Draga, Vlajka i Ratka.

RADONJA Nikolin, rođen je 1898. godine u Lubnicama. Njegova žena Milica bila je rodom od RAKOVIĆA iz Bijelog Polja. Čija je bila kćer nije tačno utvrđeno, ali predpostavljam da je bila sestra Milušina, odnosno kćer Milonje
Vukajlova Rakovića iz Kurikuća. Imali su sinove: Rada i Radoslava, kao i tri kćeri: Raku – udatu u Obradoviće,
a koja ima dve kćeri i tri sina: Žarka, Dragana i Miljka. Druga kćer Radmila (Lakna) – takođe je udata u Obradoviće, a ima kćer Zoricu i tri sina: Radojicu, Radoja i Zorana. Treća kćer Mileva – nije se udavala.

RADE Radonjin, sa suprugom Jovankom – koja je rodom od Obradovića, živi u Podgorici. Tel. 081-35-116, 081-635-116. Imaju sinove: Vukadina i Dragana, te kćeri: Ljiljanu i Miljku – udatu u Pejoviće, koja ima dva sina.

VUKADIN Radev, živi u Podgorici, Tel. 081-30-654, 081-647-766. Oženjen je Makedonkom Violetom Zdravevski iz Kavadaraca. Imaju sina PREDRAGA – rođenog 1976. godine i kćerku Dijanu – rođena 1978. godine u Podgorici.

DRAGAN Radev, sa suprugom Biljanom živi u Podgorici. Tel. 081-243-231. Imaju žensku djecu: Marinu – rođenu 1983, Jelenu 1985 i Vladanu 1987. godine.

RADOSLAV Radonjin, živi u Lubnicama. Sa suprugom Tanom ima sinove: Danila i Nikolu, kao i kćer Danojlu.

DANILO Radoslavljev, sa suprugom Biljanom živi u Lubnicama. Tel. 087-249-396. Imaju dve kćeri: Anđelu i Janu.

NIKOLA Radoslavljev, oženjen je Moldavkom. Živeli su u Podgorici, a sada su u Lubnicama. Imaju sina FILIPA.

MILAN Nikolin, sa Milenom ima sina Vukosava i četiri kćerke. Žive u Lubnicama.

VUKOSAV Milanov, sa suprugom Milkom živi u Lubnicama. Tel. 087-249-498. Imaju: NEMANJU i DUŠANA.

MIJAT Nikolin, sa suprugom Savkom, - 081-640-573 - imao je sina MILORADA koji nije ostavio potomstvo. Živeli si na Kraljskim barama.

MILOSAV Nikolin, bio je oženjen od Nedovića iz Prijeloga. Živeo je u Lubnicama. Mlad je poginuo, početkom II. Svjetskog rata i tako nije imao potomstvo.

MIJAJLO (Majo) Nikolin, sa suprugom Vidrom – koja je bila rodom od Jelića, živeo je u Lubnicama. Imao je sinove: Vukića, Blagoja, Vuka i Dragoja, te kćeri: Desu 081(640-573) i Mirušu. Desa je udata u Radoviće i ima sina Veska, a Miruša u Obradoviće i ima sina Boška.

VUKIĆ Mijajlov, sa suprugom Anom živi u Podgorici. Imaju kćer Jelenu i sina RADOVANA koji živi u Podgorici.
Tel. 081-616-753.

BLAGOJE Mijajlov, sa suprugom Milenom živi na Žabljaku, gde radi kao nastavnik u školi. Telefon u Lubnicama: 0871-55-500, - na Žabljaku 089-361-670. Ima sina ALEKSANDRA i tri kćeri: Milicu, Nevenu i Danicu – udatu u Kljajiće, a ona ima kćer Tamaru.
VUKO Mijajlov, sa suprugom Snežanom živi u Baru. Imaju sinove: Milana i MILOSAVA.

MILAN Vukov, sa Milenom živi u Sutomoru i Baru. Tel. 085-374-839.

DRAGOJE Mijajlov, rođen je 1951. godine. Sa suprugom Lenkom živi u Beranama. Tel. 087-231-108, 087-246-479 – ( Selo Dolac). Imaju sina MILENKA.

RADOJE Todorov, sa suprugom Belom živeo je u Lubnicama. Imali su sinove: Dragutina i Đura, kao i dvije kćeri: Radosavu – udatu u Obradoviće – koja je imala tri sina i Džanu – udatu u Đurišiće, koja je imala jednog sina.

DRAGUTIN Radojev, sa suprugom Magdom živi u Lubnicama. Ima sina Ljubislava i dve kćeri: Julku – koja živi u
Baru i Savetu - u Tuzli. Tel. 075-225-438.

LJUBISLAV-LJUBO Dragutinov, sa suprugom Janom – koja je rodom od Obradovića živeo je u Podgorici, a sada žive u Lubnicama. Tel. 087-261-670, 087-249-488. (Izuzetno je vredan i dobar domaćin kojeg sam tokom 2000. godine
posetio u Lubnicama, a intenzivno je radio na prikupljanju podataka i obradi rodoslova ovog bratstva RAKOVIĆA). Imaju dva sina: Vlada i Njegoša – koji žive u Parizu.

VLADO Ljubislavljev, sa suprugom Lidijom ima sina MILENKA.

NJEGOŠ Ljubislavljev je skoro oženjen, a sa suprugom Mirjanom živi u Parizu.

ĐURO Radojev, sa suprugom Labudom ima: Miraša, Miloja, Miloša i Milorada.

MIRAŠ Đurov, sa ženom Ružom živi u Bjelušićima kod Kragujevca. Ima sinove: Darka i ZORANA, te kćeri: Ninu i Mariju - koji takođe žive u Bjelušićima.

DARKO Mirašev je oženjen, a sa suprugom Jorgovankom živi u Bjelušićima.

MILOJE Đurov, sa Dubravkom živi u Banja Luci. Tel. (051)-282-412. Imaju sina Bojana.

BOJAN Milojev, je skoro oženjen.

MILOŠ Đurov, sa suprugom Lolom živi u Podgorici. Tel. 081-36-397, 081-620-256. Imaju sina Radoja i kćer Anu.

RADOJE Milošev, živi u Podgorici – ne oženjen.

MILORAD Đurov, sa Milankom živi u Kragujevcu, a ima sina STEFANA i kćeri: Maju i Katarinu.

VASO TODOROV je imao: Toma, Dmitra, Petra i Beća.

TOMO Vasov, dva puta se ženio. Imao je sinove: Veljka (Veša), Radisava (Rajka) i Vojislava (Voja), kao i pet kćeri:
Jelu, Maru – udatu u Ojdaniće, Stanu – udatu u Tomoviće, Milku – udatu u Komatine i Anku – udatu u Jankoviće. Tomo je živeo sa suprugom Ivanom – koja se kasnije preudala u Obradoviće i imala sina Radovana - (koji je Veljkov, Rajkov i Vojov polubrat).

VELJKO (VEŠO) Tomov, bio je oženjen sa ženom Mirušom. Nestao je u II. Svetskom ratu. Nije ostavio potomstvo.

RADISAV (Rajko) TOMOV, sa suprugom Stojankom (087-161-603, 231-847), ima kćeri: Nevenku – koja je sudija u Podgorici i Radu – udatu u Kovačeviće, kao i sinove: Miodraga, Milovana i Dragana (Zela).

MIODRAG Radisavljev, živi u Budvi. (Tel. u Baru: 085-24-178). Ima dva sina Gorana i još jednog.

GORAN Miodragov, oženjen je i živi u Podgorici.

MILOVAN Radisavljev, sa suprugom Zinetom živi u Baru. Imaju: IGORA i STEFANA.

DRAGAN (Zele) Radisavljev, sa Vojkom živi u Budvi. Tel. 086-459-107. Ima sinove: IVANA, TOMA i RAJKA – koji sa roditeljima žive i Budvi.

VOJISLAV (Vojo) Tomov, takođe se dva puta ženio. Sa prvom ženom imao je sina Branka i kćer Slavicu – koja je mlada umrla. Sa drugom ženom Zagom – koja sada živi u Čačku (032-334-363) ima sina Sašu.

BRANKO Vojislavljev (Vojov), živi u Londonu. Nije se ženio.

SAŠA Vojislavljev (Vojov), živeo je u Čačku. Tel. 032-334-363. Rođen je 1973. godine. Studirao je u Švajcarskoj – gde i sada živi. Nije oženjen.
DMITAR Vasov, živeo je u Aleksincu – gde je radio kao učitelj. Imao je sinove: Zorana, Bata i Milića.

ZORAN Dmitrov, živi u Aleksincu. Tel. 018-871-809, 018-804-286. Ima sina MILOŠA.

BATO Dmitrov i MILIĆ Dmitrov, su poginuli i nemaju potomaka.

PETAR Vasov, živeo je u Lubnicama. Imao je sinove: Miljena, Milića i Vučića.

MILJEN Petrov, rođen je 1926. godine u Lubnicama. Sa suprugom Živadinkom živeo je u Starom Mostu kod Sremske Mitrovice. Tel. (022)-224-080, 022-624-080. Umro je 31. decembra 1976. godine. Nije imao potomstva.

MILIĆ Petrov, živi u Beogradu. Nema sinova, a ima kćer Tamaru.

VUČIĆ Petrov, sa suprugom Dušicom živi u Vlasotincu i ima sina Aleksandra.

ALEKSANDAR Vučićev, živi u Beogradu. Oženjen je i ima sina PETRA.

BEĆO Vasov, nije imao potomstva.

SAVO Todorov, imao je sina VIDOJA.

VIDOJE Savov, nije imao svojih potomaka.

Treći RAKOV sin bio je Vukić.

VUKIĆ Rakov, živeo je u Lubnicama. Imao je sina Vukotu.

VUKOTA Vukićev, je kao momak, sa ocem poginuo u Jelovici, kako je već napred opisano, tako da nije ženjen i nije imao svog potomstva.

Tako se njegovom smrću gasi ova grana, odnosno potomstvo Vukića Rakova – RAKOVIĆA.

RAKO u Lubnicama, kako sam već napred rekao, imao je pet sinova: Ljutu,
Raduna, Vukića, Vujicu i Grujicu.

LJUTA Rakov, imao je samo jednog sina – Savu.

SAVA Ljutin, je imao: Draga, Lakića i Lazara (Raka). Živjeli su u Lubnicama.

Pošto je Sava Ljutin rano umro, po njegovoj ženi Radi ovaj pojas ili ogranak Rakovića nazvan je

R A D I Ć I - R A K O V I Ć I


DRAGO Savin, je imao sinove:
Lazara (Laza), Zariju, Milonju i Raka. Živjeli su u Lubnicama.

LAZAR (Lazo) Dragov, sa suprugom Ružicom (Ružom) – koja je bila rodom od
Obradovića, imao je Radojka i Radoša, koji su takođe živjeli u Lubnicama.

RADOJKO Lazarev (Lazov), rođen je 1891. godine u Lubnicama, a poginuo je
u II. svetskom ratu 1943. godine u Italiji. Bio je oženjen Jeglikom Šćekić, a
verovatno nisu imali djece.

RADOŠ Lazov, sa suprugom Zorkom – rođ. – Obradović, ima sinove: Vukašina
i Vukajla, kao i tri kćeri: Draginju (Dragu) – udatu u Koraće, koja ima petoro
djece, od kojih su sinovi: Milan, Miljan i Milovan. Druga kćer Tomislava –
udata je u Zečeviće, koja ima dva sina i kćer: Vladan, Zoran i Vera. Treća kćer
Krstinja - nije udata, a živi u Spužu
kod Podgorice. Tel. 081-30-206, 081-640-660.

VUKAŠIN Radošev, Tel. 081-885-125 –
živi u Spužu. Sa suprugom Tinom – koja je rodom od Obradovića ima dva sina: Vaska i Veska.

VASKO Vukašinov, živi u Ulcinju. Tel. 085-455-368. Sa suprugom
Maricom – koja je rodom od Tomaševića ima sina NIKOLU i dve kćeri: Nikoletu i
Helenu.

VESKO Vukašinov, sa suprugom Zorkom – rođenom Bečanović, živi u Spužu.
Tel. 081-885-173. Imaju kćer Jelenu i
sinove: LAZARA i MIRKA.

VUKAJLO Radošev, nije se ženio.

ZARIJA Dragov, sa suprugom Stanisavom, živeo je u Lubnicama. Imao
je sina Draga i kćer Dragunu (Dragu) –
koja je udata u Obradoviće, a ima tri sina i dve kćeri: Leka, Marka, Nikolu,
Radojku i Radosavu.

DRAGO Zarijin, sa suprugom Stanušom imao je sinove: Vujicu i Grujicu,
kao i tri kćeri: Milijanku – udatu u Obradoviće, a nema djece, Janu – koja je kao devojka od petnajest
godina, sa ocem Dragom poginula od udara
groma i Stoju – koja je udata u Raičeviće i ima tri sina i jednu kćer.

VUJICA Dragov, sa suprugom Novkom – rodom od Dašića, ima: Vučidara,
Radoja i Dragana, kao i tri kćeri: Stanisavu, Zoricu i jednu koja je kao
devojčica nastradala u saobraćajnoj nesreći.

VUČIDAR Vujicin, ima: VUJICU i DRAGOMIRA –
koji su oženjeni, a žive u Baru.

RADOJE Vujicin, ima sina Igora.
Žive u Gornjem Milanovcu.

IGOR Radojev, je oženjen i ima
dvoje djece.

DRAGAN (Drago) Vujicin, Tel.
087-249-479. Oženjen od Trifunovića. Ima šest sinova: RANKA, MARKA, MILORADA,
MILANA, MILOVANA i VLADANA, kao i tri kćeri, od kojih Milka živi u Gornjem
Milanovcu, a dve u Lubnicama.

GRUJICA Dragov, sa suprugom Ikonijom – koja je rodom od Obradovića, ima:
Miloša i Vitomira, te kćer Veru.

MILOŠ Grujičin, oženjen je od Pešića. Ima jedanajestoro djece: BOGDANA,
MILJANA, IVANA, STEFANA... Žive u
Lubnicama.

VITOMIR Grujičin, je još momak ne oženjen. Tel. 087-249-432. Živi u
Lubnicama.

RAKO Draga Savina, rođen je 1882. godine. 1907. godine, kada je imao 25
godina, otišao je na rad u inostranstvo. Nije imao muške djece, a imao je kćer
Vidosavu – udatu u Obradoviće, a ona ima jednog sina i pet kćeri.

LAKIĆ Savin, je robovao u Bugarskom gradu Vidinu. O njegovoj sudbini se
ništa ne zna. Bio je oženjen i imao sina Milonju, a verovatno i Radoša, koji je
kasnije živeo u selu Bačija kod Sjenice, – (vidi XLIV. RAKOVIĆI IZ SJENICE).

MILONJA Lakićev, sa ženom Božanom imao je
dva sina: Milisava i Radisava, kao i dve kćeri: Ivanu i Božanu. Živeli su u
Lubnicama.

MILISAV Milonjin, je još kao momak izvršio samoubistvo i nema potomstva.

RADISAV Milonjin, sa suprugom Stanom – koja je rodom od Obradovića, ima
dva sina: Savu i Vuksana (Vuka), te četiri kćeri: Jelenu, Milenu, Mirosavu i
Maru. Živeli su u Lubnicama. Milena i Mirosava nisu udate. Jelena je udata u
Obradoviće, a ima sina Dragomira. Mara je udata u Šekularce i ima jednog sina.

SAVA Radisavljev, je krajem XX. veka izvršio samoubistvo. Sa suprugom
Zorkom imao je sina Milisava koji živi u Beranama i tri kćeri.

MILISAV (Miško) Savin,
087-249-497. Ima sina RADISAVA. Žive u Beranama.

VUKSAN (Vuka) Radisava Milonjina, sa suprugom Milenom ima sina Momčila
(Moma) i jednu kćer – udatu u Raičeviće u selu Praćevac, koja ima dvoje djece.

MOMČILO (Momo) Vuksanov, ima sina ALEKSANDRA. Žive u Lubnicama.

II. RAKOVIĆI IZ LUBNICA


Prikupljajući građu za pisanje ove knjige, tragajući za svojim rođacima i bratstvenicima, stigoh tako 2000-te godine i do sela Kovren kod Pavina Polja u Bjelopoljskoj opštini, kod jednog izuzetno bistrog narodnog pametara i pamtiše, mog velikog druga i prijatelja, nastavnika u penziji - Miloša Tomovića, koji je dugo godina istraživao i prikupljao podatke o svojim precima Tomovićima i Grujićima, pa je izdao i svoju knjigu o njima, ali na žalost ja tu knjigu od njega nisam mogao dobiti.
Evo šta je sve meni ispričao na bazi njegovog ličnog saznanja, kao i predanjima o našim precima, tragajući po Kučima, Rovcima, Uskocima i Vasojevićima, te do čega je došao i što bi se prema njegovim riječima moglo uzeti kao donekle pouzdano je sledeće:
'' Sa prvom poharom Kuča 1774. godine naši preci Drekalovići krenuli su u zbjeg u pećine iznad Male Rijeke (između Kuča i Bratonožića). Tu su ih Turci opkolili i malo je hvalilo da ih pohvataju i unište jer su Bratonožići uzeli mito od paše Bušatlije. U toku noći, neopaženo, dođe do njih vojvoda Rovački Mina Radulov Radović i tajno ih prevede u Rovca. Ženama koje su imale malu djecu naredi da djeci prevežu krpama usta, da ih nebi otkrila, te da ih Turci ne pohvataju.
Mina je tada doneo i nešto municije jer su Drekalovići bili ostali praznih pušaka. Kada su izašli na teritoriju Rovaca,
majke su tada odvezale djeci usta i vidjele da se sedmoro ugušilo. Na jednoj ledini iznad Platija i danas stoji sedam kiljana, koji kazuju o pogibiji te djece.
Rovčani su primili Drekaloviće i držali ih skoro sedam godina. Za to vrijeme kod Drekalovića nije se
rodilo ni jedno muško dijete. Paša šalje poziv Rovčanima da mu predaju Kuče, ali oni to odbiju i on na njih šalje vojsku.
Rovčani i Kuči šalju jednu ženu sa muškim djetetom paši da primi kumstvo, kako bi zaštitili Drekaloviće od istrebljenja, ali paša to odbije i dijete ubije. Majka mu uzme glavu i vrati se u Rovca, čikajući paši. Kuči i Rovčani dočekaju pašu i njegovu vojsku i na Prentinoj Glavici ga pobijediše. Turci bježeći niz stijenu Pipersku, uzgred pokušaše da zapale crkvu, slamom pokrivenu, ali im dvojicu ujede zmija i oni se okaniše naših predaka.
Mi potičemo od vojvode Drekala, kao što su i Ilikovići, Popovići, Petrovići, Lakovići, Ivanovići i mnoga druga već napred navedena bratstva.

Naš predak MARKO TOMA IVANOVA – Ivanovića se iz Rovaca nije vratio u Kuče nego se po drugi put oženio. Sa prvom
ženom imao je sinove: Velišu, Nokača i Adža. Adžo je otišao u Skadar i uzeo mito i oružje i zato su ga braća ubili, što je i bio najveći razlog da se Marko na njih naljuti i napusti Kuče, oženivši se sa jednom Moračankom, sa kojom je
kasnije imao jednu kćer i četiri sina: Toma, Đura, Raka i Baka.
Marko se iz Rovaca preselio u Planu kod Kolašina.
Na Markovom brdu više Plane Markova stoka učini komšiji zijan, te ga ovaj ubije. Đuro osveti oca i pobjegne u Taru Đurđevića i poturči se. Od njega su Đurđevići. Tomo, Rako i Bako odu u Krnju Jelu na Sinjajevini, gde su živjeli pet do šest godina, a onda su i oni trojica promijenili prezimena, radi osvete, tako da od Ivanovića postadoše: Tomovići, Rakovići i Bakovići. Bako je ostao u Uskocima, Rako otišao u Lubnice, a Tomo u Polja Mojkovačka ( tada Kolašinska). Njihova sestra ostala je udovica. Imala je sina Gruja i od njega su Grujići kod Mojkovca.
Sva ta seljenja od Rovaca, Plane, Uskoka, Polja i Lubnica bila su od 1785-1812. godine.

rugo predanje o nastanku bratstva RAKOVIĆA u Lubnicama, prema kazivanju Ljuba Rakovića iz Lubnica, kojeg sam posetio meseca jula 2000. godine, a koji je takođe istraživao genezu o nastanku i porijeklu svojeg bratstva, kazuje da
je moguće da taj Rako nije bio prvi koji se doselio u Lubnice i da ima mjesta osnovanoj sumnji, ali je takođe
moguće da je taj, navodno drugi RAKO, mogao biti i od roda Popovića sa Meduna, s obzirom da je za oko tri do
četiri kolena bio mlađi od onog od kojeg je nastalo bratstvo Rakovića u Gornjim selima, odnosno Kurikućama,
(vidi tabelu 18 ).
Ako uporedimo podatke do kojih je došao Miloš Tomović u istraživanju svojih korijena, kod bratstva Tomovića, vidimo da je RAKO Marka Toma Ivanova – od roda Ilikovića, znatno stariji, te da je rođen negde oko 1700. godine to jest pre prve pohare Kuča (l774.godine), a da je RAKO kojeg on opisuje, rođen poslije prve pohare, negde oko 1780. godine, što znači da ti podaci nisu u potpunosti verodostojni, ili je moglo doći do ponavljanja tog imena, a da je taj drugi Rako nosio ime svojeg djeda ili pradjeda, ali je i sasvim moguće da su neka imena u rodoslovu preskočena za otprilike
dva kolena.
Podaci do kojih sam došao u svojem istraživanju su nešto drugačiji, ali i ne moraju biti tačni, jer nema nekih uverljivih pisanih podataka koji bi bili sasvim tačni i pouzdani da bi mogli utvrditi o kojem Raku je reč, s obzirom da se ovo ime često ponavljalo u rodovima Ilikovića, Popovića, Dučića, Nikezića - Vučevića i Vujoševića, u četrnajestom, a naročito
sedamnajestom kolenu rodoslova do Mrnje – Mrnjavčevića. Moje lično mišljene, ali i činjenica koja donekle odgovara istorijskoj istini je da bi to mogao biti onaj hajduk RAKO koji se pominje u junačkim narodnim pjesmama i kojeg opisuje
vojvoda Marko Miljanov u svojim djelima – primerima čojstva i junaštva. Radi se o RAKU Đurovu – Drekaloviću iz roda
Vujoševića koji je sa Kuč Ilijom ratovao i vodio borbe protiv Turskih ugnjetača i haračlija oko Peći i Đakovice do planine Koma, štiteći tako od Turskih zulumćara, svoje iz Kuča protjerane sunarodnjake, rođake i plemenike,
koji su se nakon progona upravo naselili na ovim prostorima.
Mogao se taj hajduk RAKO, sa Ilijom, čak i svetiti Turcima za učinjena zlodela njegovim bratstvenicima i rođacima u toku prve pohare Kuča – Drekalovića.
To kazuje i sama činjenica da su Gornja sela, kao i Lubnice koje pripadaju planinskom predelu, a samim tim i pograničnom pojasu prema Kosovu, u to vrijeme činili ne pristupačni i dosta zaštićeni deo ovih prostora, odakle se mogla pratiti situacija i pružati efikasna zaštita naroda od neprijatelja.

Taj RAKO, mogao je biti rođen negde oko prve pohare Kuča (1774. godine).

Međutim, postoje i neka predanja u okviru ovih bratstava da su se u Kurikuće, Lubnice, ali i Ravnu Rijeku – kod Bijelog Polja doselili neki Rakovi sinivi, od kojih su se kasnije razvili pojedini ogranci RAKOVIĆA, ali su uglavnom svi zadržali svoju krsnu slavu SVETOG NIKOLU – NIKOLJ DAN (19. decembra).

KAJOVIĆI - RAKOVIĆI

N O V O se sa bratom Tomom doselio iz Paljevina u Kurikuće kod Đoka Stefanova.
Imao je jednog sina – Vukajla (Kaja).

VUKAJLO (Kajo) Novov, je kažu zakupio veliku zemlju od age i dobar dio nje iskrčio. Kuću je podigao na Lasičinoj Luci iznad današnjeg doma. Imao je četiri sina: Radonju, Milonju, Milisava i Punišu.

Po Kaju, ova bratstvenička grana nazvana je K A J O V I Ć I.

Novovi potomci ženili su se u kasnijim i zrelijim godinama, te kasne gotovo za jedan pas. Vukajlo (Kajo) je izgleda bio rođen, kada su mu se otac NOVO i stric TOMO doselili u Kurikuće, negde oko 1803. godine. Novo je, kao i Tomo, poginuo neposredno po doseljenju, te je Kajo ostao kod rođaka sa majkom, sve dok je dorastao za samostalan život.

Poslije drugog svetskog rata Kajovići su se odselili. U Pešcima i Lužcu živi po jedna porodica, a dvije su se odselile u Bijelo Polje. U Kurikućama ima četrnajest domova Rakovića, a poslije drugog svetskog rata odselilo se više od dvadeset porodica.
RADONJA Vukajlov (Kajov) RAKOVIĆ, imao je sina Dragišu i kćer DRAGU RAKOVIĆ – koja se kasnije udala za TOMA (Šuju) RAKOVIĆA iz Bijelog Polja.

DRAGIŠA Radonjin, rođen je 1920. godine. Bio je oženjen sa Ljubicom, rođenom 1920. godine – koja je bila rodom od KOVAČEVIĆA, a imala je brata RAKA – od kojeg je moguće, (ali nije utvrđeno – niti dokazano) da je rodonačelnik jednog ogranka RAKOVIĆA U BANJI KOD PRIBOJA, s obzirom da oni uglavnom tvrde da su im preci doseljeni negde iz okoline Berana.

Imali su tri sina: Dragana, Miloja (Mija) i Miomira, kao i dve kćeri: Milevu, rođenu 1938. godine – udatu u Milikiće iz Lijeve Rijeke, a žive u Bijelom Polju i imaju jednog sina i kćer. Druga kćer Stanica, rođena 1939. godine – udata u Popoviće u Danilovgradu ima jednu kćer i dva sina. Svi su se odselili iz Kurikuća.

DRAGAN Dragišin, rođen je 1940. godine. Sa suprugom Bosom ima sinove: NIKOLU – koji je umro još kao dete i RADONJU – koji je dobio prađedovo ime. Ima i dve kćerke: Tanju i Sonju.

MILOJE (Mijo) Dragišin, rođen je 1942. godine. Po struci – tekstilni inžinjer. Sada je u penziji, a sa suprugom Marom, koja je po struci – trgovac, živi u Zemunu. (Zemun – polje) Tel. (011)-375-4897. Imaju sina NENADA, rođenog 1979. godine i dve kćeri: Ljiljanu (po struci agronom) – udatu u Miletiće u Dobanovcima, a ima kćerku Anju. Druga kćer Jelena, rođena je 1976. godine. Po struci je stomatolog. Udata je za Mićinovca u Beogradu, a ona ima kćerku Milju.

MIOMIR Dragišin, rođen je 1946. godine. Oženjen sa suprugom Katicom - koja živi u Podgorici. Tel. 081-650-824 i 081-650-825. I on je živeo u Podgorici, a sada živi u Kelnu – u Nemačkoj. Ima sina ALEKSANDRA (Sašu) – koji je rođen 1971. godine i kćerku Snežanu – rođenu 1975. Žive u Kelnu.

MILONJA Vukajlov, rođen je u Kurikućama. Bio je veterinar. Imao je sina Miliju i dvije kćeri: Milušu i Milicu.

Miluša je bila udata za Mlađena Sinđića iz Rasova. Imali su sina Dragoljuba, koji je mlad umro i kćeri: Danu, Dragicu i Dušicu. Ovde ću samo da napomenem da je Miluša bila rođena ujna moje supruge Stevke (rođene Rajević iz
Korita), jer joj je Mlađen bio rođeni ujak, Dragoljub – brat od ujaka, a Dana, Dragica i Dušica su sestre od ujaka moje supruge – Stevke.

MILIJA Milonjin, bio je veterinar. Imao je tri sina: Stevana, Miljana i Milinka.

STEVAN ( Stevo) Milijin, bio je doktor. Živi u Beogradu. Tel. 011-321-034. Dva puta se ženio i sa prvom ženom ima JEDNOG SINA, a sa drugom jednu kćer.

MILINKO Milijin, umro je 1937. godine ne oženjen.

MILJAN Milijin, takođe nije ženjen. Poginuo je kao komesar III. Srpske divizije, u Kragujevačkoj brigadi - 06. maja 1945. godine.

MILISAV Vukajlov (Kajov), živeo je u Kurikućama. Imao je samo jednu kćer – Stanu.

PUNIŠA Vukajlov, živeo je na Lasičinoj Luci. Bio je oženjen Miroslavom Šćekić iz Kurikuća. Imali su tri sina i pet kćerki. Sinovi su: Mijailo, Milivoje i Milan.

MIJAILO Punišin, je nestao u ratu 1941 – 1945. godine. Ne zna se kako.

MILIVOJE Punišin, rođen je 1916. godine u Kurikućama. Bio je hrabar i veliki junak. Imao je tri odlikovanja u I. svetskom ratu: Karađorđevu zvezdu, Miloševu medalju i Albansku spomenicu, jer je išao preko Albanije. Ima dva
sina: Veselina i Velimira.

VESELIN Milivojev, rođen je 1955. godine. Tel. 087-131-032, 087-245-173. Po zanimanju je profesor geografije u Beranama. Oženjen je Vukicom Komatina, diplomiranom pravnicom. Imaju troje djece: - sina BRANKA i kćerke: Vesnu i
Mariju (Maju). Žive u selu Lužac kod Berana.

VELIMIR Milivojev, Tel. (087)-245-273 - rođen je 1958. godine. Po zanimanju je mašinski inžinjer. Nije ženjen. Sa majkom Marijom, rodom od Radovića iz Crnog Vrha živi u porodičnoj kući u selu Lužcu kod Berana.

MILAN Punišin, 087-161-300 - rođen je u Kurikućama. Sa suprugom Zorkom, rođenom Šekularac, ima tri sina i tri kćeri: Vlado, Vlajko i Goran, Radojka (Cica) – udata u Oroviće, ima kćerku Snežanu i sinove: Sašu i Senju. Druga kćer Stanojka (Murga) – udata je u Vuksanoviće, a ima četvoro djece: Veselina, Rajka, Natašu i Marijanu. Treća
kćer Raka – udata je u Novoviće, a ima kćer Tanju.

VLADO Milanov, rođen je 1950. godine. Živi u selu Pešca kod Berana. Inžinjer PTT – upravnik je pošte u Beranama. Oženjen Slavicom Marković iz Andrijevice. (Tel. 087-231-181, 231-8ll i 067-529-066). Imaju sina BOJANA i kćerke:
Jelenu – udatu u Ivanoviće u Kolašinu i Biljanu – udatu u Simoviće u Kosovskoj Mitrovici.

VLAJKO Milanov, rođen je 1952. godine, profesor. Direktor je osnovne škole ''Jovan Jovanović Zmaj'' u Hajdučici, SO Plandište (Banat). Oženjen je Slavijankom Biserčić iz sela Dubaca kod Brusa. Zaposlena u PDP ''Hajdučica''
kao diplomirani inžinjer za zaštitu bilja. Imaju sina MILOŠA i kćer Zorku, koja je diplomirala na fakultetu istoriskih nauka, a udata za oficira Stevana Milenkovića iz Bele Crkve. Žive u Pančevu i imaju kćerku Kseniju, rođenu 25. oktobra 2007. godine. Vlajko sa porodicom živi u Hajdučici, - ul. Janka Čmelnika 31. Tel. (013) 864-119, 013-864-259.

GORAN Milanov, rođen je 1962. godine. Sa porodicom živi na Zlatici kod Podgorice. Radi u glavnoj pošti u Podgorici. Oženjen je Slavicom Bulatović iz Zagoriča. Ona radi kao trgovac. Imaju dva sina: SLOBODANA i MILIJU.
(Tel. 081-614-903).

Po liniji Kajovića, Vlajko Milanov nabraja ove pasove: Miloš – Vlajko – Milan – Puniša – Vukajlo (Kajo) – NOVO.

Iz malog bratstva Rakovića iz Kurikuća bilo je više poznatih junaka i narodnih pametara. Od starijih generacija isticali su se: Đoko Stefanov, Stefan Đokov, Jovan Stefanov, a od mlađih: Savo Radosavljev,
Petronije Dragutinov, Vukajlo (Kajo) Novov i drugi, dok se posebno isticao Radosav Tomov Raković.

Slave SVETOG NIKOLU – NIKOLJDAN, 19. decembra.

GOLUB RADISAVA RADOSAVLJEVA, rođen je u Kurikućama. Po pretku GOLUBU ovaj ogranak bratstva RAKOVIĆA nazvan je:

G O L U B O V I Ć I - R A K O V I Ć I


GOLUB Radisavljev, rođen je u Kurikućama. Sa suprugom Anđom – koja je bila rodom od Babovića (sestra Vuka Babovića) imao je pet sinova: Vladimira (Manga), Toma (Šuju), Veljka, Milića i Jovića.

VLADIMIR (Mango) Golubov, je poginuo za vreme II. svetskog rata, tako da nije ostavio potomstvo.

TOMO (Šuja) Golubov, sa suprugom Dragom ( KOJA JE RODOM OD RAKOVIĆA), imao je tri sina: Momčila (Moma), Radmila (Miška) i Gavrila (Gaja) i kćeri: Danu – udatu u Španjeviće u B. Polju, a ona ima: Miodraga, Milovana,Vinka, Milojku i Đalu. Druga kćer Milja – udata je u Rabrenoviće, a ima sina Rabrena.

MOMČILO (Momo) Tomov, sa suprugom Danicom ima sinove: Nebojšu (Nena) i Dragoljuba, kao i kćeri: Veru – koja radi u medicinskom centru u Bijelom Polju, Jadranku i Vesnu – udatu u Republici Srpskoj.

NEBOJŠA (Neno) Momčilov (Momov), sa suprugom Draganom živi u Bijelom Polju. Mob. tel. 063-527-718. 067-527-718, 084-25-436. Ima sina MOMČILA i četiri kćerke: Dijanu, Sandru, Anđelu i Danijelu. Žive u Bijelom Polju.

DRAGOLJUB (Drago) Momčilov, ima: DANILA i DRAŽENA, kao i kćerku Jelenu. Žive u Bijelom Polju.

GAVRILO (Gajo) Tomov, oženjen je suprugom Ganom (Makedonkom iz Prilepa) Imaju dvije kćeri: Snežanu i
Julijanu. Žive u Podgorici. Tel. (081)-634-190.

RADMILO (Miško) Tomov, 084-25-436. Sa suprugom Radojkom imao je sina ŽELJKA, koji je veoma mlad umro. Žive u Rasovu kod Bijelog Polja.

VELJKO Golubov, sa suprugom Danicom – koja je rodom od Babovića ima sinove: Miodraga (Dragana), Zorana i Novaka, kao i kćer Zoricu – koja je bila udata i ima kćerku Jovanu.

MIODRAG (Dragan) Veljkov, sa suprugom Milosavom (Marinom) – koja je rodom od Radunovića, živi u Beranama. Tel.
087-234-789. Imaju sina Veljka (po djedu) i dve kćerke: Anđu – udatu za Darka Šćekića, a ona ima sina Andriju i Ivanu – udatu za Dragana Veskovića, a imaju sina Nikolu.

VELJKO Miodragov (Draganov), ima Zoricu i još dve kćerke.

ZORAN Veljka (starijeg), oženjen je Rajkom Mijušković. Žive u Beranama. Tel. (087)-234-509.

NOVAK Veljkov, sa suprugom Senadom (Senkom) ima sina DEJANA.

MILIĆ Golubov, ima sinove: Danila (Danka) i Mihaila (Mura), a kćeri: Miomirku, Jovanku – udatu u Šćekiće,
Dušanku – u Mihailoviće i Milanku – u Srbiji.

DANILO (Danko) Milićev, živi u Borči kod Beograda, Miladina Zarića 3, (Tel. 011-722-608, 011-722-2608). Ima sina Željka i kćeri: Zoricu, Sanju i Vanju.

ŽELJKO Danilov, živi u Beogradu. Tel. 011-272-1899. Sa suprugom Verom – koja je rodom od Maksimovića iz Šapca ima sinove: NIKOLU i VELJKA.

MIHAILO (Muro) Milićev, sa suprugom Ljiljanom, koja je rodom od Vukotića ima sina Predraga (Peđu) i kćeri: Jelenu Tel. (011)-830-2725 i Goricu, koja je poginula kao djevojka u 17. godini. Žive u Barajevu kod Beograda.

PREDRAG (Peđa) Mihailov, ima kćerku Goricu.

JOVIĆ Golubov, sa suprugom Brankom – koja je rodom od Babića, živi u Beogradu. Tel. (011)-181-613. Ima sina Vladimira i kćeri: Ljiljanu i Vericu – koja je udata, a živi u Beogradu i ima kćerku Martijanu.
Tel. 011-317-6833, 011-691-138).

VLADIMIR Jovićev, sa suprugom Stankom živi u Beogradu. Tel. (011)-181-613. Ima dvije kćeri: Jovanu i Dijanu.

( JELIĆI - RAKOVIĆI )

Najbliži predak o kojem se nešto zna je TOMO koji se iz Paljevina, za Đokom Stefanovim, doselio u Kurikuće sa ženom Jelom koja je bila rodom od Grujića iz Mušovića Rijeke.

Prema kazivanju ova bratstvenička grana vodi porijeklo od Drekalovića iz Kuča kod Podgorice. Koliko se može utvrditi, Tomo se u Kurikuće doselio 1803 / 4. godine i napravio kuću na Glavici. Imao je samo jednog sina – Radosava, prvo
dijete u braku sa Jelom.

Poslije godinu dana od njegovog rođenja, Tomo je poginuo od Miloša Ćora Šćekića. Za ovako nerazumno djelo Miloša je osuđivalo i njegovo bratstvo kao i ostala bratstva ovoga kraja.

TOMO je bio veoma bistar i valjan čovek, pa je za veoma kratko vrijeme življenja i života u Kurikućama stekao
veliki ugled. Rođen je negde u periodu oko prve pohare Kuča 1774. godine u mestu Paljevine, a možda je u to vrijeme već bio rođen u Kučima pa je morao bježati i tu se skloniti ispred Turske najezde, kao i svi njegovi bratstvenici Drekalovići. Za sobom je ostavio mladu ženu i jednogodišnjeg sina, kojeg je majka ''s teškom mukom podigl
i uvela u ljude''.

RADOSAV Tomov, rođen je u Kurikućama oko 1803. godine. Poznat je kao JELIN, (po majci Jeli). Sa godinu dana ostao je bez oca. Jeli je kao udovici, teško padao samački život bez zaštite, pa je rešila da se seli kod rođaka Rakovića u Srbiju. Ali s puta ju je vratio (sa Strašijevca) Boško (po nekima Božo) Šekularac, govoreći da je ''grijeh'' pustiti ženu sa detetom u svijet bez ikoga svoga, pa je obećao Jeli da će i nju i dijete držati i paziti kao najmilije, sve dok dijete doraste '' da bude čovjek''. Jela je povjerovala i vratila se. Šekularci su, zaista, održali riječ: Držali su ih, kažu, bolje od svoje familije. Po jednima, kod njih su ostali dvanajest, a po drugima sedamnajest godina (što je verovatno tačnije),
dok je Radosav postao sposoban da privređuje. Tek tada je prešao sa majkom u očevu kuću i tamo započeo samostalan život.

Kako se Radosav počeo rano isticati kao vojnik i bistar momak upao je '' u oči '' Turcima, pa je po nagovoru majke bio primoran da se seli iz sela. Odabrali su Desin Do kao sigurno i skrovito mesto, udaljeno od sela i puteva, a uklonjeno u planinu i veliku goru. U selu je imao dobre njive pa ih je mijenjao za oranice i šumu na Desinom Dolu da bi stvorio dobar kompleks zemlje. Do tada je ovaj kraj sela bio samo katun za izdig sa stokom u proljeće ili jesen, a od
tada postaje zaseok Kurikuća.

Uz majku Jelu i istaknute ljude iz drugih bratstava u selu, Radosav je odrastao i razvio se u valjanog momka
i odvažnog čovjeka. Fizičkom snagom, umnom obdarenošću i vojničkim isticanjem, odvajao je od svojih vršnjaka, pa je kod starijih ljudi zadobio poštovanje, tako da su ga rano počeli prizivati na svoje sastanke pri rešavanju bilo kakvih seoskih pitanja, a bilo ih je dosta od potri i sitnih zađevica do umira krvi.

Iako dosta mlad, postao je predstavnik bratstva, a ubrzo i sela. I Haški glavari počeli su da računaju na njega. Njegova popularnost dovela ga je vremenom u elitu najbližih saradnika vojvode Miljana i Donjim Vasojevićima.

Poslije otcepljenja Vasojevića od Turske, u proljeće 1857. godine, vojvoda Miljan je formirao kapetanije i stotine narodne vojske u obje Nahije. U Gornjim Selima formirao je stotine i postavio stotinaše na njihovom čelu.

Za stotinaša tada je postavio i Radosava Rakovića u Gornjim Selima. Kada je formiran Gornjoselski bataljon, 1875. godine, za komandira bataljona postavljen je Radosav Jelin RAKOVIĆ.

Od formiranja stotina, a kasnije i bataljona, Radosav RAKOVIĆ je uspješno predvodio svoju stotinu, a kasnije i bataljon u svim bojevima po Bjelasici, Nahiji, Bihoru, Rečinama, u oba napada na Kolašin i drugim mjestima. Svuda se proslavio i bio visoko cijenjen od vojvode Miljana i svih prvaka Nahije.
U vrijeme od 1863. do 1865. godine, kad je vojvoda Miljan živio u Lušcu kod Berana na svom imanju, Radosav RAKOVIĆ i Mileta Šćekić ''uklonili'' su tada poznatog ''Srpskog zulumćara'' Asan – Fatu Crnovršanina, koji je pokušavao na razne načine, po nagovoru Turskih vlasti, da ubije vojvodu.

Ali, poslije tri mjeseca, Turske vlasti u Beranama saznale su da je Radosav krivac za pogibiju Asan – Fate, pa su ga okrivili kao ubicu. Radosav je bježao i skrivao se tri godine, promijenivši ''sedamnajest ognjišta'' do Kolašina. Na
kraju su dogovoreni uslovi umira, koji su za okrivljene bili i preteški.

Kako se kod Rakovića i Šćekića pamti – Radosav i Mileta morali su da plate za krvninu ''po 70 ćesa napoleona i Turskih lira''. Za tu sumu obje familije rasprodavale su svu stoku, a imali su je dosta, pa su još i skupljali pomoć od bratstvenika i prijatelja. Po ovdašnjim sjećanjima, posebno RAKOVIĆA, vojvoda Miljan ''nije okrenuo glavu'' na Radosava poslije padanja na krv niti mu je ukazao bilo kakvu pomoć.

Pri odlasku 300 Vasojevića u Srbiju 1861. godine, u sastav te jedinice otišlo je 18 Gornjoseljana, sa Radosavom na čelu. On i Đoko Pešić iz Bashata bili su komandiri u toj jedinici.

Radosav se istakao i u boju na Lubnicama 1862. godine, a potom i u boju na Rudešu i svim bojevima do Koma. U Vasojevićkom ustanku 1875. godine Radosav je kao komandir bataljona vodio borbe s Turcima na Bihoru, po Nahiji i do
Kolašina, što je zapisao i knjaz Nikola u svom dnevniku.

Zaista, Radosav je imao krupnu ulogu u stvaranju vojne organizacije u Gornjim Selima i svim ratnim previranjima
od 1850-ih godina. Upravo, to je i vrijeme njegovog punog uspona, kad se uvrstio u red prvaka Donjih Vasojevića.

No, jedan vojnički previd i nesnalažljivost u ratnom vrtlogu 1877. godine zaustavio je uspon Radosava Jelina - RAKOVIĆA. Dotadašnje zasluge za Gornja Sela i Nahiju, neće mu pomoći da opravda vlastitu krizu zbog događaja koji su se tada zbili u ovom kraju. Katastrofalni događaji te ''krvave 1877.'' – kako se pamti u Gornjim Selima, učinili su da padne u nemilost, ne samo kod vojvode Miljana nego i kod samog knjaza Nikole.

Do 1877. godine Radosav nije imao premca u Nahiji kao čovjek, junak i vojni starešina. Kažu, do tada ''posjekao je 19 glava'' u mnogim sudarima sa Turcima kao profesionalni vojnik. Za svoje podvige dobio je mnoga odlikovanja od knjaževa sa Cetinja – Srpska pa čak i Ruska.

Kao poznatu ličnost u Donjim Vasojevićima, Radosava često pominju u svim djelima i radovima: knjaz Nikola, Gavro Vuković, Doktor R. Vešović, dr. Miomir Dašić i mnogi drugi. Poslije velikog rata 1878. godine ostao je, međutim, zaboravljen i od najbližih saradnika i prijatelja, živjeći siromašno na Desinom Dolu.
Umro je 1898. godine u 92. ili 93. godini života, dostojno ispraćen od svojih Gornjoseljana.
Kao uspomena na ovog viteškog junaka i ratnika davnih minulih vremena, sada u Desinom Dolu kod Berana na imanju Radoja Rakovića, već više od 150 godina, odoleva surovim vremenima jedan stari visoki bor i zauzima ''počasno'' mesto, kao svjedok istorije ovog i okolnih planinskih sela.

Taj bor je 1860. godine posadio Radosav Raković, Radojev predak, označivši kraj lutanjima svoje porodice. Naizgled nejak, bor je odolevao surovim zimama i mrazevima, gromovima i olujama i sada izgleda mlađi od mnogih
posađenih u ovom vijeku.
Veoma dobar pametar i poznavalac svoje bratstveničke grane po liniji Jelića – Rakovića, Borislav (Boro) RAKOVIĆ iz sela Resnika (Rasovo) kod Bijelog Polja, udaljenog svega jedan kolometar od sela Strojtanice, kojeg sam takođe posetio meseca maja 1996. godine ispričao mi je jedno kratko predanje koje se prenosi sa kolena na koleno i govori o postanku ove grane Rakovića. Priča potiče iz perioda od preko 200 godina.

'' Jedan Turski beg naiđe u Kuče da kupi harač, te ga ispred jedne kuće napadne i ujede pas. Taj beg zbog toga pobije tu celokupnu porodicu, osim jednog deteta, kojeg spasi neka bula, pa to dijete nemajući kud, odatle prebjegne u Vasojeviće i nastani se u okolini Berana, gdje se kasnije oženi i formira svoju porodicu. To dijete je rodonačelnik današnjih Rakovića iz Gornjih sela, Kurikuća i Lubnica, kao i onih koji su se kasnije odselili u razne druge krajeve ''.

U razgovoru sa njim, rekao mi je da se njegov čukunđed zvao Male, a Malev otac Radosav, te da su rođeni u Gornjim selima – Kurikućama kod Berana. Tvrdi da se Malev sin zvao Radule, te da je imao još braće. Međutim, kasniji sagovornici su isključili tog Mala, a Radisava, Radula i Sava direktno vezuju za Radosava, kao njegove sinove.

Postoji još jedno predanje, koje mi je ispričao Miljan Radošev Raković, a koje kaže da je RAKO imao više sinova, koji su se u vreme prve pohare Kuča od strane Turaka 1774. godine morali iseliti, tako da su se neki njegovi sinovi preko Like i Dalmacije odselili u Bosnu, a neki u Vasojeviće, gde se jedan nastanio u Mojkovcu, drugi u Lubnice, a treći je preko Pljevalja odselio u Srbiju. (verovatno u području Priboja ili Rudog), što bi značilo da je RAKO još u Kučima bio familijaran čovek.

RADOSAV Tomov – Raković, bio je oženjen Margitom (Mogrom) Došljak, koja je bila rodom od Došljaka iz Veliđa (Stubice – Doca) kod Berana. Sa njom je imao četiri sina: Radisava, Radula, Sava i Veljka (koji je mlad umro) kao i četiri kćeri: Martu udatu u Šćekiće u Kurikućama, Mirjanu – udatu u Bubanjama, Božanu – udatu u Obradoviće u Lubnicama i Radu – udatu u Đokiće u Docu kod Berana.

RADISAV Radosavljev, rođen je u Desinom Dolu. Bio je oženjen Vukanom Šćekić. Imali su tri sina: DRAGIŠU, GOLUBA i ĐORĐIJA. Živeli su u Desinom Dolu.

RADULE Radosavljev, bio je oženjen Milevom Merdović. Takođe su imali tri sina: Janka, Marka i Radoša, te kćerke: Maricu – udatu za Pajkovića, Mariju – udatu za Koraća i Stanicu – udatu za Božovića. Živeli su u Desinom Dolu - u Kurikućama.

SAVO Radosavljev, takođe je rođen u Desinom Dolu. Bio je oženjen Leposavom Šekularac, sa kojom je imao četiri
sina: Mijaila (Baka), Mila, Milinka i Radenka. Imali su i dvije kćeri: Velu – udatu u Koraće i Vidu – udatu u Šćekiće.

JANKO Radulev, rođen je i živeo na Desinom Dolu u Kurikućama. Ženjen je, ali nije imao djece.

MARKO Radulev, rođen je na Desinom Dolu. Bio je oženjen Stanom Bogavac. Imali su sinove: Aleksandra (Leka) i Dimitrija.

ALEKSANDAR (Leko) Markov, živi u Boljanini – kod Bijelog Polja. Oženjen je Božović Stanojkom (Stanijom) iz Glavaca. Imaju sina Milosava (Mika) i kćeri: Milosavu (Zelenu) udatu za Šebeka i Stanku – udatu za Krunić Milana.

MILOSAV (Miko) Aleksandrov (Lekov), živeo je u selu Boljanina kod Bijelog Polja, gde je verovatno bio oženjen i ima sina NEBOJŠU i kćer Svetlanu. Sada sa suprugom Nadom živi u Beogradu (Učiteljsko naselje) – Tel. (011)-256-1849, 011-239-1016 i 011-347-1786, 011-341-7876, 084-426-532. Ima sina ALEKSANDRA (Sašu) - (po djedu) i kćer Biljanu – koja je udata u bratstvo Klepac i ima kćerku Mariju. Milosav radi kao pravnik na televiziji u Beogradu.

ALEKSANDAR Milosavljev (Mikov), ima kćerku Milicu.

DIMITRIJE Markov, živeo je u selu Boljanina kod Bijelog Polja. Dva puta se ženio. Sa prvom ženom Lucijom Šebek imao je sina Vukašina i kćer Danicu – udatu u Labana, a žive u Čačku. Sa drugom ženom Milevom – koja je bila rodom od
Đogovića iz Ravne Rijeke imao je sinove: Boška, Borislava i Budislava, kao i kćer Vericu – koja živi na Vlahu kod Bijelog Polja.

VUKAŠIN Dimitrijev RAKOVIĆ, 084-481-436 - oženjen Desom Pešić iz Rasova. Imaju tri sina: Radoslava (Pela), Radosava (Ratka) i Vasilija (Vaska). Vukašin je živeo u Boljanini, a njegova djeca sada žive u Rasovu i Bijelom Polju. Desa Vukašinova živi u Podgorici. Tel. 081-638-558. i Bijelom Polju 426-586, 084-481-436.

RADOSLAV (Pele) Vukašinov, sa suprugom Dragicom živi u Bijelom Polju. Nema muške djece. Ima kćeri: Violetu, Kristinu i Slađanu. Žive u Bijelom Polju. Pele je po zanimanju električar. Tel. 084-426-586.

RADOSAV (Ratko) Vukašinov, 084-481-434. Živi u Bijelom Polju. Ima sina Velimira (Mića) i kćeri: Gordanu i Jelenu – udatu u porodicu Minić u Ravnoj Rijeci.

VELIMIR (Mićo) Radosava Vukašinova, sa suprugom Slađanom živi u Bijelom Polju. 084-481-434. Imaju sina PETRA.

VASILIJE (Vasko) Vukašinov, takođe živi u Bijelom Polju i ima sinove: DRAGOMIRA i RADOMIRA. Zaposleni su i
rade u Kolašinu.

BOŠKO Dimitrijev, oženjen je Rusimirkom (Rusom) Šćekić. Živeli su u Boljanini, a sada žive u Rasovu. Imaju sina Nikolaja i kćeri: Valentinu i Tijanu. Boško je radio kao nastavnik. Sada je penzioner. Tel. 084-26-525, 084-481-440.

NIKOLAJ Boškov, sa suprugom Tanjom ima sina IVANA i kćeri: Jovanu i Mariju. Žive u Bijelom Polju.

BORISLAV (Boro) Dimitrijev, sa suprugom Milicom živi u Resniku – zaseoku sela Rasova kod Bijelog Polja. Ima samo jednu kćer – Ljiljanu (Ljilju) - (084-25-586). Živi u Bijelom Polju. Preduzimač. 084- 425-525, 084-481-435.

BUDISLAV (Budo) Dimitrijev, sa suprugom Radom živi u selu Trbušani kod Čačka. 032-392-050, 032-391-174. Ima dva sina: Nebojšu i Slavišu.

NEBOJŠA Budov, 032-341-819. Živi u Čačku. Dva puta se ženio. Sa prvom ženom Ružicom ima sina NIKOLU, a sa drugom Irenom još nema djece.

SLAVIŠA Budov, sa Jelenom je u Čačku. Ima kćerku Đurđinu i sina ĐORĐIJA.

RADOŠ Radula RAKOVIĆA, sa Mirušom (r. Bogavac) živeo je u Desinom Dolu. Imao je kćeri: Darinku i Danicu i sinove: Miljana, Milorada, MILUTINA – koji je poginuo posle rata od zaostale bombe i ILIJU (r. 1920),
a poginuo 1945 na Trnovu.

MILJAN Radošev - rođen je 1925. godine. Oženjen je Savetom Obradović rođenom 1933. godine. Imaju sina Miloja i kćer Slavicu. Žive u Beranama. Tel. 087-62-747, 087-234-747. Slavica Miljanova rođena je 1958. godine. Udata za Bora Nišavića. Imaju dva sina: Aleksandra rođenog 1980. i Velimira rođenog 1982. godine.

MILOJE (Bato) Miljanov, rođen je 1954. godine u Beranama. Oženjen Zoricom Krivokapić rođenom 1956. godine. Žive
u Kosovskoj Mitrovici. Tel. 028-423-852, 421-246. Zaposlen na carinarnici u Raškoj. Tel/fax na poslu – 036-736-149, mob. 064-82-77-580. Imaju sina IVANA rođenog 1982. i kćerku Milicu rođenu 1985. godine.

MILORAD Radošev, rođen 1928. godine. Oženjen Darinkom Šćekić, rođenom 1935. godine. Imaju dva sina: Miodraga i Radula, kao i kćerku Staniju rođenu 1960. godine. Udata je za Šćekić Radoša i imaju tri sina i jednu kćer.

MIODRAG Miloradev, 087-245-276 - rođen je 1964. godine. Oženjen Senić Dragicom, rođenom 1973.godine. Imaju dva sina: RADOŠ rođen 1993. i ILIJA, rođen 1998. godine.

RADULE Miloradev, 087-231-777 - rođen 1968. godine, oženjen Bogavac Sonjom rođenom 1974. godine. Imaju dvije kćerke: Anđelku i Jovanu, kao i sina MILUTINA. Svi žive u Beranama.

RAKOVIĆ SAVA MIJAILO (Bako), rođen 1897. godine u Kurikuće. Oženjen Jovanom Korać, rođenom 1895. godine. Imali su tri sina: Vučić rođen 1929. u Kurikuće, Petronije rođen 1932. u Kurikuće i
Radomir rođen 1936 takođe u Kurikućama – na Desinom Dolu.

VUČIĆ Mijailov, rođen je 1929.godine. Živi u Beranama. VK stolar. (tel. 0871-233-833), 087-233-833. Oženjen Milosavom Obradović rođenom 1928. godine. Imaju dva sina: Zorana i Gorana, kao i dvije kćeri: Zoricu i Stanicu. Zorica Vučićeva rođena je 1954. Udata za Jolović Lazara. Imaju sina Nikolu rođen 1983. u Beranama i kćer Natašu rođenu 1981 godine u Beogradu. Stanica je rođena 1962. Udata za Premović Ranka. Imaju sina Milosava rođen 1982. i kćerku Milenu rođenu 1978. godine.

ZORAN Vučićev, 087-162-797, 087-233-644 - rođen je 1956. godine u Kurikuće. Živi u Beranama. Oženjen Nevenkom Tomović, rođena 1956. Imaju dva sina: VLADANA – rođenog 1977. u Beranama
i Ljubišu, rođenog 1979. u Beranama.

LJUBIŠA Zoranov, ima dve kćerke bliznakinje: Tamaru i Teodoru, rođene 06. decembra 2005. godine u Beranama.

GORAN Vučićev, 087-239-161 - rođen 1960. godine. Oženjen je Milosavom Veljić, rođena 1960. Imaju četiri sina: DARKO rođen 1984. DEJAN rođen 1985. SAŠA rođen 1988. godine i SRĐAN rođen 1996. godine u Beranama. Porodica Vučića i Milosave Raković živi u Beranama. Tel. (087) - 233-833.

PETRONIJE Mijailov, rođen 1932. godine. Supruga Mileva (dev. Jovanović), rođena 1934. godine. Imaju pet sinova i dvije kćeri: Žarko, Savo, Radoman, Svetislav, Zlatko, Verica (1966) i Dragica (1960.) koja živi u Beogradu - (Žarkovo) Tel. ( 011) -311-5345, a udata u Milanoviće i ima kćer Jelenu i sina Miroslava.

ŽARKO Petronijev, živi u Beogradu. Tel. 011-217-5753 - rođen 1957. godine. Oženjen – supruga Jaglika (Jaga) - rođena 1958. Imaju sina MARKA rođen 1986. godine, kao i kćerku Milicu rođenu 1984. godine u Beogradu.

SAVO Petronijev, rođen 1964. godine. Oženjen. Supruga Nevenka rođena 1968. Imaju Sina NEMANJU, rođen 1994. godine i kćerku Andrijanu rođenu 1996. u Beogradu. Žive u Beogradu – odnosno selu Tripkova na Zlatiboru kod Čajetine.

RADOMAN Petronijev, 011-800-0116 - rođen 1961. Oženjen – supruga Vera rođena 1966 (dev. Jokić). Žive u Rušnju
i Mirijevu kod Beograda. Mob. 064-641-0075

SVETISLAV Petronijev, rođen 1971. godine. Živi u Beranama – odnosno Beogradu. Ima sina JOVANA i kćer Sanju – rođenu 23. 08. 2007. godine.

ZLATKO Petronijev, 087-245-105 - rođen 1971. godine. Živi u Lužcu kod Berana. Još je ne oženjen.

RADOMIR Mijailov (Bakov), Tel. 087-163-305, 087-245-305. Rođen je 1936. godine u Kurikućama. Oženjen je Margitom Femić, rođena 1935. Žive u Lužcu kod Berana. Imaju dva sina: DRAGOLJUBA i Vukmana, te dvije kćeri: Milku rođenu 1962. Udatu za Golubović Marinka. Imaju sina Radoslava i kćerku Draganu. Druga kćerka Miomirka, rođena 1968. godine, udata je za Radenović Laku, a imaju sina i kćerku. Žive u Lužcu kod Berana.
Dragoljubov telefon: 087-162-316, 087-231-512, 087-246-942.

VUKMAN Radomirov, rođen 1960. godine u Kurikućama. Živi u selu Lužac Oženjen je Sonjom Kuburović, rođenom 1971. godine. Imaju četiri sina: MILOŠ rođen 1992. MIROLJUB rođen 1995. PREDRAG i NENAD rođeni 1998. godine (blizanci).

Porodica Radomira Rakovića živu u Lužcu, tel: (0871) 45 – 035, 087-245-305.

RAKOVIĆ SAVA MILE, rođen u Desinom Dolu – Kurikuće. Imao je tri sina: Dragića, Radosava i Slobodana. Imao je i pet
kćeri: Draga rođena 1929 godine – udata Nedović, Poljka rođena 1932. – udata Šekularac, Jela rođena 1934. – udata
Femić, Stanija rođena 1940 – udata Bogavac i Mirka rođena 1943. godine – udata Femić.

Po svojoj liniji Mile je brojao ove pasove: Dragić – Mile (rođen 1901. godine) – Savo – Radosav (rođen 1803. godine) – TOMO i njegova žena JELA.

Ako posmatramo ovaj rodoslov, vidimo da je Radosav rođen 1803. godine, a Mile 1901. Tu postoji dosta veliki razmak u godinama između pasova, pa može postojati mogućnost da je ovde jedno koleno preskočeno, te je zaista mogao
postojati i onaj Male, kojeg je naveo Borislav Raković iz Resnika, kao njegovog šukunđeda.

No, Male je mogao biti i nadimak nekog predhodnika u nizu pojedinih rodoslova u ovom bratstvu Rakovića, ali sam ovo samo naveo iz razloga što sam prilikom istraživanja ove bratstveničke loze često nailazio na priličan broj lica koja tvrde da pripadaju ovom bratstvu, ali ih nisam uspevao povezati po svakom kolenu ovog rodoslova.

DRAGIĆ Milev, rođen je 1928. godine u Desinom Dolu. Oženjen Milenom Šćekić rođenom 1933. godine. Imaju sina Vukašina i kćeri: Vukicu rođenu 1964. godine, udata za Šekularac Manojla, Anicu rođenu 1968. – udatu za Stojana Šćekića i Veru rođenu 1966. godine.

VUKAŠIN Dragićev, 087-233-017 - rođen 1970. godine. Oženjen Ljiljanom Šćekić rođenom 1976. godine. Imaju kćerku Zoricu rođenu 1993. i sinove: NIKOLU rođen 1995. i NEMANJU rođen 1997. godine. Žive u Beranama.

RADOSAV Milev, 085-22-385, 085-350-053, 085-314-763 - rođen 1937. godine. Supruga Draginja rođena 1945. Imaju sina Miodraga, rođenog 1967. godine. Živeli su u Beranama, a sada u Baru.

MIODRAG (Mišo) Radosava Mileva, ima dvije kćerke: Mariju – rođenu 2000. godine i Saru 2002. Žive u ulici Gavrila Principa u Šušnju kod Bara. Tel. (082) 26 – 974, 085-24-178, 085-313-915. Miodrag je oženjen Ljiljanom Bošković, rođenom 1967. godine.

SLOBODAN Milev, 087-163-303, 087-249-866 - rođen 1945. godine. Oženjen Nadom Vlahović rođenom 1944. godine. Imaju kćer Natašu rođena 1977. godine i sinove: Radovana i Miroslava.

RADOVAN Slobodanov, rođen 1968. godine. Supruga Olivera takođe rođena 1968. Imaju kćer Katarinu.

MIROSLAV Slobodanov, rođen 1969. godine. Oženjen Biljanom Zečević rođena 1970. Tel. (087-236-627). Imaju kćerku Marijanu rođenu 1992. godine i sinove: SAŠU rođen 1994. i SRĐANA rođen 1998. godine. Žive u Beranama.

RAKOVIĆ SAVA MILINKO, rođen je u Desinom Dolu- Kurikuće. Imao je šest sinova: Ljubomira, Miomira, Velimira, Stanimira, Manojla i Milisava.

LJUBOMIR Milinkov, 087-245-116, 087-245-216 - rođen 1932. godine u Kurikućama. Živi u Lužcu kod Berana. Oženjen Marijanom Maslar rođenom 1939. godine. Imaju dvije kćerke i tri sina: Draganu rođenu 1966 – udata za Živorada Baičića u Bačevcu kod Smederevske Palanke. Druga kćerka Violeta – udata i živi u Italiji. Ljubomirovi sinovi: Momir, Dragan i Vesko.

MOMIR Ljubomirov rođen 1957. godine. Oženjen Slavicom Božović. Imaju sinove: NEBOJŠU i NEMANJU, kao i kćerku Katarinu. Žive u Lužcu.

DRAGAN Ljubomirov, 087-234-789 - rođen 1958. godine. Oženjen Zoricom Božović. Imaju kćer Radosavu
i sina RADOSAVA.

VESKO Ljubomirov, rođen u Beranama 1967. godine.

Porodica Ljubomira Rakovića živi u Lužcu kod Berana.

RAKOVIĆ MILINKA MIOMIR, 087-162-502, 087-245-214 - rođen 1934. godine u Kurikućama. Oženjen Danicom Radičević, rođenom 1936. godine - (087-162-054). Imaju šest kćeri: Zorica rođena 1963. godine. Udata za Dragana Joksimovića, Gorica rođena 1965. godine – udata za Jelić Dragana, Sanja rođena 1968. godine - udata za Pantović Branislava, Tanja rođena 1970. Udata za Marićević Vlada, Marina rođena 1973. – udata za Popović
Dragišu, Maja rođena 1979. godine – udata za Marinka Danilenko.

VELIMIR Milinkov, 087-234-767, 245-273 - rođen 1936. godine u Kurikućama. Supruga Draginja rođena 1941. godine. Imaju dva sina: Vojislava i Veljka.

VOJISLAV Velimirov, rođen 1970. godine. Oženjen Oliverom Šekularac rođenom 1975. godine. Imaju kćerku Anđelu rođenu 1998. godine i sina ANDRIJU, rođen 2000. godine. Žive u selu Pešca kod Berana.
Tel. 087-163-101, 087-234-767.

VELJKO Velimirov, rođen 1973. godine u Beranama. Živeo je kod roditelja u Pešcima kod Berana. Sada je oženjen i sa suprugom Radmilom živi u Vojvodini.

STANIMIR Milinkov, Tel. 087-163-100, 087-163-101, 087-234-737. Rođen je 1940. godine. Oženjen Zlatanom Nedović rođenom 1943. godine Žive u selu Pešca kod Berana. Imaju sinove: MILETU rođen 1967. godine, koji je oženjen Draganom Šćekić rođenom 1976. godine, a imaju sinove blizance: BORISA i BOJANA – rođene 1999. godine. Drugi Stanimirov sin MILADIN rođen je 1969. godine – tel. u Budvi 069-322-561. Treći MILIJA rođen 1971, oženjen je Marijanom Đurišić i četvrti MILAN rođen je 1978. godine. Žive u Beranama.

MANOJLO Milinkov, 087-245-229 - rođen je 1945. godine u Kurikućama. Oženjen Goricom Miljković rođenom 1950. godine. Imaju kćerku Ranku – udatu za Marković Veska i sinove: RANKO rođen 1972. godine i DARKO rođen 1974. Žive u Beranama, odnosno Lužcu kod Berana. Ranka ima sina Bojana i kćerku Jelenu.

MILISAV (Mijo) Milinkov, 084-482-321 - rođen je 1948. godine u Boljanini (kod Bijelog Polja). Živi u B. Polju i Beogradu – 011-532-3072 (Petlovo Brdo) i Zemun. Oženjen je Lenkom Golubović rođena 1955. godine. Imaju kćerku Milicu rođena 1982. – udata za Vujović Lola i sinove: ZORAN rođen 1971. godine, IGOR rođen 1981. i IVAN rođen 1983. godine u Beranama, gde i sada žive.

ZORAN Milisavljev, sa Sanjom živi u Beogradu. Imaju sina MIHAILA.

RAKOVIĆ SAVA RADENKO, rođen je u Desinom Dolu – Kurikuće. Ima sinove: Vukajla, Vukomira i Vukotu, kao i četiri
kćerke: Milijanka rođena 1956. godine, Stanislava rođena 1948. – udata za Mališić Veselina, Stanka rođena 1950. godine i Saveta rođena 1952. – udata za Boričić Miluna.

VUKAJLO Radenkov, rođen 1946. godine. Živi u Beranama (Pešca – Buče) Tel. 087-161-104, (087) 132 – 816, mobilni 069-089-401 i (0871) 31-173, 087-236-204.

VUKOMIR Radenkov, rođen 1943. godine. Oženjen Ratković Milunkom, rođena 1949. Imaju kćerku Tatjanu rođenu 1974. godine i dva sina: ANĐELKO rođen 1975. godine (087-232-814) i ACO rođen 1977. godine. Žive u Beranama – Buče. Vukomirov telefon: (087) – 232-814, 163-019, 087-234-416 i mobilni 069-607-475.

VUKOTA Radenkov, 087-232-816 - rođen 1956. godine. Oženjen sa Misir Vesnom rođena 1959. godine. Imaju dva sina: GORAN rođen 1985. godine i IVAN rođen 1996. Žive u Beranama – selo Buče. Vukotini sinovi žive u Hrvatskoj - u Splitu. Tel. – Goran: (098) -177-3277, - Ivan: (099) – 6800-962.

DRAGIŠA RADISAVLJEV, rođen je u Kurikućama. Njegova supruga Leša bila je rodom od Šćekića. Imali su sina Radoja i pet kćeri:
- Neda, udata u Ravnoj Rijeci kod Bijelog Polja u Jeremiće,
- Radosava, udata u selu Prijelozi kod Bijelog Polja u Nedoviće,
- Gorda, udata u selo Crvljevine kod Berana u Šćekiće,
- Stanka, udata u selu Boljanini kod Bijelog Polja u Božoviće,
- Staka, udata u Kurikuće u Šćekiće.

RADOJE Dragišin, rođen 1914 – 1994, supruga Mileva od Šćekića (1916-2003)
Imaju sinove: Vuka (Bućka), Vojina (Voja) i Vinka, kao
i kćerke:
- Milica, rođena 1934, udata u Šćekiće u Beranama,
- Stanica, rođena 1936, udata u Božoviće u Beranama,
- Stanojka, rođena 1938, udata u Šekularce u Beranama,
- Stanija, rođena 1945, udata u Merdoviće u Podgorici,
- Gorica, rođena 1945, udata u Šćekiće u Podgorici,
- Bosa, rođena 1965, udata u Raduloviće u Podgorici.

VUKO (Bućko) Radojev, rođen 1940 – 1989, supruga Milica rođena Šekularac. Imaju sinove: Dragišu, Darka i Dragana.

DRAGIŠA Vukov (Bućkov), 087-163-956, - rođen je 1963. godine. Ima tri kćerke: Snežanu, Gordanu i Mirjanu.

DARKO Vukov, rođen je 1965. godine. Još je momak – neoženjen.

DRAGAN Vukov, rođen je 1969. godine. Supruga Dragana od Lekića. Imaju kćerku Dijanu udatu u Čačku u Zečeviće i sinove: VUKA i ZLATKA.

VOJIN (Vojo) Radojev, rođen je 1943 godine. Oženjen Smiljkom Petrić. Žive u Beranama. Direktor je srednje medicinske škole. Imaju sina DEJANA, rođen 1967. godine. Tel. 087-163-771, 087-233-757 ,
087-233-793 i 069-344-161.

VINKO Radojev, rođen 1963 – 1994, supruga Anka od Šćekića. Imaju sina SAŠU, rođen 1975. godine.

Svi oni čine užu bratstveničku granu JELIĆE, po Jeli, Radosavljevoj majci, kao uspomenu na tu popularnu ženu – pretka.
Većinom žive u Desinom Dolu – Kurikućama, a neke porodice i nekoliko mlađih ljudi su odselili, najviše u Berane i okolna mesta, kao i Beograd, i tamo napravili svoje kuće.

Svi RAKOVIĆI iz Kurikuića, kao i oni iz Lubnica, slave krsnu slavu SVETOG NIKOLU, (19. decembar).

I. RAKOVIĆI IZ KURIKUĆA

( RAKOVIĆI - ĐOKOVIĆI )

Meseca maja 1996. godine, prillikom boravka u Crnoj Gori, posetio sam nekoliko porodica svojih rođaka u Bjelopoljskom i Beranskom srezu, gde sam se najpre uputio kući Obrada Rakovića u selo Strojtanica kod Bijelog Polja, inače vrsnog domaćina, pametara i izuzetnog poznavaoca svoje bratstveničke loze. U njegovoj kući bio sam zaista veličanstveno, svesrdno i dostojanstveno primljen, dočekan i ugošćen. Razlog moje posete prihvaćen je sa velikim oduševljenjem i izuzetno velikim poštovanjem. Dugo smo sedeli i detaljno razgovarali o istoriji naših predaka – RAKOVIĆA.

Prema Obradovim riječima, Rakovići u Kurikućama su Drekalovići, a potiču od Nikezića, tj. njihovog bratstva Vučevića. Njihovi preci: RAKO, Tomo i Grujo, doselili su se iz sela Bezijova u Kučima – u Mušovića Rijeku kod Kolašina. Poslije nekoliko godina i odatle su se odselili: Tomo u Trebaljevo, a Grujo u Polja kod Mojkovca, pa su se tamo od njih razvila posebna bratstva. Neki od njih se i danas prezivaju Rakovići, ali većinom Tomovići i Grujići. Sa rođacima u Gornjim Selima slabo održavaju vezu.

Od Rakovića u Mojkovačkoj Bistrici potiču Nedići u Srbiji, po majci Nedi koja se odselila u Srbiju sa jednim detetom
i nastanila se na Rudniku kod Gornjeg Milanovca. (Od toga deteta bio je general Milan Nedić - ministar
u Vladi Srbije).
Po ovim Rakovićima, RAKO se preselio iz Kuča kod Podgorice, i nastanio se u Lubnicama na agalarsku zemlju. Misle da se tu oženio i zasnovao svoju porodicu, ali je moguće i da je već bio familijaran čovjek, te da je mogao
imati još sinova, koji su se mogli naseliti negde u Podgorici, Kotoru, Nikšiću, Morači, Mojkovcu, Srbiji, pa čak i Bosni, sobzirom da i u regionu Banja Luke i Bosanskog Petrovca postoji jedno veliko bratstvo Rakovića.

Ako je u Lubnice doveo svoje potomke, misle da je njih bilo više i da im je postalo tijesno u Lubnicama, pa su se jedna ili dvije porodice odselile. U Kurikuće su se preselili jedan ili dva Rakova unuka, od kojih su se razvili ovdašnji Rakovići. Koliko se sjećaju, u Kurikuće je najprije doselio njihov najstariji predak za kojeg znaju - STEFAN ''sin ili unuk Rakov'', a po Rakovićima iz Lubnica – samo dalji rođak.
Za Stefanom, deset – dvadeset godina kasnije, doselili su u Kurikuće još TOMO i NOVO, iz Paljevina kod Mušovića Rijeke. Tvrde da su i oni Rakovi potomci, ali ne znaju u kakvom su srodstvu sa njim i sa Stefanom. I Stefan je doselio iz Paljevina kod rođaka u Lubnice i kod njih ostao nekoliko godina, pa se potom odselio na Male Kurikuće sa sinovima. Tamo se i danas jedan dio ovog zaseoka zove Đokova Bara. Stefan se, izgleda, nije selio u Kurikuće. Neki misle da je umro ili poginuo na Malim Kurikućama i sahranjen na Lubničkom groblju. Međutim, ima i mišljenja da je odselio negde u Srbiju (moguće u okolinu Priboja – gde danas ima priličan broj Rakovića koji žive na ovom području, ali oni tvrde da vode poreklo od Kovačevića). Đoko se preselio u Kurikuće, što se i danas dobro zna, pa i gde mu je bila kuća. Tek tada su doselili Tomo i Novo – kod Đoka. Tomo je već bio oženjen u Paljevinama.

STEFAN je imao dva sina: Jovana i Đoka.

JOVAN je imao sina VUČETU, a ovaj JOVANA, koji je navodno umro kao momak, te neki misle da se tako s njim gasi potomstvo Jovana Stefanovog.

ĐOKO Stefanov (rođen oko 1820. godine) imao je tri sina: Dragutina, Stanišu i Stefana. Poženili su se u zajednici i zasnovali porodice. Izdijelili su se kasno, kažu, i podigli kuće svaki na svom dijelu. Od Đokovih potomaka razvila se uža bratstvenička grana - Đ O K O V I Ć I.
DRAGUTIN Đokov, rođen je u Gornjim Selima – Kurikućama kod Berana. Bio je oženjen Stanojkom Šekularac. Imali su tri sina: Petra, Petronija i Anta. Kćeri verovatno nisu imali.

PETAR Dragutinov, je takođe rođen u Gornjim Selima, a sa suprugom Divnom imao je dva sina: Miletu i Raja, kao i kćeri: Boriku, Mirušu, Milenu i Staniju – udatu u Kurikuće. Stanija je bila udata za Čeda Merdovića, a imali su tri sina i tri kćeri: Mija, Miga, Mušiku, Dragicu, Milevu i Milku. Borika, Miruša i Milena se izgleda nisu udavale. Petar je ostao da živi u Kurikućama, dok su se njegova braća Petronije i Anto prije II. svetskog rata, sa svojim porodicama odselili u Bjelopoljski kraj – Bistricu i Sutivan.

MILETA Petrov, je mlad umro ne oženjen 1946. godine u Kurikućama.

RAJO Petrov, je rođen u Kurikućama, a umro je 1967. godine takođe ne oženjen kao i njegov brat Mileta, te tako
nijesu imali svog potomstva.

PETRONIJE Dragutinov, je isto tako rođen u Gornjim Selima – Kurikućama, a kasnije se iz Kurikuća preselio u Bjelopoljsku Bistricu

Dva puta se ženio i sa prvom suprugom Draginjom – koja je bila rodom od Šćekića imao je dva sina: Obrada i
Ljubomira (Ljubana). Sa drugom ženom Stojom – koja je bila rodom od Gogića iz Bistrice imao je sedam sinova i četiri kćeri: Boža, Aleksandra, Momčila, Milana, Ivana, Đoka, Đorđija, Veru, Dragicu, Ljubicu i Stanojku. Kćeri su sve udate. Verica se udala za Vukomana Joksimovića – generala Jugoslovenske vojske i sa njim je imala četiri kćerke: Lidiju, Tatjanu, Mirjanu i Draganu. Dragica se udala za Nikolu Jelića i sa njim ima dva sina i tri kćeri: Gordanu, Jelenu i Svetlanu. Ljubica je udata za Peško Slobodana. Imaju jednog sina i kćerku; Sašu i Ljiljanu. Stanojka je udata za Zorana Markovića u Nišu i sa njim ima dva sina: Nikolu i Mihaila.

OBRAD Petronijev, rođen je u Gornjim Selima kod Berana. Sa roditeljima
se preselio u Bjelopoljsku Bistricu, a sada živi u Strojtanici - opština Bijelo Polje. Dva puta se ženio. Sa prvom suprugom Stojanom – koja je bila rodom od Pešića imao je dve kćeri: Dušicu – koja je udata u Tošiće u Podgorici (081-272-258), a ima kćer Jelenu i sina Bojana i Stanicu (Sanju) – koja je takođe udata u Podgorici
i ima dva sina i kćer. Sa drugom ženom Desankom – koja je rodom od Krunića ima dva sina:
Predraga i Miodraga, kao i pet kćeri: Miljojku (Miholjku) – udatu u Bogavce, odnosno Miloševiće u Beogradu – Tel. (011)-246-2463, a ona ima kćerku Đinu. Druga Obradova kćer (iz drugog braka) Radojka – udata je u Bajčete, a ona ima kćeri: Danku i Slobodanku, kao i sina Milosava. Treća kćer Mlađenka – udata je u Vukoviće, a ima: Lidiju, Danijelu i Marijanu. Četvrta i peta Obradova kćer iz drugog braka: Stana i Ljiljana – nisu udate. Žive u Strojtanici kod Bijelog Polja. Tel. 084-421-957, 481-112.

PREDRAG Obradov, rođen je u Strojtanici. Sa suprugom Ankicom – koja je rodom od Koraća, ima dva sina: DANILA i OBRADA i kćerke Mirjanu i Snežanu. Žive u Bijelom Polju. Tel. (084)-421-957, 084-481-112.

MIODRAG Obradov je još momak – ne oženjen. Živi u Bijelom Polju. Tel. (084)-481-113, 084-481.

LJUBOMIR Petronijev, rođen je u Bjelopoljskoj Bistrici. Kasnije se preselio u Rasovo kod Bijelog Polja, a onda sa porodicom preselio u Ribnicu kod Kraljeva. Sa suprugom Božanom – rodom od Merdovića 084-25-465, (084-481-645), ima tri sina: Radojka, Radisava i Tomislava, kao i kćer Nadu – koja je udata u Tomčiće i ima dva
sina: Predraga i Nenada. Žive u Bijelom Polju.

RADOJKO Ljubomirov, (036-372-065, 036-862-008) – oženjen je Milenom (kćerkom Milisava i Cile Petrić iz Bijelog Polja). Živeo je u Kraljevu, a onda u Kopenhagenu u Danskoj. Ima (trojke) – dva sina: Dragana i Darka i kćerku Dijanu – koja je udata i ima četvoro djece.
( Napomena: - Cila Petrić, supruga Milisava Petrića bila je moja sestra od tetke tj. kćer Darinke Ivanove Raković, sestre mog oca Dušana – koja je bila udata za Medenica Perišu iz sela Žari kod Mojkovca, sa kojim je imala tri sina: Spasoja, Steva i Mišura, kao i tri kćeri: Katu, Branku i Cilu).

DRAGAN Radojkov, rođen je u Kraljevu, a sada živi u Beranovcu kod Kraljeva. Tel. (036)-862-008. Ima dve kćerke: Tijanu i Andreu.

DARKO Radojkov, rođen je u Kraljevu gde i sada živi. Tel. 036-862-008, 036-862-009. Ima sinove: NIKOLU, MILOVANA i ANDRIJU. Drugi put se oženio Dankinjom Kamilijom sa kojom ima kćerku Emiliju – koja živi u Danskoj, a ima kuću u selu Kovanluk kod Kraljeva. Tel. 036-342-097.

RADISLAV Ljubomirov, sa suprugom Danicom (011-344-6362) živi u Beogradu. Tel. 011-267-4447. Imaju dva sina: IGORA i DEJANA.

TOMISLAV Ljubomirov, sa suprugom Malinom – koja je rodom od Šebeka, živi u Rasovu – kod Bijelog Polja. Tel. 084-23-877. Imaju sina Ljubomira.

LJUBOMIR Tomislavljev, živi u Resniku – zaseoku sela Rasova kod Bijelog Polja.

BOŽO Petronijev, sa suprugom Desankom živi u Sivcu. Tel. 025-711-865. Imaju dvije kćeri: Branku i Biljanu – koja je udata u Smederevu, a živi u Novom Sadu i ima sina Petra koji je rođen 2004. godine.

ALEKSANDAR Petronijev, sa suprugom Slavkom živi u Nišu. Tel. 018-36-816, 018-266-816.
Imaju dva sina: Milana i Petra.

MILAN Aleksandrov, rođen je u Nišu.
Živi u Podgorici i Nišu. Nije oženjen. Tel. 081-54-849, 081-247-957.

PETAR Aleksandrov, takođe je rođen u Nišu. Sada živi u Čikagu. Nije oženjen.

MOMČILO Petronijev, živi u Somboru. Tel. 025-24-290, 025-22-735, 025-424-735. Ima dvije kćeri: Radinku – koja je udata u familiju Međed, a ima tri kćerke: Ivanu, Tijanu i Natašu – udatu u Krstiće,
koja ima dve kćerke: Ljiljanu i Mirjanu.

MILAN Petronijev, živi u Sivcu. Tel. 025-29-601. Nije se ženio i nema djece.

IVAN Petronijev, živi u Somboru. Tel. 025-27-025. Ima sina Petronija i kćerku Draganu – koja je udata u Beogradu u Stijoviće, a ima kćerku Katarinu i sina Lazara.

PETRONIJE Ivanov, živi u Podgorici. Ima iz prvog braka sa suprugom Saškom jednu kćer – Aleksandru, a tri
iz drugog braka.

ĐOKO Petronijev, živi u Sivcu i Kuli. Tel. 025-723-238, 025-711-648, 025-723-238. Ima kćer Oliveru i sina NEMANJU.

ĐORĐIJE Petronijev, živi u Somboru. Tel. 025-27-025, 025-427-025. Ima tri kćeri: Jelenu, Ivanu i Bojanu. Jelena je završila fakultet, a Ivana je pri kraju studija.

ANTO Dragutinov, rođen je u Kurikućama. Sa suprugom Ružicom – kćerkom Mališe i Dragune Bogavac, imao je sina Branka i kćer Milevu – udatu u selu Ujniče (Grančarevo kod Bijelog Polja). Mileva ima sinove: Veselina (ne oženjen) i Stanka, te kćeri: Vericu, Ljiljanu i Stanku. Stanko ima: Ivana i Bojana. Verica ima dva sina i kćer: Milana, Aleksandra i Tanju. Ljiljana ima dva sina (Nikolu i još jednog), a Stanka sina
i dvije kćeri: Dejana, Danijelu i Dijanu.

BRANKO Antov, živeo je u selu Boljanina kod Bijelog Polja. Dva puta se ženio. Sa prvom ženom Danicom – koja je bila rodom od Račića imao je dva sina: Ratimira i Dragutina (Draga). Sa drugom ženom Maricom – koja je bila rodom od Šćekića imao je kćeri: Peru i Sonju – koja je kao dete umrla, kao i sinove: Milorada, Milinka i
Trifuna.

RATIMIR (Rajo) Brankov, živi u Podgorici. Tel. (081)-612-039, 23-006, 069-410-755. Sa suprugom Danicom ima sina Anta (po dedi) i dvije kćeri: Draganu i Anu.

ANTONIJE (Anto) Ratimirov, je još momak ne oženjen. Živi u Podgorici i Budvi. Tel. 081-232-002, 081-266-206, 086-451-118, 086-454-855, - 069-016-600, 081-655-065.

DRAGUTIN (Drago) Brankov, živi u Bijelom Polju. Tel. 084-21-624, 084-23-895, (084)-431-094. Bio je oženjen sa Danicom – koja je bila rodom od Minića, a ima dva sina: Radoša i Miloša, kao i četiri kćerke: Nadu, Natašu,
Julijanu (Jucu) i Nevenku (Nenu). Nada je udata u Lutovce, a ima tri kćerke: Dejanu, Ivanu i Bobanu. Nataša je udata u Steševiće i ima dva sina: Stefana i Ognjena. Julijana je udata u Vujoševiće, a ima dva sina: Borisa i Luku. Nevenka je još djevojka. Živi u Bijelom Polju.

RADOŠ Dragutinov (Dragov), umro je veoma mlad u 28. godini - ne oženjen.

MILOŠ Dragutinov, je rođen takođe u Bijelom Polju. Oženjen je Marijom (Majom) – koja je rodom od Pejovića. Imaju sina JOVANA.

MILORAD Brankov, živi u Podgorici. Tel. (081)-622-819. Ima tri sina: BRANKO (po djedu), VLADO i BOŽIDAR (081-615-592. Ima i dvije kćeri: Jelenu i Bojanu. Svi žive u Podgorici.

MILINKO Brankov, živi u Sutivanu kod Bijelog Polja. Tel. (084)-477-297. Ima sinove: MILJANA, MLADENA i MARKA, kao i kćer Sonju.

STANIŠA Đokov, je imao dva sina: Dmitra i Milosava (Banja). Rođeni su u Gornjim Selima – u Kurikućama kod Berana.

DMITAR Stanišin, se odselio i nastanio u Kragujevcu. Sinova nije imao.

MILOSAV (Banjo) Stanišin, rođen je 1883. godine. Kada je imao 28 godina tj. 1911. godine otišao je na rad u inostranstvo. Kasnije je živeo u Bijelom Polju. Tel. (084)-426-532. Imao je dva sina: Svetozara i Marka.

SVETOZAR Milosavljev – Banjov, odselio se iz Kurikuća u Kragujevac. Poginuo je u II. svetskom ratu 1943.
godine u Andrijevici ili Mojkovcu.

MARKO Milosavljev – Banjov, odselio se iz Kurikuća u Krupanj. Sa suprugom Margitom ima sinove: Radomira i Miomira (Mima), kao i kćeri: Dragicu – udatu u Šćekiće, koja ima tri sina: Daga, Nina i Slavka i Stanicu – udatu takođe u Šćekiće, a ona ima sina Vučidara i kćeri: Šulu i Milinku.

RADOMIR Markov, sa suprugom Vidosavom živi u Krupnju. Tel. 015-683-085, (015)-681-466. Imaju sina Žarka i kćer Jasminu – udatu u Vasiće. Ona ima sina Miloša i kćerku Maju.

ŽARKO Radomirov, sa suprugom Biljanom živi u Krupnju. Tel. 015-681-466. Imaju sina STEFANA.

MIOMIR (MIMO) Markov, sa suprugom Zorkom – koja je rodom od Šekularaca, živi u Kučevu kod Požarevca.
Tel. 012-851-458. Imaju sina ŽELJKA i kćer Svetlanu – udatu za Dejana Blaževskog u selu Zelenik kod Požarevca, a oni imaju sina Marka.
STEFAN Đokov (unuk Stefana Dragutinova), rođen je 1845. godine u Gornjim selima – Kurikućama. Imao je sina Zariju.

ZARIJA Stefanov, rođen je u Kurikućama. Bio je veoma lep čovek sa dobrim i lepim vrlinama, vredan i dobar domaćin. Sa suprugom Planom imao je jednu kćer - Granicu i osam sinova: Bogosava, Vasilija, Andriju, Milića, Božinu, Mirka, Spasoja i Milovana. Učesnik je u Balkanskim ratovima i II. Svjetskom ratu. Umro je 1955.

BOGOSAV Zarijin, rođen je 1914. godine. Učesnik je u NOR-u. Sa suprugom Granom nije imao muške djece.

VASILIJE Zarijin, rođen je 1920. godine. Učesnik je u NOR-u 1941. godine. Poslije rata bio je visoki funkcioner u SUP-u Crne Gore, a zatim direktor bolnice u Titogradu (Podgorici). Nije imao sinova, a imao je kćer Zoju – koja je udata u familiju Škuletiće, a ima dvije kćerke: Jelenu i Ivanu – udatu u Đurišiće. Živi u Podgorici.
Tel. 081-41-736, (081)-241-736.

ANDRIJA Zarijin, rođen je 1921. godine u Kurikućama. Bio je učesnuk u NOR, gde je i poginuo u IV. Proleterskoj brigadi 1944. godine u Beogradu Nije imao muških potomaka.

MILIĆ Zarijin, umro je prije rata vrlo mlad – ne oženjen.

BOŽINA Zarijin, takođe je umro veoma mlad prije II. Svjetskog rata.

MIRKO Zarijin, rođen je 1901. godine – (žena Poleksija Čukić). Prije rata je bio žandar, a onda se odselio u
Srbiju iz Petnjičkog kraja. U vrijeme rata bio je neutralan jer je bio vezan za svoju porodicu. Poslije rata bio je poljoprivrednik. Imao je četiri sina: MIOMIRA (1928 – 1949), SLOBODANA (1944 – 1958), Radomira i Vladimira, kao i kćeri: Darinku (1929 - ), Zorku (Zoru) - (1930 – 1939) i Zlatanu (1944 - ).

RADOMIR Mirkov, (1932-1989) živeo je u Rožajama, (žena Đurović Milanka). Tel. 011-272-169, 011-252-3563. Bio je veterinarski tehničar. Ima sina Dragana i dvije kćerke – koje su udate: Draganu u Beranama – koja ima sinove: Jevrema i Filipa i Snežanu – koja živi u Nemačkoj i ima sinove: Danila i Davida.

DRAGAN Radomirov, rođen je 1978. godine. Ranije je živeo u Rožajama, a sada je sa majkom Milankom u Beogradu. Žive u zajedničkoj kući u Sremčici. (252-3563).

VLADIMIR Mirkov, po profesiji je bio viši medicinski tehničar. Radio je u Bosni 10 godina, zatim tri godine u Beranama, a onda 23 godine u Beogradu. Sada je penzioner i sa suprugom Cecilijom (rođena Jurković iz Like),
farmaceutski thničar – sada je i ona penzioner. Žive u Sremčici kod Beograda – ul. Beogradska broj 35. Tel. 011-863-563, 011-801-3563, 011-252-3563, Mobilni; 063-812-37-27. Imaju sinove: Branislava i Zorana.

BRANISLAV Vladimirov, živi u Beogradu. (011-411-732), medicinski tehničar. Rođen je 1965. godine. Radi na VMA u Beogradu. Sa suprugom Katarinom (011-176-3869) ima sinove: MINU, rođen 1993. godine i NIKOLU – rođenog 1995. godine.

ZORAN Vladimirov, rođen je 1965. godine. – mašinski inžinjer. Radi u ''Projektmontaži'' u Beogradu. Ima dve kćerke: Tamaru i Maju.

SPASOJE Zarijin, rođen je 1906. godine. Iz Kurikuća se odselio u Kragujevac – gde je radio u fabrici ''Crvena Zastava''. Umro je u Kragujevcu 1945. godine. Sa suprugom Milinkom (Micom), koja živi u Kragujevcu – (034-388-706) ima sinove: Zorana (Zariju) i Ljubomira.

ZORAN (Zarija) Spasojev, rođen je 1940. godine. Završio učiteljsku školu, a onda – od samog osnivanja grupe ''SEDMORICA MLADIH'' radio je u toj grupi, odnosno orkestru. Sada je penzioner. Živi u Beogradu. Tel. 011-801-4592. Ima dve kćerke: Mariju i Natašu – koja je udata za Engleza, a žive u Severnoj Irskoj, a ima sina Martina i kćerku Lusi.

LJUBOMIR (Rale) Spasojev, rođen je 1935. godine – mašinski inžinjer. Radi u Beogradu. Tel. 011-424-4004. Sa
suprugom Gordanom ima kćer Jelenu i sina Miloša.

MILOŠ Ljubomirov, sa Majom živi u Beogradu. Ima dva sina: UROŠA i VUKA.

MILOVAN Zarijin, rođen u Kurikućama 1903. godine (žena Đukić Milena) Učesnik NOR-a. Penzionisan je kao milicioner. Umro 1987. godine. Ima sinove: Bogetu, Boža, Veselina i Đoka, te kćeri: Rosu – udatu u Veljoviće, koja ima kćer Dragicu, Stanku (Stanu) – udatu u Vujoviće u selu Zagrađe kod Berana, a ona ima šestoro djece, Cicu (Ciju) – udatu u Žuriće u Mojkovcu, koja ima dva sina: Žižu i Miodraga i četvrtu kćer Stanicu (Ćanu) – udatu u Merdoviće u Kruščiću – (Vojvodina), a ona ima sina i dve kćeri.

BOGETA Milovanov, rođen 1935. godine. Inžinjer saobraćaja. Živi u Tuzli. (035)-210-638, (075)-215-925. Sa suprugom Azeminom ima sina Gorana i kćer Nadu – koja je poginula kao djevojka.

GORAN Bogetin, rođen 1965. godine. Diplomirani pravnik - radi u SKC u Beogradu. Tel. (011)- 340-7572. Sa suprugom
Sonjom ima kćerke: Milicu i Ivanu.

BOŽO Milovanov, rođen 1942. godine – poljoprivrednik. Živi u Beranama. Sa suprugom Stanom ima sinove Radosava i Ranka i kćer Goricu – udatu u Stačeviće, a ona ima sina Iliju i kćer Jovanu.

RADOSAV Božov, 087-245-166. Završio višu mašinsku školu. Po struci – inžinjer - trenutno bez zaposlenja. Živi u Beranama. Sa suprugom Tatjanom – koja je rodom od Šćekića ima dva sina NIKOLU i MILOVANA, kao i kćer Kseniju.

RANKO Božov, 087-245-113. Zaposlen – radio je na carini u C.G. Sada radi u ''Zetatransu''. Sa suprugom Rajkom – koja je rodom od Vukovića, ima sina ANDRIJU i kćer Anđelu.

VESELIN-VENJO Milovanov, rođen 1944. godine. Profesor elektrotehnike. Živi i radi u Beranama. Tel. 0871-31-032, 087-161-503, 087-245-285. Sa suprugom Ljiljanom (Ljiljom) – koja je rodom od Vekovića, ima sina BOŠKA i kćer Milenu.

ĐOKO Milovanov, 087-136-176,245-231. Rođen 1947. godine. Radi kao šumar. Živi u Lužcu kod Berana. Sa suprugom Marijankom ima dva sina: Stefana i Dragana.

STEFAN Đokov, sa suprugom Sanjom – koja je rodom od Radevića, ima kćer Mašu i sina VASILIJA. Žive u Beranama.

DRAGAN Đokov, profesor je istorije u Beranama. Sa suprugom Dankom – koja je rodom od Golubovića, ima
kćerku Ninu i sina UROŠA.

- RAKOVIĆA (Đokovića) u Kurikućama sada ima četiri kuće, a toliko se odselilo i u druge krajeve. Njihovi mlađi potomci sada žive u napred navedenim krajevima i mestima.

Milovan Zarijin, dobar poznavalac bratstveničke prošlosti, po liniji Đokovića nabrajao je ove pasove: Božo – Milovan – Zarija – Stefan – Đoko – Stefan ... i dalje nije znao. Niko ne zna koliko pasova dijeli Stefana od RAKA.

Svi ovi RAKOVIĆI Slave SVETOG NIKOLU – NIKOLJ DAN (19. decembra), a znaju da su im stari preci Drekalovići
iz Kuča.

RAKOVIĆI IZ GORNJIH SELA


U istorijatu plemena Kuča – porodica RAKOVIĆ, navodi se da su njihova prvobitna naselja: Kralji, Hos i donji Vasojevići. Primarno su se bavili stočarstvom i obradom gvožđa, jer je u tom kraju bilo puno puteva, kao i mali rudnik i RAKOVIĆI su bili poznati kovači. Njihovo poreklo vodi od staro – Kuča,
koji su uzeli pravoslavlje u XVII. vijeku, odnosno velikog plemena Drekalovića, a prezime po RAKU – naseljenom u Lubnicama i Kurikućama. Iz ''gornje nahije''- (Lubnica i Berana), selili su se u Sandžak, pa u Srbiju. Njihovi rođaci bili su Gidići sa Meduna, a srodnici: Popovići, Ivanovići, Vujoševići, Lakovići i Čejovići.
Starinska slava: SV. N I K O L A.

Gornja sela pripadaju teritoriji Vasojevićima – Opštini Berane u Crnoj Gori.

U knjizi ''Gornja sela'' – naselja i stanovništvo, autor Mirko Raičević kaže:
''Rakovići u Lubnicama i Kurikućama vode zajedničko porijeklo od Drekalovića – Kuča, ali ne znaju od kojeg bratstva potiču. Po svoj prilici, njihovi preci nijesu u užem bratstveničkom srodstvu. Ovi u Lubnicama kazuju da je njihov predak RAKO doselio sa Meduna, a oni u Kurikućama da je njihov predak RAKO iz sela Bezjova u Kučima. I jedni i drugi kazuju posebne prošlosti i različito se vežu za svog pretka Raka''.

Rakovići u Lubnicama tvrde da su njihovi preci doselili sa Meduna direktno u Lubnice, a ne u Mušovića Rijeku, kako tvrde njihovi rođaci iz Kurikuća. Znaju za najstarijeg pretka RAKA i njegove sinove, ali ne znaju kako se prezivao i od kojeg je bratstva Drekalovića.

Prije Raka u Lubnice su se doselile dvije porodice njegovih rođaka s Meduna, koji su se zvali Gidići i naselili se na Baćinoj Luci, gde i danas žive Rakovići. Kasnije je, ali ne mnogo, doselio sa porodicom Rako, po rođačkoj vezi, direktno s Meduna. Gidići i Rako živjeli su poduže zajedno kao jedna porodica. Po njima, Rako je imao pet sinova: Ljutu, Vujicu, Grujicu, Raduna i Vukića. Kad su im sinovi odrasli, došlo je vrijeme za diobu s Gidićima. Rođaci su mu predložili da bira na dio – Kržulje, Debeljak i Planinicu, pošto je ovaj dio Praćevca na neki način bio u
njihovom posjedu, ili da ostane na Baćinoj Luci - u Lubnicama. Rako je odabrao Lubnice, a Gidići se odselili na Kržulje (kad je Raič Šćekić doselio u Praćevac - Kržulje su bile puste, ali je bilo tragova ranijeg naselja). Tamo su ostali nekoliko godina i kako im se nije svidelo, odselili su se u Srbiju i od tada se za njih ne zna.

Rako je imao još jednog brata Toma, koji se nije doseljavao u Lubnice, nego je ostao u Mojkovačkim Poljima (tada Kolašinskim) i od njega se razvilo tamošnje bratstvo Tomovići. Ovi Rakovići drže da su im oni najbliži rođaci. Za Gruja, od koga su nastali Grujići, Rakovići u Kurikućama veruju da je on bio brat Rakov, ali ovi u Lubnicama ne znaju o tome. Čak misle da on i nije bio brat Rakov.

Za Rakoviće iz Kurikuća tvrde da ne potiču od ovog Raka, njihovog pretka, nego da su im dalji rođaci i da ne potiču od iste bratstveničke grane. Ova tvrdnja ima i svog osnova, s obzirom
na mesta iz kojih potiču. I dr. Jovan Erdeljanović razlikuje sastav stanovništva na Medunu, Bezihovu (Bezjovo), Ublima i drugim selima koja su bila centar plemena Kuča. On kaže: '' U tom starom sedištu plemena Kuča živjele su ove porodice: ...Bojovići (Markovići), Nelevići, Golevići i Ranjkovići na Ublima: Kuči, Balotići,
Peralovići i Bakočevići na Kosoru... Nilejići, Džokići Martinjakovići i Rečkovići na Bezihovu... i poveći broj docnije poturčenih bratstava na Medunu. ..''

Ali po drugom kazivanju RAKO potiče od Vučevića sa Bezijova, koji se pominje uz bratstvo Jankovića u Donjoj
Morači: Oni su ogranak Vučevića iz Bezijova u Kučima. Zbog svađa sa Mrčaricama, Stanko, Rako i Kosta napuste Bezihovo i nastane se u Podgorici''. Na osnovu saznanja od B. Lalevića i Ivana Protića, Erdeljanović pominje RAKOVIĆE u Gornjim Selima, pa uzgredno kaže: ''Od Bezihovskih Nikezića razvila se još jedna grana Vučevića... a ima Nikezića i Vučevića preseljenih u Kolašin i u Srbiju (možda su od njih RAKOVIĆI u Gornjim selima u Vasojevićima pod Turskom)''...
Rakovići iz Lubnica znaju da se njihov predak Rako doselio u Lubnice s Meduna da je imao pet sinova i koji rodovi su se razvili od njih. Po njima ni od jednog Rakovog sina ne potiču Rakovići u Kurikućama, što je verovatno i tačno, jer je Rako sa Bezjova stariji bar za tri generacije od Raka sa Meduna.
Od ovog Raka sa Meduna, to jest njegovih sinova razvilo se bratstvo Rakovića u Lubnicama:

Ljuta je imao sina Savu, a od Save su Lakić i Drago.

Od Ljute se razvila uža bratstvenička grana – Radići, po Savinoj ženi Radi. Sava je poginuo, izgleda od Turaka, a djecu je podigla njegova žena Rada.

Vujica je imao dva sina: Ivana i Mila. Od Ivana se razvila uža grana Đurđići.

Grujica je imao dva sina: Paša i Panta. (neki kažu Miletu i Vukajla, bez potom).

Radun je imao sina Todora i od njega se razvila uža bratstvenička loza Todorovići.

Vukić je imao sina Vukotu. Obojica su izginulu u Jelovici od Maslovarića iz Andrijevice i od njih
nije ostao niko.

Pok. Radonja Nikolin po svojoj liniji brojao je ove pasove: Radonja (1898.) – Nikola – Todor – Radun – Rako.

Po liniji Radića – Božana Milonjina brojala je ove pasove: Božana (1909) – Milonja – Lakić – Sava
– Ljuta – Rako.

''Negde davno'' – Rakovići su teško stradali od neke opasne bolesti, koju su zvali ''čuma''. Pričaju da je za jedno jutro osvanulo četrdesetoro njihovih čeljadi mrtvih u kući. Ostali su samo čobani koji su bili kod stoke u planini.
U vrijeme doseljavanja Rakovića u Lubnice, Jelovicu je držao neki aga iz Mušovića Rijeke. Od njega su veći dio ravne Jelovice otkupili Gidići, verovatno sa RAKOM u zajednici.
Pamte da su Jelovicu dugo isplaćivali agi. Neki od njih išli su i u Srbiju ''na zaradu'' da bi izmirili dug. Desnu stranu Jelovice držali su neki Maslovarići od Andrijevice i nije im bilo pravo što ovako lijepa planina pripada nevasojevićima, u ovom slučaju Rakovićima, pa su tražili neki povod da je silom prisvoje. Tako se i desilo.
Kako su Rakovići tada imali 'iljadnicu' ovaca, kod njih su bili Vukić Rakov sa sinom Vukotom i sa još dvojicom najamnika. Maslovarići su na silu uzeli Vukićevo sijeno. Kada je ovaj tražio da mu drugo sijeno kupe ili dotjeraju, oni su se tome ''posprdali'' i još Rakoviće napali. U svađi je poginuo jedan Maslovarić, vinovnik svađe, a potom i Vukić sa sinom Vukotom. Potom su Maslovarići sa
''četom '' napali Rakoviće i istjerali ih, a Jelovicu prisvojili ''bez plaće i vraće'', ostajući dužni još i krv.
Rakovići su bili malobrojni da bi se oduprli nasilju i Jelovicu su morali napustiti.

Ovi Rakovići iz Lubnica dali su dobre junake u svim generacijama.
Miloš Đolev bio je poznat kao vatreni borac za nacionalno oslobođenje i veliki protivnik Turaka. Često je prevodio đake iz Nahije u Srbiju preko Peštera – kao vodič i oružana pratnja. Dobro je poznavao sve prelaze preko Sandžaka i Peštera , pa je uvijek bio tražen za ovaj tada veoma rizičan posao.

Radivoja Pašova uzeo je vojvoda Miljan kod sebe za perjanika u vrijeme otcepljenja Vasojevića od Turaka. Iz te i nešto mlađe generacije bili su poznati kao junaci i pametari: Drago Miletin, Spasoje Novakov i drugi.

Savo Todorov isticao se svuda kao Srbin sa jakim nacionalnim osjećanjima.

MOM NAJDRAŽEM ROĐAKU – MIRKU RAKOVIĆU


DRAGI MIRKO !


VEOMA ODUŠEVLJEN TVOJOM
POSETOM BEOGRADU I MOJOJ PORODICI 1998.
GODINE, A POSEBNO TVOJIM RADOM I
AKTIVNOŠĆU OKO PRIKUPLJANJA GRAĐE ZA TVOJU IZUZETNO VREDNU I DRAGOCENU, NAMA
VEOMA DRAGU KNJIGU O RODOSLOVIMA NAŠIH ROĐAKA I PREZIMENJAKA, ČIME SI ODUŠEVIO
NE SAMO MENE I MOJU PORODICU, NEGO I
ŠIROKI KRUG MOJIH POZNANIKA I PRIJATELJA OVDE U BEOGRADU I ŠIRE, TE TIME ZAUVEK
OSTAVIO SVETAO LIK I NEZABORAVAN PRIJATELJSKI UTISAK, KAO VELIKI RODOLJUB, HUMANITARAN, UMILJAT I DOSTOJANSTVEN ČOVEK,
SA NAJDRAŽIM I NAJLJEPŠIM LJUCKIM VRLINAMA.


TA TVOJA KNJIGA BRATSTVA – R A K O V I Ć I – OD POSTANKA
DO TREĆEG MILENIJUMA, SLUŽIT ĆE KAO VEČNI SPOMENIK NAŠIM POKOLENJIMA I
GENERACIJAMA KOJE I POSLE NAS BUDU DOLAZILE, DA SE ZBLIŽE, VOLE, POŠTUJU I NE
ZABORAVE, TE DA ZNAJU KO SU I OD KOGA POTIČU, A SAMIM TIM OČUVAJU DOSTOJANSTVO
I ČAST NAŠIH PREDAKA, KOJI SU SE VEKOVIMA UNAZAD BORILI ZA OČUVANJE SVOG OBRAZA
I SVIJETLIH TRADICIJA, NE SAMO NJIH NEGO
SVIH NAŠIH PREDAKA I BUDUĆIH NAŠIH POKOLENJA I POTOMAKA.


VEOMA SREĆAN I
ODUŠEVLJEN TOM TVOJOM IDEJOM I RADOM, PODSTAKAO SI I MENE DA MALO RAZMIŠLJAM I
NEŠTO NAPIŠEM I O NEKIM MOJIM
SJEĆANJIMA I USPOMENAMA NA MINULA VREMENA, POSEBNO ONA RATNA I MOJE NAJLEPŠE
MLADALAČKE DANE I GODINE, PROVEDENE U RATOM ZAHVAĆENIM SELIMA OKO BOSANSKOG
PETROVCA, ALI I ČITAVOG DELA JUGOSLAVIJE OD TRIGLAVA PA DO ĐEVĐELIJE.


U TIM RATNIM VREMENIMA I UZAVRELOM RATNOM
VIHORU I MNOGI NAŠI ROĐACI DALI SU SVOJE ŽIVOTE ZA OVU SLOBODU KOJU MI DANAS
IMAMO.


VEROVATNO SE SEĆAŠ OBEĆANJA KOJE SAM TI DAO
PRILIKOM TVOJE POSETE MOJOJ PORODICI, U BEOGRADU, MADA IMAM I SAZNANJA DA SI
BIO U POSETI I MNOGIM NAŠIM ROĐACIMA, ŠIROM ČITAVE JUGOSLAVIJE - PA I EVROPE, ČIME
SAM ZAISTA VEOMA ODUŠEVLJEN, TAKVOM SNAGOM, VOLJOM, ENTUZIJAZMOM, UPORNOŠĆU I
VELIKOM TVOJOM ČASNOM I POŠTENOM DUŠOM I
OTVORENIM SRCEM, DA SAKUPIŠ SVE TE PODATKE I UPOZNAŠ VELIKI BROJ NAŠIH ROĐAKA I
SAZNAŠ O NJIHOVIM PRECIMA OD KOJIH SU SADA I U NAMA NJIHOVI GENI I TEČE NJIHOVA
KRV, TE DA SVE TO PRIBELEŽIŠ, ZAPIŠEŠ, UOBLIČIŠ I ŠTAMPAŠ U VIDU JEDNE DOSTA
VELIKE VEOMA KORISNE I DRAGOCENE KNJIOGE, ČIME SI POSTAVIO KAMEN TEMELJAC ZA
OČUVANJE TRADICIJE, A NAŠE BUDUĆE GENERACIJE NEKA TO DOPUNJUJU, DOTERUJU I
UOBLIČAVAJU, TE ČUVAJU TRADICIJU NE SAMO BRATSTVA I JEDINSTVA, LJUBAVI, SLOGE I
ZAJEDNIŠTVA MEĐU NJIMA, NEGO I OČUVANJU NAŠIH KORENA I BRATSKE LOZE MEĐU SVIM
NAŠIM ROĐACIMA.


ZATO DRAGI MOJ MIRKANE
– DA TEBE NISAM UPOZNAO NI JA NIKADA NEBIH NAPISAO OVU MALENU KNJIŽICU I
SEĆANJA NA RATNE USPOMENE U TOKU NARODNOOSLOBODILAČKOG RATA OD 1941 – 1945.
GODINE, PA TI I JA OVU MOJU MALU KNJIGU PARTIZANSKIH PJESAMA SA ZADOVOLJSTVOM
POKLANJAM I ŽELIM TI MNOGO ZDRAVLJA SREĆE I ZADOVOLJSTVA I DA JE UVEK RADO
ČITAŠ I PEVUŠIŠ BAR NEKE OD OVIH MOJIH STIHOVA, KAO ŠTO SE I JA ČESTO PRISETIM
OVE TVOJE KNJIGE I UZMEM DA NEŠTO IZ NJE PROČITAM I DETALJNIJE SAZNAM O NAŠIM PRECIMA – UVEK SE
RADO SEĆAJUĆI TEBE I TVOJE PORODICE

GENERAL – PUKOVNIK U PENZIJI,

BOGDAN – BOBO – R A K O V I Ć

Miljan Milošev Jokanović u svojoj knjizi ''Pleme Kuči'' navodi da se Rakovići pominju prvi put negde oko
sedamnajestog kolena tj. u prvoj polovini XVIII. vijeka. (prije 250 godina). Postali su od Mrnjavčevića –
Dučića, od RAKA Mira Radulova, dok je Radule bio sin Luke Maraševa – Dučića.

Međutim, mnoga današnja mesta koja asociraju na postojanje nekog RAKA u znatno ranijem periodu govore da je ovo prezime moglo postojati i znatno ranije. Tako naprimer, postanak manastira Divše (Ćivše), vezan je za ime despota Jovana, a manastir Rakovac na Fruškoj Gori za Raka – ''velikog komornika'' despota Jovana. Prvi pomen o njemu datira iz 1468. godine. Ima takođe i veliki broj sela koja se vezuju za Rakovo ime, a možda čak i cela bratstva RAKOVIĆA kao naprimer: Rakovo Polje (selo kod Novog Pazara), Rakova Noga (selo u Hercegovini), Rakova Bara – u Srbiji Rakovo Brdo – u Bosni, pa onda: Rakića kuće, Rakari, Rakovo, Rakos, Rakoš, Rakovica i druga. Ima i čitavih sela: RAKOVIĆI kod Rudog, Na Zlatiboru, kod Raške, Kragujevca , Valjeva itd.

Isto tako, Rakovo ime pominje se i u mnogim knjigama, pa se i ranije moglo formirati neko bratstvo RAKOVIĆA. U knjizi I ''Putešestvenije po Srbiji'' – Joakim Vujić pominje selo Rakova Bara, dok u II. knjizi pominje Raku Tešića iz sela Mionice koji je sazidao dve preprate i ponovio hram 5. juna 1820. godine.

Miljan Jokanović u svojim rodoslovima na više mjesta prikazuje ovo ime kod više bratstava, mada kod većine ovih rodoslova nije moglo doći do formiranja ovog prezimena, jer se radi o mlađim naraštajima, ponavljaju se imena svojih predaka, ili je sasvim slučajno nekom potomku dato to ime.

Tako naprimer u nizu rodoslova postoje:
Rakčevići čiji se rodonačelnik takođe zvao RAKO. U Bratstvima koja vode porijeklo od Mrnjavčevića pominju se:

- Rako Frmiškov u 14. kolenu kod Vujoševića – Pepića,
- Rako Spasoja Perova (23 koleno kod Dragovića),
- Rako Periše Jankova (16 koleno kod Vučevića od Nikezića – Mrnjavčevića ), što napominje i Jovan Erdeljanović u svojoj knjizi ''Pleme Kuči'', da su od ovih Vučevića koji su iseljeni iz Kuča nastali RAKOVIĆI u Beranama i Vasojevićima (tj. Lubnicama i Kurikućama – odnosno Gornjim Selima). Ovaj RAKO je imao tri brata : Jovana, Nova i Dreka od kojih su se razvila nova potomstva. Janko je bio Vučin, a imao je brata Nika (od kojeg je verovatno nastalo bratstvo NIKEZIĆI).

Neki istraživači tvrde da je takođe u ove krajeve doselio i neki drugi Rako, za tri pasa mlađi od ovog, koji je takođe od Vučevića, te da je imao braću : Stanka i Kostu.

- Rako Vukajlov (17. koleno kod Mitrovića),
- Rako Penja Stefanova (20 koleno kod Nikezića),
- Rako Milovana Velišina (23 koleno kod Đurđevića),
- Rako Vuka Nikočeva (16 koleno kod Nikočevića od Glavatovića, bez potomstva)
- Rako Draga Ljašova (21 koleno kod Milićevića – Nikovića),
- Rako Ćetkov – Ljalja Pejčinova (18 koleno kod Ćetkovića – Ljuljanovića),
- Rako Ljaba Gašova (23 koleno kod Gašića),
- Rako (21 koleno kod Žikovića – Živkovića) - nije imao potomstva,
- Rako Radovana Mališina (23 koleno i njegov unuk Rako, 25 koleno – Nikolići.
Od bratstava koja vode porijeklo od Drekalovića pominju se:

- Rako Vuka Radosavljeva (13 koleno kod Vujoševića – Drekalovića),
- Rako Beša Punišina (12 koleno kod Vujoševića – Dedića),
- Rako Gojka Novova (13 koleno kod Vujoševića),
- Rako Đura Martinova ( 9 koleno kod Rašovića – Vujoševića),
- Rako Branka Radojeva (15 koleno kod Vujadinovića),
- Rako Ilije Lukina ( 13 koleno kod Rašovića),
- Rako Tola Bracova ( 7 koleno kod Ivanovića),
- Rako Milivoja Mirkova ( 12 koleno kod Ivanovića),
- Rako Krsta Milovanova (13 koleno kod Ivanovića),
- Rako Miljana Ikova ( 10 koleno kod Ivanovića),
- Rako Šćepa Andrijina ( 10 koleno kod Čovića),
- Rako Rada Dragojeva ( 11 koleno kod Ivanovića),
- Rako vojvode Stanka Rašova ( 7 koleno kod Popovića),
- Rako Petra Beleva ( 11 koleno kod Popovića - nema potomstva),
- Rako Beše Spaova (13 koleno kod Milačića),
- Rako Nikole Maljišina ( 13 koleno kod Prelevića),
- Rako Radoša Petrova ( 11 koleno kod Radonjića),
- Rako Đoka Veljova (12 koleno kod Stanojevića – Milovića),
- Rako Joša Vukova (24 koleno kod Milovića),
- Rako Petra Veljova ( 8 koleno kod Radosavovića),
- Rako Petra Đuričina ( 23 koleno kod Dakovića),
- Rako Koste Lukina (23 koleno kod Aćimovića),
- Rako Vasa Lazova (8 koleno kod Lazovića),
- Rako Ristov (3 koleno kod Ristića),
- Rako Petra Nikolina ( 7 koleno kod Miloševića),
- Rako Ilije Pavlova ( 10 koleno kod Savićevića),
- Rako Toma Markova ( 7 koleno kod Barjaktarovića) i.t.d.

Iako od Mrnjavčevića potiče veći deo bratstava Rakovića, njihovi pasovi se razlikuju u nizu već od petog kolena (ako za rodonačelnika Mrnjavčevića uzmemo Mrnjača) to jest od vojvode Panta i njegovih sinova: Petra, Đurđa, Tiha, Alekse i Marina.

Tako naprimer Rakovići (Dučići), koji vode porijeklo od Jova, sina vojvode Gojka Mrnjavčevića, koji je ostao siroče bez majke odmah nakon svog rođenja, jer su mu majku uzidali u temelje grada, kao što kazuje narodna pjesma ''Zidanje Skadra na Bojani'', svoje pasove nabrajaju ovako:

Goran – Veliša – Jakov – Mijajlo – Radosav – Radoš – Joko – Rako – Miro – Radule – Luka – Maraš – Miloš – Stamat – Perko – Duka – Kosta – Gojko – Đurđe – Panto – Gavrilo – Jovo – Gojko – Mrnja. Ili:

Rako – Savo – Jovan – Rako – Radovan – Janko – Rako – Miro – Radule – Luka – Maraš – Miloš – Stamat –
Perko – Duka – Kosta – Gojko – Đurđe – Panto – Gavrilo – Jovo – Gojko – Mrnja.
Ili: (Za Rakoviće – Maraše u Bijelom Polju – (što nije pouzdano i tačno utvrđeno):
Dušan – Dragan – Mirko – Dušan – Ivan – Marko – Vaso – Petar – Joko – Rako – Miro – Radule – Luka –
Maraš – Miloš – Stamat – Perko – Duka – Kosta – Gojko – Đurđe – Panto – Gavrilo – Jovo – Gojko – Mrnja.
Ili:
Nemanja – Ivan – Mirko –\Dušan – Ivan – Marko – Vaso – Petar – Joko – Rako - Miro – Radule – Luka – Maraš – Miloš – Stamat\– Perko – Duka – Kosta – Gojko – Đurđe – Panto – Gavrilo – Jovo – Gojko – Mrnja\(Mrnjavčević).
Rodoslovi Rakovića od iseljenih Kuča ( od Nikezića – Vučevića) :


Radovan – Radosav – Stevan – Milun – Vukadin – Blago – Novo – Mićun – Vuko – Radič – Janko – Vuča – Vuksan – Jovan – Sekula – Niko – Radičko – Nikeza – Marin – Panto – Gavrilo – Nenad – Gojko – Mrnja . Ili:

Saša – Dragan – Milisav – Milovan – Božo – Tomo – Pero – Rako – Periša – Janko – Vuča – Vuksan – Jovan – Sekula – Niko – Radičko – Nikeza – Marin – Panto – Gavrilo – Nenad – Gojko – Mrnja.
Ili:
Milorad – Radomir – Milorad – Velimir – Ivan – Marko – Tomo – Pero – Rako – Periša – Janko – Vuča – Vuksan – Jovan – Sekula – Niko – Radičko – Nikeza – Marin – Panto – Gavrilo – Nenad – Gojko – Mrnja.

Rakovići od Drekalovića - Popovića:


Nemanja - Ivan – Mirko – Dušan – Ivan – Marko – Miljan – Rako – Petar – Bele – Martin – Kasom – Nikola – Otaš – pop Mirčeta – Iliko (vojvoda) – Lale (vojvoda) – Drekale(vojvoda) – Nikeza (vojvoda) – Marin – Panto (vojvoda) – Gavrilo (Grča) – Nenad – Gojko (vojvoda) – Mrnja Mrnjavčević.
Ili:
Aleksandar – Miodrag – Mićo – Velimir – Ivan – Marko – Miljan – Rako – Petar – Bele – Martin – Kasom – Otaš – Mirčeta – Iliko – Lale – Drekale – Nikeza – Marin - Panto – Gavrilo – Nenad – Gojko – Mrnja.
Ili:
Tomo – Spasoje – Joko – Ivan – Pejo – Otaš – Mirčeta – Iliko – Lale – Drekale – Nikeza – Marin – Panto – Gavrilo – Nenad – Gojko – Mrnja.

Rakovići od Drekalovića – Vujoševića:

Tomo (Tomovići) – Miloš – Milovan – Krle – Jovan – Nikeza – Marko – Vujoš – Lale – Drekale – Nikeza – Marin – Panto – Gavrilo – Nenad – Gojko – Mrnja.
Ili:
Rako – Vuko – Radosav – Veliša – Marko – Nika – Raketa – Boško – Premo – Marko – Vujoš – Lale – Drekale – Nikeza – Marin- Panto – Gavrilo – Nenad – Gojko – Mrnja.
Ili:
Rako – Đuro (Đurići) – Stanoje – Mijo – Šćepo – Vujoš – Lale – Drekale – Nikeza – Marin – Panto – Gavrilo – Nenad – Gojko – Mrnjač.

Dučići - Rakovići:


Marko – Dimitrije – Blagota – Luka – Vuko – Maraš – Ceko (Cekovići) – Miloš (Mustafa) – Radule – Luka – Maraš – Miloš – Stamat – Perko – Duka (Dučići) – Kosta – Gojko – Đurđe (Đurđevići) – Panto – Gavrilo – Nenad
– Gojko– Mrnja.
Ili:
Rako – Savo – Jovan – Rako – Radovan – Janko – Rako (Rakovići) – Miro – Radule – Luka – Maraš – Miloš – Stamat – Perko – Duka (Dučići) – Kosta – Gojko – Đurđe (vojvoda) – Panto (vojvoda) – Gavrilo (Grča) – Nenad – Jovan (Jovo) – Gojko – Mrnja.

Neki Rakovići bi mogli imati i ovakav rodoslov:

Pero (Perovići) – Martin (Rajkovići) – Deda – Maraš (vojvoda) – Stanko (vojvoda) – Dreca (vojvoda) – Deda (vojvoda) – Andrija – Petar – Panta (vojvoda) – Gavrilo (Grča) – Nenad – Gojko (vojvoda) – Mrnjač.
Ili:
Ivan – Dragan – Milo – Arso – Radovan – Janko – Rako (Rakovići) – Miro – Radule – Luka – Marale – Miloš – Stamat – Perko – Duka (Dučići) – Kosta – Gojko – Đurđe (vojvoda) – Panto (vojvoda) – Gavrilo – Nenad – Jovo – Gojko (vojvoda) – Mrnjač (Mrnjavčević) Itd.

POTOMCI JANKA VUČINA

Janko Vuče Vuksanova imao je sinove: Perišu i Radiča. Periša Jankov imao je sinove: Jovana, Nova, RAKA i Dreka. Jovan je imao : Stojana i Vulja (Vula). Stojan je imao: Božinu i Stanišu. Božina Šćepa, a on Boja (1859-25.11.1913), koji je poginuo u bitci na Barnjadoltu. Bojo je imao sinove: Boška (1894-1945), Božinu, Bogića (1883-1913) i Velišu (1887-1913). Boško Bojov je imao Božinu. Bogić je poginuo, kao poručnik na Barnjadoltu, a Veliša je umro od rana na Cetinju. Staniša Stojanov je imao: Nova i Miljetu. Novo je imao: Vukića, Vujadina, Milovana i
još dvojicu. Vukić i Milovan su bez potomstva. Miljeta Stanišin je imao Radovana i RAKA.
Radovan (1896-1966) je imao: Mila (1923-1983) i Jovana. Milo Radovanov ima Iliju (1950- ), Ljuba 1953 i Brana. Jovan Radovanov ima: Sava, Bora i još jednog. Savo Vuka, a Boro Nikolu.
Vulje (Vule) Jovana Perišina ima: Bešu, Stanoja, Nikolu i Draga. Beša i Stanoje su bez potomstva, a Nikola ima: Sava, Radoja i Pauna. Radoje ima: Miljetu, Jola (1897- ) , Stojana (1900 - ) i Spasa. Miljeta (Mileta) nema potomaka. Jole ima: Vlada, Petra (1929 - ), Ljuba i još jednog.Vlado ima šest sinova. Stojan Radojev ima Vida, a on Bata. Spaso živi u Đakovici. Ima Ratka, a on jednog sina. Paun Nikolin ima Vulja i Pavla. Vulje (Vule) nema potomaka, a Pavle ima: Božidara (1939 - ), Branislava (1950- ) i Svetozara (1937- ). Svetozar ima Dragana, Mirka i Sretena. Od Draga Vuljeva je nastao novi rod DRAGOVIĆI.
Novo Periše Jankova imao je: Tomaša i Otaša. Tomaš ima Radovana, koji je poginuo 02.08.1876. godine na Fundini. Radovan je imao Ivana (1875-1913) koji je poginuo na Barnjadoltu. Ivan je imao: Spaha (1903-1985) i Iliju (1895-1982.) Spaho ima: Uroša (1937- ), Radoša (1939- ) i Vidaka. Uroš ima Slobodana (1968- ). Ilija je živeo u Dobruši, a imao je: Miladina (1924 - ), Rajka, Vučetu (1937 - ) i Radisava (1941- ). Vučeta ima Dejana, a Radisav Vanju. Otaš (Oto) Novov imao je: Joka, Bora, Miraša i Miljana. Boro je imao: Spaha i Jovana. Spaho ima Novaka, a Jovan Arsa i Nikolu. Arso ima Velimira, a Nikola Jovanov Jovana, koji takođe ima Nikolu. Miraš Otašev je imao: Aleksu, Vojina i Vidaka. Aleksa i Vojin nemaju potomstva, a Vidak je imao: Milutina, Đorđa i Milana. Milutin je poginuo u ratu 1942, Đorđe takođe 1943, a Milan ima sina i unuka. Miljan Otašev je imao: Mijajla (1883-1916), Todora (1885-1918) i Novicu. Mijajlo je imao Miloša (1908-1943), on Zorana , a Zoran Miloša. Todor se 1903. godine odselio u Nikodim i imao je sinove: Veljka (1910-1938) koji nema potomstva, Predraga (1912 - ) i Lazara (1915- ). Lazar ima Veljka. Novica Miljanov ima: Đorđija i Jovana. Jovan ima Mijajla.
RAKO Perišin, unuk Janka Vuče Vuksanova, imao je Dragišu (Draga), Petra (Pera) i Jovana (Joka). Drago sa ženom Bojanom je imao: Janka, Sava i NOVA. Janko izgleda nije imao svojih potomaka, a Savo je imao: Radula, Stanišu i Iliju. Radule nije imao potomaka. Staniša je imao: Đoka, Milića i Miletu: Milić Stanišin (1889- ) imao je Dragana, a Mileta Vojislava. Ilija Savov je imao: Radisava (1885- ). Radovana, Lazara (1903- ) i Jovana. Radisav Ilijin ima Sava, a ovaj Rajka i Dragutina. Lazar je imao Milana, koji nema potomstva, a Jovan Ilijin Slobodana, koji ima Iliju.
NOVO Draga RAKOVA, imao je dva sina: Mitra (ili Mirka), rođen ( 1856-1912), poginuo na Ćaf Kiši. Drugi sin verovatno nije imao potomstva. Mitar Novov je imao: Perka (1877-1913), koji je poginuo na Barnjadoltu, Gavra
(1885-1971), Pavića (1890-), Arsa (1888-1971) i Aleksu. Perko je imao Dušana (1911 - ), a on Zvonka koji je imao dva sina. Gavro Mitrov (1885-1971) imao je : Stefana (1931-1982), Radomira (1921- ), Andriju (1927 - ) i Mojsija (1931 - ). Stefan je imao: Predraga (1965 - ) i Nebojšu (1963 - ), Radomir – Rajka (1948 - ), Andrija Aleksandra, a Mojsije Miodraga (1958 - ). Pavić Mitrov (1890 - ) imao je: Nova, Veselina (1930 - ) i
Veljka (1925 – 1934). Novo Pavićev ima Igora. Arso Mitrov je imao: Radosava (1920-1943),
Miladina (1922-1953), Nikolu (1930 - ), Marka (1934 – 1984), Vlada (1926 - ), Draga (1926 – 1944) i Dragoljuba (1928 – 1930). Radosav, Drago i Dragoljub nisu imali potomke. Miladin je imao: Milutina (1952 – 1953), Mirka
(1954 – 1955), Ratka (1946 - ), Radisava (1965 - ), Radovana (1948 – 1993) i Ranka (1969- ). Milutin i Mirko
su umrli još kao djeca. Ratko ima Milutina, a Radovan Igora i Mirka.
Petar (Pero) RAKOV imao je TOMA, a on: Šćepa i Boža. Šćepo je imao: Krsta i Velišu. Krsto je bez potomaka, a Veliša ima Božinu koji ima četiri sina. Božo Tomov je imao Milovana, koji je poginuo na Barnjadoltu. Milovan je imao Milisava koji ima Dragana, a on Sašu.
Joko RAKOV, bio je poznati šaronjar i prvi narodni ljekar u Kučima. Imao je: Dragoja i Pauna. Dragoje je imao Radovana, a ovaj Nikolu (1895 - ) koji nije imao potomstva i Novaka koji je imao: Nikolu, Sretena i Čeda. Nikola Novakov ima: Rajka i Dragana, a Dragan Nikolu. Sreten Novakov ima Branka i Nevenka, a Čedo Novakov: Novaka i Iliju.
Paun Lazov (Jokov ?) je imao šest sinova: Velišu, Rista, Pera, Krsta, Ćirka i Miljetu. Veliša i Miljeta nijesu imali potomaka, dok je Risto imao: Zariju (Zaka) (1874 – 1913) koji je poginuo na Barnjadoltu i Mićuna koji nije imao potomstva. Zarija Ristov je imao Miloša (1911-1993), a on: Milenka, Spasoja, Petra, Rajka i Spasa. Spaso je bez potomstva. Milenko ima Vaska, Spasoje Zorana, Petar Predraga, a Rajko ima dva sina. Pero Paunov ima Mila (1895 - ), a on Petra i još jednog sina. Petar ima Nikolu koji živi u Australiji. Krsto Paunov ima: Nikolu (1883 - ) i Sava (1893 - Nikola Krstov ima Milivoja (1923 - ) i Miljana (1919 – 1945) koji je bio iseljen. Milivoje Nikolin
ima: Cvetka (1949 - ), Miroslava (1953 - ) i Nikolu (1954 - ). Savo Krstov (1893 - ) ima Vasilija (1922 – 1991), a on Sava (1956 - ) i Zvonka (1963). Ćirko Paunov imao je Petra koji je umro 1918. godine i nije ostavio potomstvo.
Dreko Nikezić, sin Periše Janka Vučina , imao je Đeka, on Stefana, a ovaj Penja koji je imao:
Mijajla (1879 – 1913), Vlada (1879 - ), Marka 1881 i RAKA (oko 1880
Vlado i Marko nemaju potomke, Mijajlo je imao Milutina (1914 -1943) koji nema potomstvo, a RAKO ima: Radomira (1923 - ), Mirka (1926 - ), Labuda (1923 - ), generala Iliju (1924 - ) i Stefana (1932 – 1984). Mirko Rakov ima
Vučinu. Labud Petra i Radovana. Petar Nikolu, a Radovan Milana. Ilija ima Srđana i Gorana, a Srđan Stefana. Stefan Rakov ima Željka koji ima jednog sina.
Radič Janka Vuče Vuksanova imao je: Vuka i Rada. Vukovi potomci su VUČEVIĆI, a Radevi NIKEZIĆI. Vuko je imao Mićuna, a ovaj Nova. Novo Mićunov je imao: Blaga, Milovana i Đura. Od Đurovih potomaka razvio se novi rod ĐURIĆI. Blago je imao Vukadina, a on Miluna i Radosava. Milun je imao: Stevana, Radovana i Kristivoja, Stevan Radosava, a on Radovana i Dragana. Radosav Vukadinov imao je Martina i Jova (1903- ). Martin je imao Milutina (1928- 1944) bez potomstva. Milovan Novov je imao Ljakića, a ovaj Miljana i Sava (1886-1956).
Miljan je imao: Nova (1894 - ), Nikolu (1895- ), Vasa, Miloša i Petra. Od njih jedino Petar ima potomstvo i to Aleksandra (1937 - ), koji ima Petra (1964 - ) i Dragana (1968 - ). Savo Ljakićev (1886 – 1956) imao je Šćepana, Iva i Mitra (1906-1988). Ivo i Mitar nemaju potomke, a Šćepan (1910-1991) ima Velimira (1950 - ), Đorđija (1951- ) i Rodoljuba (1953 - ). Velimir ima Dejana, a Rodoljub Sašu.
Rade Radičev je imao Nikolu, on Mitra, a ovaj Stojana. Stojan je imao Jovana (Joša), a on Spasoja (1890-1976), koji je imao: Božidara (1896- ), Milorada (1927 - ), Miljetu (1942 - ) i Đoka (1939 - ). Đoko nema potomstva, Božidar ima Petra, Milorad Veselina, a Miljeta Jovana (1969 - ), Gorana (1970 - ) i Neđeljka ( 1977 - ).
Od Mitra Nikolina razvio se novi ogranak MITROVIĆI.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

NIKEZIĆI I VUČEVIĆI

Napred, u opštem dijelu ove knjige, više je rečeno o Mrnjavčevićima i njihovim potomcima, pa neću opširnije pisati o nastanku njihovih pojedinačnih rodova i bratstava, izuzev o nekim njihovim iseljenim potomcima – Nikezićima, Vučevićima i Drekalovićima, od kojih je nastalo bratstvo R A K O V I Ć I, ali ću šematski prikazati nastanak tih
rodova, kako bi se čitalac mogao lakše snaći i bolje razumjeti neke činjenice iz ovog izlaganja, počevši od Mrnje Mrnjavčevića – kao zajedničkog rodonačelnika svih kasnije nastalih rodova i bratstava, uvrstivši ovde i Drekaloviće, s s sobzirom da je i rodonačelnik Drekalovića (Drekale) još kao dijete živeo i odrastao kod Nikeze Marinova Mrnjavčevića, a možda je bio i njegov potomak.
Mrnja Mrnjavčević, imao je tri sina: Vukašina (kralja), Gojka (vojvodu) i Uglješu (despota). Vukašin je imao takođe tri sina: Marka, koji je poznat kao Marko Kraljević – Turski vazal koji je poginuo 1395. godine na Marici, Andriju i Dimitrija. Gojko, koji je živeo do 1371. godine imao je Nenada, a ovaj: Đurđa, Gavrila (Grču) i Lazara. Đurađ je imao Gojka, a Gavrilo Panta (vojvodu). Vojvoda Panto je imao: Petra, Đurđa (vojvodu), Marina, Tiha i
Aleksu (Lješa). Marin je imao: Vuksana i Nikezu.
Nikeza Marinov, bio je vojvoda u Kučima. Sa prvom ženom imao je sina Radička, od kojeg se razvilo novo bratstvo NIKEZIĆI, a prema predanju oženio se sa drugom ženom Marom koja je navodno dovela sina Drekala od kojeg se razvilo posebno bratstvo DREKALOVIĆI. Prema nekim predanjima i Drekale je bio sin Nikezin koji je kasnije postao vojvoda u Kučima.
Sasvim je moguće da je Drekale to zvanje i titulu dobio po naslednom dinastičkom pravu, s obzirom da je Nikeza bio vojvoda u Kučima, a ne da su ga Kuči sami izabrali ili da im ga je neko sam sa svojim predlogom tako olako
mogao nametnuti, kako se već pominje i kazuje u nekim pričama i predanjima.
Radičko Nikezin imao je sinove: Adžiju i Nika. Adžija je živeo sa ženom Jelikom, a Niko je imao sina Sekula,
koji je imao Jovana, a on Vuksana. Vuksan je imao četiri sina: Martina, VUČU, Stijepa i četvrtog kojem nije poznato ime. Martin je imao: Otaša, a on Sekula (Durka), od kojeg je nastao rod Durkovići. Stijepo je imao: Prelju i Dmitra od kojeg je nastao rod Dmitrovići (Mitrovići).
VUČA Vuksanov, od kojeg je nastalo bratstvo VUČEVIĆI, rođen je oko 1670. godine. Imao je sinove: Nika i Janka. Niko je imao Ivana, a on Sava. Savo (1750-1831), imao je: Ljaka, Šćepa i Miloša. Ljako (1800-1856), imao je Ivana, Zeka i Marka. Ivan (1840-1875), imao je Stojana (1838-1913), a on: Raduna (1870-25.1.1913), koji je poginuo na Barnjadoltu, Novicu (1876-1919), Filipa (1886-1972) i Radosava (1880-1912)- poginuo na Ćaf Kisi. Radun Stojanov imao je Pavla (1900-1919), Novica - Janka (1919-1944), Filip - Sava (1926- ), Milisava (1933- ), Vojina (1937- ), Gavra (1934- ), Radoja (1923- ) i Radivoja. Savo Filipov ima Slobodana (1959- ), a on Ognjena (1990. ) i Damjana rođenog 2001. godine. Milisav Filipov ima Radosava (1971- ). Zeko Ljakov (1870-1913) imao je Maša (1853-1913 , poginuo 25.1.na Barnjadoltu). Mašo je imao Radisava (1889-1913) i Punišu (1885-1961). Puniša je imao: Ljubomira (1915-1918), Rajka (1917-1925) i Miladina (1923-1944).
Marko Ljakin (1822 - 1894) imao je Vasa (1853-1925). Vaso je imao: Zariju (1875-1961), Miliju (1932-1952), Rada (1883-1958) i Velja (1899-1954). Zarija je imao Miloša (1922- ) i Mila (1925-1944). Miloš
Zarijin (1922- ) ima Miodraga (1956 - ) i Milutina (1959 - ). Milija Vasov
(1878-1952) ima: Gojka (1932 - ), Milorada (1940 - ), Goluba (1936- ), Miljetu (1927 - ) i Radonju (1929 1971). Gojko Milijin ima: Miroslava (1957- 1973), Božidara (1959- ) i Ljaku (1968- ).
Golub Milijin ima Slavka (1966- ) i Obrada (1980 - ). Slavko ima Stefana 1994. Miljeta Milijin ima:
Vukmana (1963-1963), Zorana (1964 - ) i Dejana (1972 - ).
Janko Šćepov, (rođen 1803 – 1865) imao je Rista (1825-1881), a Risto: Joša (1854 – 1909) i Miluna (1859-1936). Jošo je imao: Vukolu (Vuka) (1886-1953), Nikolu, Luku i Pauna ( - 1918). Milun Ristov je imao: Petra (1893-1913, poginuo na Barnjadoltu), Radosava (1891-1919) i Stefana (1898 - ). Stefan Milunov je imao: Marka
(1932 - ), Veljka (1939 - ) i Nikolu (1932 - ). Nikola Stefanov imadva sina.
Božo Miloša Savova, rođen je 1821-1895. Imao je Nikolu (1869-1962), Marka (1881-1941) i Đoka (1879-1912. ). Nikola je imao: Jovana (1893-1928), Milovana (1909-1943), Radovana (1895- ) i Mijajla (1908- ). Jovan i Milovan nemaju potomstvo, a Radovan ima: Božidara (1950- ) i Branka (1953- ). Mijajlo Nikolin ima: Miloša
(1950- ) i Velizara (1958- ). Marko Božov je bez potomstva , a Đoko ima: Šćepana (1914-2001) i Ljubišu
(1918- 1932) . Šćepan ima : Radivoja (1978 - ) i još jednog sina. Živeli su u Dološaju na Kosovu.
Milić Miloša Savova, rođen je 1805. godine. Živeo je na Bezjovu u Kučima, gde je i poginuo u boju na Selištu 15.o8.1876. godine. Imao je: Iliju (1843– 1918), Miloša koji je poginuo na Kakarickoj Gori (26.o8.1876.) i Novaka
(1845- 1918). Ilija Milićev je imao: Mila (1889-1906), Vukajla (1881 – 1955), Radoša (1887 – 1912) i Krsta (1874 – 1947). Vukajlo ima: Pera (1923 – koji živi u Novom Beogradu) i Nikolu (1928-1951) Pero ima Dragana (1950 - ) i Nikolu - ). Dragan ima Vuka (1976- ), a Nikola Nemanju (1980- ). Radoš Ilijin nema potomstva, a Krsto ima: Milorada (1922- ), Vučetu (1926- ), Blaža (1932-1991) i Aleksandra. Milorad Krstov ima: Milana
(1951 - ) i Dragana (1967 - )Milan ima: Krsta (1977 - ) i Vukašina (l985 - ). Vučeta Krstov ima: Gorana (1960- ), a on Nemanju (1990). Blažo Krstov nema potomaka, a Aleksandar ima Dragana i Slobodana..
Novak Milića Miloševa imao je: Milutina (1878 – 1918), Miloša (1882 – 1918), Radoja i Špira, koji nisu imali potomstva.
- Veliki broj Nikezića i Vučevića, poginuo je u raznim borbama i bojevima:
NIKEZIĆI: Zarija Ristov (r.1875), Milovan Božov (r.1878) i Perko Mirkov (1878), poginuli su 25.01.1913. godine na Barnjadoltu, Mitar Novov (1856) 02.09.1912. na Ćaf Kiši, Mihailo Penjov (18..) – umro 1915, Drago Arsov (1926) – 1944 na Sjekirici – Čakor, Radosav Arsov (1920) – 26.06.1943 straljan na Zabjelu kod Podgorice, Jovan Ilijin (1905) – 21.10.1941 streljan na Bioču, Radomir Gavrov (1921) – član KPJ 1941, Petar Nikezić (18..) – 06.06.1918. godine itd.
VUČEVIĆI: Ilija Miljićev (18..) – 26.08.1876 na Kakarickoj Gori, Milić Milošev (18..) – 15.08.1876. na Selištu, Radovan Tomašev – 02.08.1876 na Fundini, Bojo Šćepov (1860), Bogić Bojov (1884), Ivan Radovanov (1896), Mašo Zekov (1854), Petar Milunov (1893) i Radun Stojanov (1870) poginuli su 25.01.1913. godine na Barnjadoltu, Božina Stojanov (18..) – 191. ? ?, Veliša Bojov (1887) 25.01.1913 umro od rana na Cetinju, Miloš Milićev (18..) 191. na Orahovu, Radosav Stojanov (1880) – 02.09.1912 Ćaf Kiša, Đoko Božov (1879) – 16.05.1918 u Vuksanlekićima, Milutin Novakov (18..) – 191.. na Kutima, Novak Milićev (18..) – 16.07.1918 u Vuksanlekićima, Jole Radojev (1894.) – 03.06.1943 umro u logoru Bar, Milovan Nikolin (1909) – 20.02.1943 na Ivanovo Sedlo, Pero Jolev (1922) – 03.12.1942 Bogdanov kraj, Nikola Jovanov (1914) – 1941, Milovan Nikolin (r.1909) i mnogi drugi

SLIČNOSTI MEĐU RODOVIMA


U nekoliko navedenih istoimenih rodova tj. prezimenjaka i prezimena, kako u Kučkim bratstvima Mrnjavčevićima i Drekalovićima, isto tako i u Piperima, Bratonožićima i mnogim drugim plemenima i bratstvima, ima istih prezimena koja uopšte nijesu od istog roda niti od jednog praoca, odnosno rodonačelnika, što znači da nemaju
nikakve veze sa svojom lozom jer su ti rodovi i prezimena nastajali po istom principu, najčešće po imenima pojedinih predaka. Isto tako i među tamošnjim bratstvima ima dosta rodova koji nisu u bliskom srodstvu i ako imaju ista prezimena.
Kao što u Bratonožićima i u Piperima ima mnogo rodova isto – prezimenjaka, a nemaju ništa zajedničkog, naprimer sa Drekalovićima ili Mrnjavčevićima, kao što su ''Bratovi'' potomci: Boškovići u Potkršu i u
Seoštici, ili Manojlovići u Kiselici, tako i Kuči - RAKOVIĆI potiču od nekoliko rodonačelnika, od kojih su se razvila posebna bratstva kao naprimer: RAKOVIĆI – Dučići i Dučići – RAKOVIĆI (Mrnjavčevići), od RAKA Mira Radulova – praunuka Luke Maraševa, zatim RAKOVIĆI od Nikočevića tj. Kaluđerovića u Zeti, te verovatno i RAKOVIĆI od iseljenih Kuča (Drekalovića) – Nikezića, odnosno Vučevića sa Bezjova i Orahova u Vasojevićima, Beranama i mnogim mestima po Srbiji. Što je ovde navedeno za Mrnjavčeviće isto važi i za Drekaloviće, a pošto
se pleme Drekalovića veoma brzo namnožilo i kako sam to već rekao, pleme Drekalovići čine više od polovine celokupnog Kučkog stanovništva, a Ilikovići čine više od jedne polovine Drekalovića, to neću detaljnije razlagati pasove, odnosno rodoslove svih rodova, jer to može uraditi bilo ko iz svih pojedinačnih rodova, ukoliko ga to bude zanimalo i interesovalo, već ću navesti samo nekoliko primera ovih sličnosti među tim bratstvima i rodovima:

VUJOŠEVIĆI:

1. Vujoševići (Drekalovići od Vujoša) na Kosoru, na Ubaocu i Zagredi,
2. Vujoševići (Mrnjavčevići) u Orahovu i u Srbiji,
3. Vujoševići (Drekalovićki rod) u Mrkama – Piperima,
4. Vujoševići (rod Lumovića) – Piperi u Crncima i Kopilju.

MIJOVIĆI:

1. Mijovići (Drekalovićki rod) na Liještima, Raćesima,Bioču, Baru, Cetinju itd.
2. Mijovići (Janići) u Crncima – Piperima, od Mija,
3. Janići (Mijovići) na Ucinj, u Srbiji, kao i od Mrnjavčevića u Gornjoj Kržanji.

PETROVIĆI:
1 Petrovići (Drekalovićki rod – Ilikovići) na Kosoru, i na Bioču,
2 Petrovići (od Gojaka Mijaljeva – Piperi) sa Svite, u Spužu, Podgorici, Lijevoj Rijeci, Zeti, (Vuškovići) na Cetinju, u Lukovu kod Nikšića i u Topličkom okrugu u Srbiji,
3 Petrovići (sve od jednog bratstva Petrovića u Piperima u selu Ožezima,
4 Petrovići (Piperi) bratstvo u selu Petrovićima,
5 Petrovići (Bratonožići – od Bratovog roda) u Klopotu.

VUKSANOVIĆI:

1. Vuksanovići (Drekalovići od Ilikovića) na Bioču, Donjem Stravču
2. Vuksanovići (Lazovići – Drekalovići od Ilikovića)
3. Vuksanovići (u Piperima – rod bratstva Ulića i Đikanovića koji potiču od roda ''Mrke'').

POPOVIĆI:


1. Popovići (Drekalovićki rod od Ilikovića – od popa Mirčete) na Ublima, na Skoču, pod Krš Sokolov, na Pazarištu, u Pokrajnicama, u Maslinama, Novom Selu, Vrbici, Fundani, u Gornjem i Donjem Medunu, u Doljanima i Zaostru u Vasojevićima.
2. Popovići (Bratonožići) na Medunu.
3. Popovići (Lazarevići i Ivančevići – Piperi) bratstvo u Blizni,
4. Popovići (Bližnjani) u Milunovićima – Piperi,
5. Popovići (Bližnjani) u Podgorici, u Grbama kod Spuža, u okolini Peći i u Srbiji (u Ivanovoj Kuli – srezu Kosaničkom),
6. Popovići (Lalići, Golajići, Buljanovići, Belovići, Dimitrijevići i dr. - bratstvo u Crncima) – Piperi,
7. Popovići (u Piperima) staro bratstvo na Stijeni.


SAVOVIĆI:

1. Savovići (Drekalovići – od Vujoševića) na Kosoru, D. Momču i G.Kržanji,
2. Savovići – Čarapići (od Drekalovića – Vujoševića) na Ubaocu,
3. Savovići (Piperi) bratstvo na Stijeni,
4. Savovići – Janići (Piperi) u Crncima.

VUJADINOVIĆI:

1. Vujadinovići (Drekalovići od Vujoševića) u Gornjem i Donjem Momču,
2. Vujadinovići – Janići (Piperi) od Pipinih potomaka (od Vuke) u Crncima.

LJAKOVIĆI:

1. Ljakovići (Drekalovići – od Vujoševića) u Gornjem i D. Momču i Vrbici,
2. Ljakovići (od Bratovih potomaka, od Ljuma) u Seoštici u Bratonožićima.

DEDIĆI:

1. Dedići (Drekalovići od Vujoševića) u Brskutu, i na Ublima,
2. Dedići (Mrnjavčevići) u Orahovu.

VULETIĆI:

1. Vuletići ( Drekalovići od Vujoševića) u Brskutu,
2. Vuletići (Ljumovići) od Pipovih potomaka – Piperi, bratstvo u Crncima.

BOŽOVIĆI:


1. Božovići (Drekalovići od Vujoševića) u Zagredi – Kučima,
2. Božovići (Piperi) bratstvo u Crncima,
3. Božovići (Piperi) u Spužu, u Golubovcima (u Zeti), u Podgorici, na Cetinju, u Kolašinu, u Srbiji i drugim krajevima,
4. Božovići (Vukotići, Vojvodići) bratstvo na Stijeni i Radovču.

RADEVIĆI:

1. Radevići (Drekalovići od Čejovića) na Kosoru,
2. Radevići (u Piperima – razrod - Lumovića) na Kopilju,
3. Radevići (u Piperima – rod bratstva Buljevića).

MATOVIĆI:

1. Matovići (Drekalovići od Čejovića) na Kosoru i na Ublima,
2. Matovići (u Piperima) ogranak bratstva Dragišića,

PRELJEVIĆI:

1. Preljevići (Drekalovići - od Čejovića) na Ublima, Kosoru i na Stravču,
2. Preljevići Mrnjavčevići) u Kolašinu i u Srbiji.

JOVANOVIĆI:

1. Jovanovići (Drekalovićki rod – od Jovana, ogranak Vujoševića) u Morači,
2. Jovanovići (''Bratovi'' potomci u Bratonožićima) od Lutovaca u Lutovu,
3. Jovanovići (Grdanovići – rod Đurkovića od Pipinih potomaka ''Grdana'' ) u Raslovićima – Piperima,

JANKOVIĆI:

1. Jankovići (Drekalovićki rod – od Janka Stankova, ogranak od Nikezića – Vučevića – iseljenih Kuča iz sela Bezjova) u selo Ravni u Morači,
2. Jankovići (od Mijuškovića) iz Pješivaca – od kneza Mijuška.

PAVIĆEVIĆI:

1. Pavićevići ( Drekalovići od Čejovića ) na Ublima i u Brezojevcima,
2. Pavićevići ( u Bratonožićima od ''Bratovih'' potomaka) na Pelevu Brijegu, u Zeti i u Srbiji.

ĐURĐEVIĆI:

1. Đurđevići (Mrnjavčevići) na Liještima, u Orahovu, Ublima i Podgorici,
2. Đurđevići – Nekada na Ublima, a sada muslimani u Podgorici.

KUĆANI:

1. Kućani (Mrnjavčevići) u Orahovu,
2. Kućani – staro bratstvo

PERKOVIĆI:

1. Perkovići (Mrnjavčevići) u Donjoj Kržanji,
2. Perkovići – katolici Ljuhari u Fundani.

PERIĆI:

1. Perići (Mrnjavčevići) u Orahovu,
2. Perići – iseljeni stari Piperi (sada žive u Srbiji u Mionici u srezu Kolubarskom – potiču od Ćosića.

DMITROVIĆI:

1. Dmitrovići (Mrnjavčevići) u Bezihovu, Gornjem i Donjem Momču, u Gornjoj Kržanji,
2. Dmitrovići (''Bratovi'' potomci na Pelevu Brijegu i u Srbiji).

JANIĆI:

1. Janići (Mrnjavčevići – Mijovići) u Srbiji i na Ucinju,
2. Janići (Mijovići, Vujadinovići, Vukašinovići, Vučinići, Savovići, Pulevići, Šuševići, Novakovići i drugi)
bratstvo u Crncima, na Kopilju, i u Piperima od Pipovih potomaka.
3. Janići (od Pipovih potomaka u Piperima) u Srbiji u Valjevskom i Kruševačkom okrugu.

MIRKOVIĆI:

1. Mirkovići (Ljuljanovići) – rod Mrnjavčevića u Srbiji,
2. Mirkovići (Lutovci od ''Bratovih'' potomaka) u Lutovu.

PAJOVIĆI:

1. Pajovići (Mrnjavčevići od Vujoševića) hrišćani i muhamedanci u Vladnama
2. Pajovići – Arbanasi u Lazorcu.

VUČEVIĆI:

1. Vučevići (Mrnjavčevići ) u Bezihovu, Gornjem i Donjem Momču, Kolašinu i Srbiji (od ovih Vučevića su RAKOVIĆI u Vasojevićima – od RAKA Stankova i RAKA Perišina.
2. Vučevići od Đelevića u Bratonožićima u Viocu ( od ''Bratova'' potomstva).

L e v o r e č a n i i V a s o j e v i ć i

U Lijevoj Rijeci, koja je pripadala Vasojevićima, godine 1820. rođen je vojvoda Miljan Vukov u selu Lopatama. Otac mu Vuko i majka Jokna imali su pored njega još tri sina: Milovana, Đoka i Dmitra, kao i dvije kćeri. Miljan je bio treći po redu sin Vukov koji se po širem bratstvu prezivao RAJEVIĆ, a po užem je pripadao Vešovićima. Kasnije je Miljan osnovao svoju porodicu Vuković po ocu Vuku. Geneologija Miljanova, od
njega do Vasa bila je: Miljan – Vuko – Spaho – Vešo – Radule – Raketa – Rajko – Manojlo – Đuro – Rajo – Vaso.

Miljan Vukov je jedno vrijeme bio barjaktar. Barjak je naslijedio od njegovog bratstvenika Veka Miloševa Rajevića, koji su Levorečani dobili od Karađorđa Petrovića, a predao im ga je Hadži Prodan. Zbog tog barjaka došao je u sukob sa svojim stričevima: Radonjom Spahovim i Stanojem Vulevim, pa je otišao na Cetinje kod knjaza Danila gde se sa njim sprijateljio i pobratimio, te ga je knjaz Danilo postavio za vojvodu Vasojevićkog. Od tada je Miljan Vukov uporno radio na odvajanju Vasojevića od Turske vlasti i drugih Crnogorskih plemena koja su imala bilo šta zajedničkog sa Turcima. Na tom planu je u potpunosti uspio i 1858. godine pleme Vasojeviće je odvojio od Kuča i Turskog uticaja, te ga pripojio Crnoj Gori, osim nekoliko sela oko Lima i Berana, koja su Crnoj Gori pripojena tek 1912. godine.

Kada je došlo do određenih nesuglasica između plemena Kuča i knjaza Nikole, da bi ponizio Marka Miljanova, 1879. godine knjaz Nikola je dao vojvodstvo i komandu nad vojskom Vasojevića, Kuča i Bratonožića Marku Miljanovu, ali je Marko Miljanov stigavši u Vasojeviće mudro postupio sa vojskom Vasojevićkom i Miljanom Vukovim i tako uspio smiriti i zbratimiti dva bratska plemena, ustupivši komandu Miljanu Vukovu za svoje Vasojeviće.

Miljanova brata Đoka ubili su Turci, a on je umro u šestdesetoj godini života, petnajestak dana posle smrti svog sina Todora, koji je umro vrlo mlad u svojoj 33. godini života.

Godine 1780. u selu Vinickoj rođen je Mojsije Zečević, iguman manastira Đurđevi Stupovi. 1824. godine prebjegao je u Lijevu Rijeku, ispred Turske najezde, gdje se sklonio kod svojih rođaka, a odatle je prešao u manastir Moraču. Iz manastira Morače ponovo je prebjegao u manastir Cetinje, gde je duže vremena ostao kod vladike Petra I i Petra II Petrovića.

On je i napisao čuveni Vasojevićki Zakon u 12 tačaka, koji je ujedno bio prvi pisani Zakon u Crnoj Gori.

Č E V LJ A N I



Čevo je dalo veliki broj Nikolića koji su tu živeli od davnina. To je omanje bratstvo. Nekoliko porodica se kasnije negde u XVII. vijeku preselilo u Ozriniće, selo kraj Nikšića, a dvije porodice u selo Trepča sa malo ziratne zemlje. Bavili su se stočarstvom i pčelarstvom. Od dvije kuće kasnije bude sedam – osam kuća i više se nijesu ni razmnožavali jer ih je ovoliko bilo i početkom XIX. vijeka. Verovatno su braneći svoju slobodu i nezavisnost, često ginuli u bojevima. Ovi što su se nastanili u Ozriniće vrlo brzo su se namnožili i narasli u dosta jako bratstvo. Za Tursko vrijeme bilo je dosta Nikolića knezova u Ozrinićima, među kojima i poznati knez Vasko Mušov Nikolić (u vrijeme Omer-paše Mostarskog).
Nikolići su pored kneza Vaska imali i drugih dobrih, mudrih i pametnih ljudi , znamenitih i poznatih junaka. Jefto Miletin bio je po mudrosti na daleko čuven, a Jovan Lučin, Sava, Nikola i Mašan Stankovi po svom junaštvu. Iz njihovog bratstva ponikao je i opjevani junak Krsto Nikolić (komandir garde). Krsto se rodio oko 1830. godine. Bili su poznati i njegovi rođaci: Sava, Mirko i Jovan. Od savremenika Krstovih naročito su se isticali: Jovan Lučin, Jefto Miletin i Mašan Stankov, a kasnije i Gorčin Mašanov, koji je prilikom proboja Solunskog fronta pokazao neviđeno junaštvo. Odlikovan je sa dvije Karađorđeve zvijezde i najvećim Francuskim ordenom, ''legijom časti''. Jefto Miletin bio je poznat kao veoma mudar čovek. Bio je komandir, predsjednik Okružnog suda i član Velikog suda na Cetinju. Odlikovanm je Obilića medaljom, Đorđevskim krstom i mnogim drugim odlikovanjima.



P I V LJ A N I

Pivljani su dali dosta čestitih, poštenih i dobrih ljudi i junaka, kao što je bio Šćepan Radojević i drugi njegovi savremenici i plemenici. Šćepan je rođen u Markovini u Katunskoj nahiji na Šćepan- dan 1818. godine. Njegov otac Radoje poginuo je kada je Šćepanu bilo šest mjeseci. Majka mu je ostala mlada udovica sa dvije kćeri i malim Šćepanom. Brzo se udala za jednog Vukotića u Miškovcima, a djecu je preuzeo stric Savelja i njegova majka Stana. Radojev otac bio je Todor pa su se Radoje i Savelja prezivali Todorovići, kao i njihovi savremenici vojvoda Ilija po ocu Đukanu zvao se Đukanović, a prezime mu je Zvicer, serdar Đoko Radović po ocu Radu, a prezime mu je Miljanić, Ćetko Pejov po ocu Peju, a prezime mu je Eraković, Novak Ramov po ocu Ramu, a prezime mu je Jovović i t.d.
Šćepan je učestvovao u svim borbama 1862. godine po Hercegovini. Poginuo je u Dugi Nikšićkoj. Njegov unuk Radoje bio je dobar i čestit čovjek i dobar junak.

B J E L O P A V L I Ć I

Obrađujući pleme Bjelopavlića Petar Šobaić je dao prikaz sela Kolašinovića koje i danas tamo postoji.
Između ostalog Šobaić navodi: ''Nikola Mitrov, unik Bijelog Pavla, imao je trećeg sina RAKA. Ovaj Rako ubije nekog Kadića i pobjegne u Kolašinoviće.
RAKO je imao: Pešu, Nika i Stanka.
Pošli Rakovi sinovi da se sele u Srbiju, pa se u Vasojevićima zaustave Peša i Niko, a Stanko se vrati natrag.
Od one dvojice su Pešići u Vasojevićima. U Bjelopavlićima neka bratstva svoje ove Pešiće, tako da se ne može tačno reći od kojih su, ali je najvjerovatnije da su od ovih iz Kolašinovića''.
Još ranije, a često i sada, neka plemena iz stare Podgorice i Cetinja su područje Kolašina smatrali sastavnim dijelom Vasojevića, pa je tako u narodnom predanju ostalo da su Pešići odselili u Vasojeviće, a u stvari su se iz Kolašinovića naselili u okolinu današnjeg Kolašina: Mateševu, Planinici Barama Kraljskim,
Vranještici, Rečinama i Mušovića Rijeci. Ostala su i do sada obilježja njihovog boravka u ovim selima.
Iznad Mateševa jedna livada naziva se Pešića Luka. U Vralještici postoji Odov Potok, po Odu Miniću, bratstveničkom ogranku Pešića, a na planini Bjelasici i danas postoji Pešića jezero. Današnje Bare Kraljske nazivale su se do prije 150 godina Bare Kolašinovića. Takođe, jedno brdo jugoistočno od Kolašina naziva se Vinića Brdo, a jedan manji zaseok u Selištima, neposredno do Kolašina, naziva se Biočinovići.
Oba ova naziva odnose se na pripadnike bratstava koja su nekada ovdje živjela i doselila se iz Bjelopavlića. Pešići, kao i svi Bjelopavlići slave slavu SVETU PETKU - Petkov dan.
U Kolašinski kraj Pešići su se iz Bjelopavlića bili doselili prije 200 godina, a sada ih u srezu Kolašinskom više nema, sem dvije kuće Minića, a poslednji Pešići su se odselili početkom XIX. vijeka u Gornja sela i Zaostro zbog krvne zavade sa Moračanima. Dosta Pešića je stradalo u Gornjim selima zbog smrti knjaza Danila kojeg je ubio Todor Kadić 1860. godine u Kotoru, pa ih je knjaz Nikola zbog toga progonio i uništavao, tako da su odatle bježali sve do Dečana i dalje.
Seobe stanovništva u ranijoj prošlosti bile su veoma česte. Stanovnici su davali novim naseljima imena odakle su doselili, da bi sačuvali svoje porijeklo . Tako su mogli i Pešići dati ime današnjem Kolašinu, a kasnije seobom i Kolašinu na Ibru, krajem XVII. i početkom XVIII. vijeka.
Takođe je moguće (ali nije utvrđeno niti dokazano), da su neki od ovih RAKOVIH potomaka uzeli prezime RAKOVIĆ – po njihovom pretku RAKU, posebno oni koji su se naselili u Gornja sela (gde spadaju Kurikuće, Glavaca, i.t.d.), jer ima nekih ogranaka ili bratstava RAKOVIĆ koji slave MALU GOSPOINU, kao svoju krsnu slavu.
[justify]

C U C E


U Cucama ima oko 120 porodica Lakovića. Osim na Trnjinama, koje su staro njihovo sedište naseljeni su po mnogim malo – Cuckim naseljima i na Trešnjevi.
Dijele se na Roganoviće, Markoviće, Bigoviće, Stevoviće i Ćosoviće. Sva ova bratstva slave Nikoljdan. O njihovom se porijeklu svuda kazuje isto predanje. Predak Lakovića – Lako, zajedno sa bratom Srdanom uteče pre nekih 13 pasova t.j. oko sredine XVII. vijeka zbog ''krvi'' iz Kuča sa Meduna, a bio je od tamošnjeg bratstva Ljakovića – Drekalovića. Najpre su se njih dvojica nastanili u Riđinama (u Nikšiće) gdje su neko vrijeme živeli i sagradili crkvu Svetog Nikole, ali su i iz Riđina morali bježati, takođe zbog krvi, pa pobjegnu u Cuce, najpre u Srpski Do kod sela Ržanog Dola, a posle se presele na Trnjine. Lakov brat Srdan uskoro preseli sa Trnjina u susedno selo Rovine i od njega su tamošnji Tomanovići.
Lako je imao četiri sina od kojih je jedan od Turaka pobjegao iz Kuča u Hercegovinu i od njega su današnji Radovići i Delibašići. Drugi ode u Grahovo i od njega su Vujačići zajedno sa Bulajićima, a dvojica sa ocem se nastane u Paulove Krše više sela Zalaza, pa se odatle povrate u Cuce na Trnjine, gde i danas žive.
Pejo Lakov je imao sina Radula, a Radule Marka i od njega su Markovići. Mitar Lakov je imao četiri sina: Stanišu zvanog Rogan, Aga, Steva i Šćepana. Od Staniše Rogana su Roganovići, od Aga Ćosovići, od Steva Stevovići, a od Šćepana Bigovići.
Roganovići su od trojice sinova Staniše (Rogana) Mitrova: Mrguda, Baća i Jova. Svoje pasove broje ovako: Marko – Savo – Lazar – Murat – Stano – Mrgud – Staniša (Rogan) – Mitar – Lako. Ili : Novak – Krsto – Petar – Novak – Kezun – Baćo Staniša – Mitar – Lako.
Od Roganovića i to od Baća Stanišina su i Baćići u Valjevskoj Tamnavi, koji slave Sv. Nikolu, zatim Markovići koji su od Marka Radulova – praunuka Lakova. Svoje pasove broje ovako: Marko – Petar – Mašo – Savo – Gojo – Marko (Malenica) – Vukota – Tomo – Marko – Radule – Pejo – Lako.
Rogan je bio knez u Cucama, a 1684. godine pominje se i Lako Pejov, kao knez Cucki.
U knizi ''Stara Crna Gora'' dr. Jovan Erdeljanović (str. 657) kaže za Ratkoviće, po saopštenju Obrena Đurića – Kozića ovo predanje:
'' Ratkovići su iz Ozrinića u Crnoj Gori, odakle su zbog neke krvnine prebjegla prije 330 – 380 godina braća
RAKO i Miloje i naselili se na Prokosu između Ograda i Kunje Glavice. Odatle se RAKO preselio u Konjsko, te su od njega svi današnji Ratkovići, a Miloje je ostao u Prokosu, te su od njega tamošnji Milojevići''.
Ne objašnjava se kako su od Raka nastali Ratkovići, a ne RAKOVIĆI, što bi bilo i logičnije. Verovatno se tu radi o nekom Ratku, a ne Raku, jer na jugo – istoku od sela Kruga u Cucama postoji selište Ratkova Kućišta.
Ovi Ratkovići slave krsnu slavu Svetog Nikolu.

P J E Š I V C I


U Pješivce se nastanilo nekoliko rodova koji vode porijeklo iz Bratonožića: Mijuškovići, Nikčevići i drugi.
Vojvoda Stevan Potolić, rodom iz Banjske kod Raške, poginuo je u bici na Kosovu 1389. godine. Njegovo ime bilo je uklesano (urezano) na freskama Dečanskog manastira. Poslije Kosovskog boja Stevanov sin Sredoje, sa majkom i dva mala brata, pobjegao je iz Banjske u Grudu kod Skadra, gdje se i nastanio, a kada je propala država Ivana Crnojevića iz Grude su se preselili u Bratonožiće.
Sredoje je imao tri sina: Srdana, Radovana i Grujicu. Iz Grude su se u selo Britviće, u Bratonožićima preselili Srdan i Radovan (koji nije imao potomstva), dok je najmlađi Grujica ostao da živi u Grude, gdje je kasnije prešao u islam. Po predanju od poturčenog Grujice ostalo je veliko potomstvo, koje je Turskoj, odnosno Albaniji dalo nekoliko uglednih ljudi.
Srdanovi sinovi su vojvoda Bogdan i Vitko. Godine 1556. vojvoda Bogdan se iz Bratonožića preselio u Pješivce, gdje njegovi potomci i dan danas žive. Bogdan je živio 80 godina (1509 – 1588). Vitko je i dalje ostao u Bratonožićima i od njega je ostalo potomstvo.
Kada je vojvoda Bogdan preselio iz Bratonožića u Pješivce sa sobom je odveo tri sina: Zmijana, Radovana i Vukosava. Ubrzo potom u Bratonožićima mu se rodio i četvrti (vanbračni) sin Gostoje. Kada je Gostoje malo poodrastao majka ga je odvela u Pješivce kod oca Bogdana. Tada je Bogdan već bio podelio svoje imanje na tri sina, pa je ostavio u amanet sinovima da i njemu dadu deo imanja kao svom bratu.
Od Radovana i Vukosava, Gostoja je dobio deo imanja, dok mu Zmijan nije hteo dati ništa, te ga otac Bogdan prokune pa je kasnije od njega ostao veoma mali porod, nikada više od osam kuća. To malo pleme nazvano je po Zmijanu – Zmijanovići.
Radovan i Vukosav su imali veliko potomstvo, od kojeg i veoma dobrih ljudi i junaka. Od ovih Nikčevića, potomaka Stevana Potolića, nastali su sledeći rodovi: Od Radovana su Povijani (Mijuškovići i Kontići), Stubičani ( Nikčevići) i Drenovljani (Perunovići i Backovići).
Od Vukosava (koji je umro oko 1590. godine) su: Vukićevići, Đurovići, Magovčevići, Premovići, Banjevići i
Škuletići.
Od Gostoja su: Lalatovići, Cebalovići, Mrvoševići i Vučinići.
Radovanovi sinovi su: Jovan (1588 – 1656), Pero, Andrija (od njih su Perunovići i Backovići), Ilija i Nikac. Od Radovanova unuka Nikole je opjevani vojvoda Ilija Nikčević, kao i ostala njihova bratstva koja su tako dobila prezimena. Ilija 1690. godine učestvuje sa uskocima u ratu protiv Turaka koji su napali na Moraču. Kada su Turci napali na Pješivce 1695. godine u narodnoj pjesmi se pominje pogibija Pješivačkih junaka.
'' Nikčevića pogibe četiri,
Pogiboše dva Mijuškovića,
I sokole Kontiću Jovane,
Pogibošeвdo dva Đurovića,
Raniše se tri Vukićevića,
Magovčević tu pogibe Siмо
Pored njega RoganovićвŽivko,
A Rani se vojvoda Ilija''.
Odвvojvode Ilije ostali su sinovi: Batrić, Živko i Jeremije. Batrić je bio oženjenвlijepom Ružom sa Čeva, od čuvene kuće Baletića. Zbog svoje ljepote zarobi jeвTurski vezir, ali je Batrić sa svojom braćom uspije spasiti. Tom prilikom jeвTurski vezir, koji je iz Pljevalja napadao na Pješivce, sramno poražen i ponižen, žbog čega su kasnije Turci napali kulu u Stubici 1707. godine i zapalili je. Kula je do temelja izgorela, ali je obnovio Mašan Nikčević
nakon 150 godina posle toga.
Učestvovali su i u bitci na Carevom Lazu 1712. godine, gde je izginuo ogroman broj Turaka. Tu je poginuo i čuveni junak Janko Đurašković, a ranjeni su Vuk Mićunović i vladika Danilo. Jeremiji je vladika dao ovlašćenje da može kada god hoće objaviti rat Turcima. Slično ovlašćenje dao je kasnije Sveti Petar knezu Novici Radoičinu Nikčeviću.
Knez Rade Nikčević i njegov sinovac Pejo računati su kao najbolji junaci u cijelom plemenu. Kasnije je Pejo ubio svog strica Rada, te se potom odmetnuo u Nikšić, gde je pomagao Turcima u ratovima protiv svoje braće i plemena. Pošto nije pobedio svoju braću tj. kada nije uspio zaplijeniti ovce Mrkoja serdara, Turci su ga mučki ubili. Kao dobar čovjek i junak poznat je Mitar Markov Nikčević, kojega je vladika Rade uzeo za svog perjanika. Mitra Markova ubio je Turčin Asan Ljuca na rijeci Zeti. Mitar je imao braću: Janka i Petra.
Janko je bio otac Pješivačkog komandira Radomira Nikčevića. Petar je bio mlađi i učio je zajedno sa knjazom Danilom Petrovićem na Cetinju. Kao dobri drugovi i prijatelji pobratimili su se na Njegušima. Pop Petar je mlad poginuo od Turaka u Rudinama Nikšićkim.
Petrova sestra bila je majka Todora Kadića koji je ubio knjaza Danila u Kotoru. Zato je ovu granu Nikčevića mladi knjaz Nikola hteo da protjera iz Crne Gore, ali su se Pješivci usprotivili, posebno vojvoda Petar Vukotić (jer mu je baba bila od Nikčevića, rođena sestra Mitrova).
Perjanik kod knjaza Danila bio je i Nikola Musin Nikčević. Njegov brat Đuro bio je barjaktar i od knjaza Nikole dobio je Obilića medalju, kao i Mitar Markov. Veliki junaci bili su i Marko Milošev, Ivan Milošev, Šutonja Borkov, Bogdan Mašov , Peko Borkov, Radomir Jankov, Zelen Mitrov, Jovan Radovanov, Mrkoje Mijuškov, Petar Zelenov, Peko Mićov, zatim: Nikola, Marko, Šćepan, Radoica i Đurko (Pekovi) i mnogi drugi Pješivci.
Kao veliki junak i dobar vojskovođa posebno se istakao serdar Mrkoje Mijušković. Pokazao je veliko junaštvo u borbi sa Francuzima od Ulcinja do Dubrovnika, gdje ga je Sveti Petar odredio za komandira protiv Francuza u Boki
Kotorskoj. Učestvovao je i u ratovima kao pomoć Moračanima, Rovčanima, pa sve do Plava i Gusinja. Poginuo je u ratu od Turaka 1820. godine u Morači u svojoj 38. godini života.
Nikola Pekov bio je čuven i kao čovjek i kao junak. Veliki junak bio je i njegov brat Milutin koji je poginuo u 28. godini života na Krscu 1877. godine. Isticao se ljepotom i junaštvom. Ostala su mu tri mala sina, od kojih se kasnije kao junak veoma isticao najstariji, komandir Šćepan Mijušković. Oni su sestrići glasovitog i čuvenog junaka Peka Pavlovića. Šćepan je učestvovao u ratovima protiv Turske i Austro-ugarske od 1912 – 1916. godine, na Skadru, Drini i Javoru. Godine 1924. varvarski i zlikovački je ubijen u jednom podrumu Nikšićkog zatvora.
Osim Nikčevića i Mijuškovića u Pješivcima je bilo i nekoliko poznatih junaka kao naprimer: Đoko Bošković – oficir iz Pješivaca, Šutan Petrov Pavićević iz Dola Pješivačkjog, Boško Pavićević, kmet iz Milojevića, Jevto Miletin Nikolić – komandir iz Ozrinića, pop Miluta Perunović (kojeg je knjaz jednom postavio za kapetana Pješivačkog)
i mnogi drugi.

PIPERI

Pleme Piperi pominje se u drugoj polovini petnajestog vijeka.
Poslije propasti Srpske države doseli se u Crnu Goru pet brata: Vaso, Ozro, Hoto, Kraso i Pipo. Od Vasa su nastali Vasojevići, od Ozra – Ozrinići, od Hota (Zeta) – Hoti, od Krasa – Kastrati, a od PIPA – Piperi. Kasnije se Hoto polatini, Kraso poturči, a oba se poarbanase. Pipo se nastani u današnje Pipere, a Vaso i Kraso oko Drima do Prokletija – Arbanaškije, nedaleko od Đakovice.
Tako je i Bijeli Pavle (Bjelopavlići) imao poturčenog brata Gaša čije potomstvo sada živi sa druge strane Krasnića i zapadne strane Dečana. Govori se da je Gašo i Bijeli Pavle od Leke Dukađinca, koji je vladao prije Đurđa
Kastriota, a poslije njegovog oca Pala Dukađinca.
Vojvoda Marko Miljanov u svojim djelima (do 1901.) beleži da se tri Albanska katolička plemena: Kastrati, Šalje i Beriše (kod Đakovice) smatraju za srodnike Kuča, osobito Beriše koji na Kuče gledaju kao na svoje krvne srodnike. Po predanju, rodonačelnik Kuča bio je Grča Nenadin, od čijih pet sinova: Petra, Đurđa, Tiha, Leša i Mara potiču njihova bratstva. Praotac Kastrata je Kraso (Krsto), a Šaljana – Šako. Obojica su navodno bili braća Grčina, dok bi Beriše bili potomci baš samog Grče.
PIPERI su kroz protekla vremena dali dosta časnih i poštenih ljudi i hrabrih junaka, naročito iz rodova Božovića, Piletića i drugih.
Čuveni i poznati junak Marko Piletić, kao i brat mu u svom vremenu vojvoda i serdar Jole Piletić bio je glava Pipera, kao što je u to vreme glava Rovaca bio Pavić Vlahović. Kada je Jole umro (kao emigrant u Nišu), nasledili su ga njegovi plemenici vojvoda Ilija Piletić, Raško Radev, Jovan Božović, Mitar Božović i Sava Radojev Božović
sa Stijene Piperske i mnogi drugi, koji nijesu imali nikakvog zvanja.
Bio je čuven i Radoje Vulev sa Stijene. Kuća Božovića dala je nekoliko vojvoda kao: Božidara Vukotina, sina mu Đurezu, Vukašina Većkova, senatora Todora Mušikina i serdara Baša.
Rodoslovlje Božovića od Savića do rodonačelnika PIPA je ovako: Savić – Radoje – Vule – Mijo – Prentaš – Božidar – Vukota – Gojislav - Mihalj – PIPO.
Od Božovića iz Pipera vode porijeklo Ilići (od Andrije) i Petrovići u Bliznama. Od Božidara (pretka Petrovića) u Piperima evo rodoslova za ove Petroviće: Krsto – Novica – Mijajlo – Veko – Savo – Gavrilo – Radosav – Lako –
Božo – Vukota. Ili:
Bogdan – Toman – Kusan – Bogdan – Dmitro – Radoje – Vule – Mijo – Prentaš – Božidar – Vukota.
Vujadinovići od Božovića: Miloš – Vukalica – Veliša – Ilija – Božo – Grubelja – Vuka – Vukajlo – Ćetko – Vujadin
– Krcelin.
Od pretka Krcelina Janići nabrajaju 10 – 11 pasova. Tako naprimer za Mijoviće: Miloš – Petar – Nikola – Miloš – Savo – Jovo – Plačko – Radosav – Ilija – Krcelin.
Božovića ima i od Vukotića (na
Svibe) od Vukote Gojislavova. Veko i Veliša su takođe preci: Vujadinovića, Dragićevića i Petrovića.

BRATONOŽIĆI

Bratonožići se nalaze između plemena: Kuča, Vasojevića, Pipera, Rovčana i Moračana. Narodna priča govori da je
Brato od Grgura, sina Đurđa Despotovića, kojega je Turski car oslijepio, a prema starom popu Milovanu - Bratonožići vode porijeklo od Brata Bratonožića. On nabraja petnajest pasova do rodonačelnika i to: Vuksan – Mušika – Grujo – Radoš – Lako – Prentaš – Janko – Jovan – Raslo – Prgo – Vučeta – Bale – Lazo – Niko – BRATO. Ili: Paun – Mileta – Suro – Dmitar – Đeka – Premo – Otaš – Pejo – Stanoje – Radonja – Bale – Vučeta – Lazo – Niko – BRATO.
Prema zapisima staroga pisca M. Grujića, koji je živio 110 godina, danas u Srbiji žive mnoga Crnogorska bratstva koja su rodom iz Bratonožića: Obrenovići, Grujići, Mišići, Radoševići, Vujičići i drugi. Kasnije su se u Vasojeviće preselila ova bratstva: Šoškići, Đukići i Jankovići. U Zagarač: Ramovići, Velimirovići, Begovići i Kekovići. U Kolašin: Lazarevići i Grujići. U Nikšić: Vujovići (koji su došli iz Zagarča). U Drobnjak: Ašani. U Pivu: Cicmili i Bojati. U Bjelice kod Cetinja: Jovanovići. U Pipere: Vukovići i Rajkovići.
Pejo je imao četiri sina: Otaša, Toška, Matijaša i Stanišu od kojih se prezivaju bratstva: Po Tošku – Toškovići,
po Otašu – Otaševići i Premovići (po Premu Otaševu). Od Staniše su Stanišići, a od Matijaša prezivaju se po njegovom sinu Paviću – Pavićevići. Pejovi
sinovi (po Peju) su Pejovići.
Sva bratstva u Bratonožićima su do pre 250 godina slavila istu slavu, ali odluče da jedna polovina slavi jednu, a druga drugu slavu, da bi se mogli polaziti i dolaziti jedni kod drugih na piće i veselje. I Bratonožići su u svoje vrijeme, kao i mnoga druga plemena, dali dosta čuvenih i poznatih ličnosti i junaka. Među njima bio je i Vuksan Mušikin Grujić, kapetan i komandir Bratonožićki, koji se prozvao Grujić po njegovom djedu Gruju. Vuksan je rodjen u selu Klopotima u Bratonožiće 1833. godine. Njegov otac je čuveni junak Mušika Grujin, poznat i opjevan u mnogim narodnim pjesmama za vrijeme Petra I i vladike Rada.

''Siv sokola Mušiku Grujina,
S malim nožem u bijele ruke,
U Turke je zagon učinio,
I posječe carskoga katunu''.

Isto tako u narodu su se zadržale priče i pjesme o Gruju Radoševu, ocu Mušikinu, a djedu Vuksanovu. Učestvuje i hrabro se bori u boju na Morači i Piperima. Grujo Radošev pominje se i u boju na Krusima gdje je poginuo paša Bušatlija.
Od 1852 do 1857. godine Vuksan je sa svojim pobratimom i vršnjakom Markom Miljanovim, bio perjanik kod kneza Danila na Cetinju.
U svim ratovima je pokazao kako se treba boriti.
Čak je 1876. godine u jednom ratu izleteo sa isukanim handžarom i jurnuo među Turke. Na Fundini je posjekao pet Turskih glava i bio teško ranjen, ali se i dalje borio sve dok su Crnogorci pobijedili. Svuda učestvuje u borbama: Na Gareviću, Jelenku, Baru, Polimlju, Kučima, Rumiji i Gusinju, gdje je dobio i veliki broj odlikovanja. Nije dočekao starost. Umro je 1888. godine u Bratonožićima.